Een weduwnaar met twee grotere dochters (23 en 21 jaar) en een zoon van 19 leerde een onderwijzeres kennen, die niet bij hem om de hoek woonde. Zij had zelden een relatie had gehad, geen kids, en dus leek het logisch dat zij bij hem zou intrekken.
Na even praten over allerlei dingen kwam ik er al snel achter dat mevrouw goed bedoelde maar weinig reële gedachten had over het samenwonen. Zij wilde bv. dat meneer (en zijn zoon) zittend zouden plassen. Een onsmakelijk onderwerp, maar oké, Ze was aan het vertellen dat het sowieso voor mannen op leeftijd gezonder zou zijn, maar dat het ook hygiënischer was. Dat klopt allemaal.
En zo had mevrouw nog enkele duidelijke wensen, bv. over eten met mes en vork, op zichzelf niks mis mee, maar het is belangrijk dat je je realiseert dat bepaalde gedragingen moeilijker te veranderen zijn. Bovendien kun je het gevoel van “indringer zijn” daarmee ernstig versterken.
Tijdens het gesprek bij mij gaf meneer duidelijk te kennen dat hij niet van plan was zittend te plassen, en al helemaal niet om dat van zijn zoon te eisen. Hij wilde zich nog wel aanpassen aan het eten met mes en vork, vooral omdat de kinderen dat heus wel konden (maar lang niet altijd deden).
Mevrouw was in shock dat hij niet automatisch gehoor wilde geven aan haar wensen en probeerde mij aan haar kant te krijgen (hygiëne, gezonder, etc.) maar ik vertelde dat hij misschien dan wel zou instemmen, maar het mogelijk regelmatig zou “vergeten”. En dat ze daar dus vaak ruzies over zouden krijgen. Mevrouw besefte dat een samengesteld gezin vormen nog niet zo eenvoudig was. Want als dít soort gewone zaken al tot ophef moesten leiden, wat zou er dan nog allemaal meer komen?
En inderdaad hebben we nog over allerlei onderwerpen gesproken in de loop van de begeleiding, zoals over de loyaliteit van de kinderen naar hun overleden moeder. En hoe men daar het beste op een liefdevolle manier mee kon omgaan. Het verstevigde de relatie tussen vader en zijn kinderen, het verbeterde de relatie met de nieuwe vriendin en de kinderen en uiteindelijk deed het ook veel goed aan de liefde die het stel voor elkaar voelde.
Uiteindelijk verhuisde zij naar een eigen woning in de omgeving, zodat onder begeleiding de juiste stappen konden worden gezet. Inmiddels wonen ze samen nu de kinderen op zichzelf wonen. Maar ze hadden nooit verwacht dat het zo ingewikkeld kon zijn.
Nellie
Therapie Veghel
Lid van Therapiepsycholoog
Veghel
Na even praten over allerlei dingen kwam ik er al snel achter dat mevrouw goed bedoelde maar weinig reële gedachten had over het samenwonen. Zij wilde bv. dat meneer (en zijn zoon) zittend zouden plassen. Een onsmakelijk onderwerp, maar oké, Ze was aan het vertellen dat het sowieso voor mannen op leeftijd gezonder zou zijn, maar dat het ook hygiënischer was. Dat klopt allemaal.
En zo had mevrouw nog enkele duidelijke wensen, bv. over eten met mes en vork, op zichzelf niks mis mee, maar het is belangrijk dat je je realiseert dat bepaalde gedragingen moeilijker te veranderen zijn. Bovendien kun je het gevoel van “indringer zijn” daarmee ernstig versterken.
Tijdens het gesprek bij mij gaf meneer duidelijk te kennen dat hij niet van plan was zittend te plassen, en al helemaal niet om dat van zijn zoon te eisen. Hij wilde zich nog wel aanpassen aan het eten met mes en vork, vooral omdat de kinderen dat heus wel konden (maar lang niet altijd deden).
Mevrouw was in shock dat hij niet automatisch gehoor wilde geven aan haar wensen en probeerde mij aan haar kant te krijgen (hygiëne, gezonder, etc.) maar ik vertelde dat hij misschien dan wel zou instemmen, maar het mogelijk regelmatig zou “vergeten”. En dat ze daar dus vaak ruzies over zouden krijgen. Mevrouw besefte dat een samengesteld gezin vormen nog niet zo eenvoudig was. Want als dít soort gewone zaken al tot ophef moesten leiden, wat zou er dan nog allemaal meer komen?
En inderdaad hebben we nog over allerlei onderwerpen gesproken in de loop van de begeleiding, zoals over de loyaliteit van de kinderen naar hun overleden moeder. En hoe men daar het beste op een liefdevolle manier mee kon omgaan. Het verstevigde de relatie tussen vader en zijn kinderen, het verbeterde de relatie met de nieuwe vriendin en de kinderen en uiteindelijk deed het ook veel goed aan de liefde die het stel voor elkaar voelde.
Uiteindelijk verhuisde zij naar een eigen woning in de omgeving, zodat onder begeleiding de juiste stappen konden worden gezet. Inmiddels wonen ze samen nu de kinderen op zichzelf wonen. Maar ze hadden nooit verwacht dat het zo ingewikkeld kon zijn.
Nellie
Therapie Veghel
Lid van Therapiepsycholoog
Veghel
