Grenzeloos zijn leidt meestal tot onvruchtbare boosheid

Er is wat een cultuur dat het eigenlijk fout is om boos te zijn. In mijn praktijk ontdek ik vaak dat dat er toe leidt dat mensen grenzeloos zijn naar elkaar en ook naar zichzelf. Grenzeloos naar elkaar wil zeggen dat ze toelaten wat de ander doet, ook al is dat niet o.k. of dat ze in een relatie zitten die niet o.k. is, maar die blijven accepteren. Vaak vanuit een moedeloosheid van 'laat maar'. En dat leidt weer tot grenzeloosheid naar zichzelf. De onvrede komt er op een gegeven moment toch uit. Alleen dan niet genuanceerd, niet redelijk, maar explosief. Soms met kwetsende woorden of daden waarvan je achteraf zegt dat dat niet de bedoeling was. Je gaat dan niet alleen over de grens van de ander, maar ook over je eigen grens van je eigen waarden. De kunst is om te leren beseffen wat je dwars zit en dat dan op een vroegtijdig manier aan te kaarten. Dan is het nog in proportie en kun je je boosheid nog sturen om te zoeken naar een goede oplossing.