De boosheid van mevrouw was groot. Na jaren ploeteren was de relatie met haar vriend stuk gelopen omdat hij zo’n akelige rot-dochter had. Zo zag ze dat. Als iemand zo duidelijk een kind de schuld geeft laat ik hem of haar eerst uitrazen. Natuurlijk is een kind nooit schuldig ook al kunnen pubers wel heel vervelend doen, dat is zeker zo.
Mevrouw had zelf een kind, en haar vriend had ook een zoon, die verder weinig problemen gaf. Mevrouw had zelf geleden onder Joyce, de dochter van haar vriend, maar haar kind eveneens. En natuurlijk, alle keuzes die wij als volwassene maken hebben invloed op onze kinderen.
Als mevrouw Joyce of haar vader aansprak op iets, nam hij steevast zijn dochter in bescherming. Dat doen ouders meestal, en nog meer als er ook sprake is van schuldgevoelens bij vader. Vader had medelijden met Joyce, omdat haar moeder nauwelijks in staat was om een kind op te voeden
Ook bij moeder, maar eveneens als zij bij vader en zijn vriendin verbleef, trok Joyce alle aandacht naar zich toe. Ze ging tussen de vriendin en vader in zitten, en als mevrouw daar een opmerking over maakte kreeg ze van vader te horen dat ze jaloers was op een kind van 13 jaar. Het gedrag van Joyce (verleidelijk gedrag naar vader) was vreselijk irritant. Zij wilde bepalen wat er gegeten en gedronken werd, anders at ze niet. En vader koos dan partij voor zijn dochter.
Als mevrouw (in het begin van de relatie) iets voor Joyce kocht werd het niet gewaardeerd. Sterker nog, ze kon er heel laatdunkend over doen (dat stomme vest). En als mevrouw haar of de kinderen in het algemeen een advies gaf, dan liet ze duidelijk blijken het allemaal onzin te vinden. Soms zei ze rechtuit: jij hebt niks over mij te zeggen.
Het was een enorme beproeving geweest en nu gaf mevrouw Joyce de schuld van het mislukken van haar relatie. Geen enkel kind voedt zichzelf op, dat moeten ouders doen. Vader had hier duidelijk in moeten grijpen. Mevrouw gaf zelf haar eigen kind een duidelijke en liefdevolle opvoeding. Dit kind gedroeg zich over het algemeen prima. Maar toch kon de vader van Joyce zich storen aan bepaalde gedragingen zoals langzaam eten. Dan kon hij het niet laten om daar wat van te zeggen. En dan werd mevrouw woedend: hoe dúrf jij iets te zeggen over mijn kind, terwijl jouw kind wel 100x erger is??
Uiteindelijk had men besloten de relatie te stoppen, maar dit betekende voor mevrouw een extra verhuizing met haar dochter naar een andere plaats, een verandering van school voor de dochter, kortom: een heleboel vervelend gedoe. Ook al die ergernis kwam bij Joyce terecht. En eigenlijk ligt de verantwoordelijkheid bij de ouders van Joyce, niet bij Joyce zelf. Een kind kan maar zo lastig zijn als je als ouders toelaat. Grenzen stellen is essentieel.
Je kunt het een kind niet aanrekenen als het verwend en vervelend is. Het moet wél een halt toe worden geroepen. Schelden dat het rotkind is, is dus ook niet correct. Toch kan iemand er zó veel last van hebben gehad, dat ik schelden en boosheid niet meteen de kop indruk.
Nellie
Therapie Veghel
Lid van Therapiepsycholoog
Veghel
Mevrouw had zelf een kind, en haar vriend had ook een zoon, die verder weinig problemen gaf. Mevrouw had zelf geleden onder Joyce, de dochter van haar vriend, maar haar kind eveneens. En natuurlijk, alle keuzes die wij als volwassene maken hebben invloed op onze kinderen.
Als mevrouw Joyce of haar vader aansprak op iets, nam hij steevast zijn dochter in bescherming. Dat doen ouders meestal, en nog meer als er ook sprake is van schuldgevoelens bij vader. Vader had medelijden met Joyce, omdat haar moeder nauwelijks in staat was om een kind op te voeden
Ook bij moeder, maar eveneens als zij bij vader en zijn vriendin verbleef, trok Joyce alle aandacht naar zich toe. Ze ging tussen de vriendin en vader in zitten, en als mevrouw daar een opmerking over maakte kreeg ze van vader te horen dat ze jaloers was op een kind van 13 jaar. Het gedrag van Joyce (verleidelijk gedrag naar vader) was vreselijk irritant. Zij wilde bepalen wat er gegeten en gedronken werd, anders at ze niet. En vader koos dan partij voor zijn dochter.
Als mevrouw (in het begin van de relatie) iets voor Joyce kocht werd het niet gewaardeerd. Sterker nog, ze kon er heel laatdunkend over doen (dat stomme vest). En als mevrouw haar of de kinderen in het algemeen een advies gaf, dan liet ze duidelijk blijken het allemaal onzin te vinden. Soms zei ze rechtuit: jij hebt niks over mij te zeggen.
Het was een enorme beproeving geweest en nu gaf mevrouw Joyce de schuld van het mislukken van haar relatie. Geen enkel kind voedt zichzelf op, dat moeten ouders doen. Vader had hier duidelijk in moeten grijpen. Mevrouw gaf zelf haar eigen kind een duidelijke en liefdevolle opvoeding. Dit kind gedroeg zich over het algemeen prima. Maar toch kon de vader van Joyce zich storen aan bepaalde gedragingen zoals langzaam eten. Dan kon hij het niet laten om daar wat van te zeggen. En dan werd mevrouw woedend: hoe dúrf jij iets te zeggen over mijn kind, terwijl jouw kind wel 100x erger is??
Uiteindelijk had men besloten de relatie te stoppen, maar dit betekende voor mevrouw een extra verhuizing met haar dochter naar een andere plaats, een verandering van school voor de dochter, kortom: een heleboel vervelend gedoe. Ook al die ergernis kwam bij Joyce terecht. En eigenlijk ligt de verantwoordelijkheid bij de ouders van Joyce, niet bij Joyce zelf. Een kind kan maar zo lastig zijn als je als ouders toelaat. Grenzen stellen is essentieel.
Je kunt het een kind niet aanrekenen als het verwend en vervelend is. Het moet wél een halt toe worden geroepen. Schelden dat het rotkind is, is dus ook niet correct. Toch kan iemand er zó veel last van hebben gehad, dat ik schelden en boosheid niet meteen de kop indruk.
Nellie
Therapie Veghel
Lid van Therapiepsycholoog
Veghel
