Bang om te 'stoppen met rouwen'?

Onlangs sprak ik met een vader over het verlies van zijn dochter. Over hoe zijn rouw er uit zag en hoe hij er mee omging. Hij gaf aan intens verdrietig te zijn en ook dat hij de behoefte had om intens verdrietig te blijven. Hierover doorpratend kwam hij er op uit dat hij bang was, bang dat als hij zijn rouw los zou laten, hij ook zijn dochter los zou moeten laten. Door de rouw en het intense verdriet voelde ze nog zo dichtbij.
Dit besef was heel helpend. Hierdoor konden we kijken naar andere manieren om haar dichtbij te houden of te halen.

Herken jij dit?