Nadat ze enkele jaren hadden samen gewoond besloten ze weer te gaan latten. Ook ik dacht in eerste instantie dat dit een stap terug was. Zij zagen het achteraf als een stap voorwaarts. Als men start met een relatie wil men vaak maar één ding: samenwonen en ziet men latten als een soort 2e keus.
Hij had drie kinderen: één zoon en twee dochters. De “problemen” (als je daar al van kon spreken), gingen vooral over de oudste dochter (17 jaar). De houding van het meisje was verre van actief, ze hing maar op de bank, de hele dag met een gsm voor haar neus. Niet vreemd, dat doen alle meiden op de leeftijd zul je denken….
De kinderloze vriendin van vader had ook veel begrip hiervoor en vond dus dat ze nooit boos mocht worden en hield dat zo lang in dat ze nu op ontploffen stond, telkens als ze haar weer zag liggen op die vervloekte bank…. Tsja.
Vader en zijn vriendin waren beiden zeer harde werkers, die allebei veel energie stopten in “alle ballen in de lucht houden”. En vriendin kon het dus niet áánzien…. Vader kon dat evenmin, maar omdat het zijn dochter was lukte het hem om niet iedere keer boos te worden. Als hij dochter uiteindelijk iets vroeg dééd ze het wel (na het gebruikelijke uitstellen: ja hoor…. Dat doe ik zó.). De vriendin van vader bleef zich veel te lang inhouden en tja, zij was natuurlijk ook niet in de positie om in te grijpen. Maar boosheid binnen houden is niet gezond.
Het is bijzonder, maar toch hadden de dochter en de vriendin van vader een prima contact, dochter vond het heel gezellig als de vriendin met haar iets ging doen (en niet om ergens van te profiteren, want dat zie je ook nog wel eens).
Het was daarom vreemd dat dochter voor de verjaardag van de vriendin haar niet feliciteerde en ook geen cadeautje kocht, terwijl dat andersom wél gebeurde. Vader had dan altijd boos gereageerd op dochter. Er veranderde echter steeds niks.
Ik adviseerde vader om te zeggen dat het hem verdriet deed als dochter zijn vriendin niet feliciteerde i.p.v. zeggen “doe niet zo onfatsoenlijk”. Dochter wilde haar vader geen verdriet doen en zijn vriendin evenmin. Dus de volgende keer kwamen dat cadeautje en de felicitatie er wel. Dat was de eerste stap tot verbetering. Wat een ander woordje al kan doen….
Ze kwamen nog een keer terug voor wat kleine andere dingetjes en daarna sloten we de hulpverlening af. Toch gaan vader en zijn vriendin niet meer samen wonen. Het is goed zo.
Nellie
Therapie Veghel
Lid van Therapiepsycholoog
Veghel
Hij had drie kinderen: één zoon en twee dochters. De “problemen” (als je daar al van kon spreken), gingen vooral over de oudste dochter (17 jaar). De houding van het meisje was verre van actief, ze hing maar op de bank, de hele dag met een gsm voor haar neus. Niet vreemd, dat doen alle meiden op de leeftijd zul je denken….
De kinderloze vriendin van vader had ook veel begrip hiervoor en vond dus dat ze nooit boos mocht worden en hield dat zo lang in dat ze nu op ontploffen stond, telkens als ze haar weer zag liggen op die vervloekte bank…. Tsja.
Vader en zijn vriendin waren beiden zeer harde werkers, die allebei veel energie stopten in “alle ballen in de lucht houden”. En vriendin kon het dus niet áánzien…. Vader kon dat evenmin, maar omdat het zijn dochter was lukte het hem om niet iedere keer boos te worden. Als hij dochter uiteindelijk iets vroeg dééd ze het wel (na het gebruikelijke uitstellen: ja hoor…. Dat doe ik zó.). De vriendin van vader bleef zich veel te lang inhouden en tja, zij was natuurlijk ook niet in de positie om in te grijpen. Maar boosheid binnen houden is niet gezond.
Het is bijzonder, maar toch hadden de dochter en de vriendin van vader een prima contact, dochter vond het heel gezellig als de vriendin met haar iets ging doen (en niet om ergens van te profiteren, want dat zie je ook nog wel eens).
Het was daarom vreemd dat dochter voor de verjaardag van de vriendin haar niet feliciteerde en ook geen cadeautje kocht, terwijl dat andersom wél gebeurde. Vader had dan altijd boos gereageerd op dochter. Er veranderde echter steeds niks.
Ik adviseerde vader om te zeggen dat het hem verdriet deed als dochter zijn vriendin niet feliciteerde i.p.v. zeggen “doe niet zo onfatsoenlijk”. Dochter wilde haar vader geen verdriet doen en zijn vriendin evenmin. Dus de volgende keer kwamen dat cadeautje en de felicitatie er wel. Dat was de eerste stap tot verbetering. Wat een ander woordje al kan doen….
Ze kwamen nog een keer terug voor wat kleine andere dingetjes en daarna sloten we de hulpverlening af. Toch gaan vader en zijn vriendin niet meer samen wonen. Het is goed zo.
Nellie
Therapie Veghel
Lid van Therapiepsycholoog
Veghel
