De volgende metafoor kan je helpen in te zien dat het proberen te controleren van je gedachten en gevoelens je angstklachten eerder toe dan af doet nemen.
Vergelijk de strijd die je voert met je angst met het touwtrekken met een monster, waarbij jij en het monster beide aan één kant van een ravijn staan.
Hoe harder jij trekt, hoe harder het monster (de angst) trekt. En als je niet hard genoeg trekt, denk je, val je in het ravijn.
Wat nou als je de strijd (in je hoofd) staakt / het touw los laat?
Dan blijft het monster / de angst aan de andere kant van het ravijn over.
Waarschijnlijk zal hij (monster/angst) in eerste instantie nog harder gaan schreeuwen / je nog meer bang proberen te maken. Hij kan verder echter niks; hij staat aan de andere kant van het ravijn.
Zodra jij de strijd staakt (niet meer aan het touw trekt / niet meer met de angst in gevecht gaat), hoef je niet meer bang te zijn dat je in het ravijn dondert.
De kunst is om het geschreeuw van het monster aan de andere kant van het ravijn ter kennisgeving aan te nemen (hij is er toch, je krijgt hem niet weg, je maakt jezelf helemaal gek met het gevecht, je put jezelf uit) en niet meer te laten bepalen wat jij doet (dat bepaal jij zelf). Hiermee kun je (heel veel) ruimte creëren voor jezelf.
Vraag is dus of jij bereid bent de strijd te staken tegen iets wat je niet kan veranderen. Jij kunt dat geschreeuw van dat monster namelijk veel beter verdragen dan je zelf denkt!
Vergelijk de strijd die je voert met je angst met het touwtrekken met een monster, waarbij jij en het monster beide aan één kant van een ravijn staan.
Hoe harder jij trekt, hoe harder het monster (de angst) trekt. En als je niet hard genoeg trekt, denk je, val je in het ravijn.
Wat nou als je de strijd (in je hoofd) staakt / het touw los laat?
Dan blijft het monster / de angst aan de andere kant van het ravijn over.
Waarschijnlijk zal hij (monster/angst) in eerste instantie nog harder gaan schreeuwen / je nog meer bang proberen te maken. Hij kan verder echter niks; hij staat aan de andere kant van het ravijn.
Zodra jij de strijd staakt (niet meer aan het touw trekt / niet meer met de angst in gevecht gaat), hoef je niet meer bang te zijn dat je in het ravijn dondert.
De kunst is om het geschreeuw van het monster aan de andere kant van het ravijn ter kennisgeving aan te nemen (hij is er toch, je krijgt hem niet weg, je maakt jezelf helemaal gek met het gevecht, je put jezelf uit) en niet meer te laten bepalen wat jij doet (dat bepaal jij zelf). Hiermee kun je (heel veel) ruimte creëren voor jezelf.
Vraag is dus of jij bereid bent de strijd te staken tegen iets wat je niet kan veranderen. Jij kunt dat geschreeuw van dat monster namelijk veel beter verdragen dan je zelf denkt!
Karin
Online GZ-Psycholoog
Lid van Therapiepsycholoog
Online