Grenzen aangeven is een vorm van zelfliefde

Grenzen aangeven is een essentieel onderdeel van ons emotionele welzijn, en in mijn praktijk als regressietherapeut zie ik vaak hoe het niet respecteren van je eigen grenzen uiteindelijk kan leiden tot grote problemen.

Veel van ons hebben in onze jeugd geleerd om onszelf aan te passen aan de verwachtingen van anderen. Dit gaat vaak ten koste van onze eigen behoeften en verlangens en kan leiden tot gevoelens van frustratie, uitputting en zelfs fysieke klachten. Door duidelijke grenzen te stellen zorg je beter voor jezelf en ben je beter in staat om gezonde relaties op te bouwen én te onderhouden.

In regressietherapie gaan we op zoek naar de oorsprong van het patroon. Zo ontdekken cliënten soms bijvoorbeeld dat hun onvermogen om ‘nee’ te zeggen voortkomt uit oude ervaringen waarin ze zich ondergeschikt moesten voelen om geaccepteerd te worden. Door terug te gaan naar die momenten en ze vanuit een volwassen perspectief te herbeleven, kunnen ze leren hun grenzen opnieuw te definiëren en versterken. Dit proces is krachtig en bevrijdend; het herstelt je gevoel van autonomie en zelfrespect.

Het aangeven van grenzen is geen egoïstische daad, maar een vorm van zelfliefde. Het stelt je in staat om je energie te beschermen en je ware zelf tot uitdrukking te brengen. In mijn praktijk begeleid ik mensen om dit proces aan te gaan en de kracht te vinden om hun eigen grenzen te bewaken, waardoor ze een leven kunnen leiden dat in lijn is met hun innerlijke waarheid.