Was jij het favoriete kind?

In de meeste gezinnen hebben ouders een favoriet kind. Dat lijkt gunstig voor het kind op het eerste gezicht maar dat is het niet. Het kan zelfs een leven lang een last zijn. Het lijkt zelfs zo te zijn dat de "zwarte schapen" in een gezin later vaak gelukkiger zijn dan de favoriete broer of zus. Ze voelen vaak minder wrok naar hun ouders en hebben een betere relatie met hun broers en zussen. En ze zijn zelfbewuster. Dat zorgt ervoor dat ze sneller de stap zetten om hulp te zoeken en daardoor zichzelf de kans geven de wonden te helen.

Natuurlijk is het zo dat ouders zich soms meer aangetrokken voelen tot een bepaald kind. Dat kan ook wisselen in de tijd. Een goede ouder zal er alles aan doen om alle kinderen gelijk te behandelen, ook om de strijd tussen de kinderen onderling te voorkomen.

Ouders die duidelijk de voorkeur geven aan een kind hebben vaak narcistische trekken. Ze zijn eigenlijk vooral met zichzelf bezig bij het voortrekken en achterstellen van hun kinderen. Ze projecteren positieve kwaliteiten op het ene kind en negatieve eigenschappen op het andere kind. In beide gevallen worden de kinderen niet echt gezien en geaccepteerd.

Het achtergestelde kind ervaart vaak veel verdriet en boosheid wat jarenlang kan duren en zoekt noodgedwongen vaak al jong naar manieren om pijnlijke dynamieken te accepteren.
Kinderen die worden voorgetrokken voelen zich vaak verward en ambivalent richting hun ouders. Ze zien dat ze meer aandacht krijgen maar voelen zich toch gefrustreerd en niet vervuld. Dat komt omdat hun ouders ze, als het ware, lege calorieën voeden. Alle aandacht in de wereld is niet vervullend als het niet gepaard gaat met oprechte liefde en acceptatie. Als gevolg gaan deze kinderen vaak alleen maar harder hun best doen om nóg meer te ontvangen van hun ouders. Niet zelden zien ze hun broers of zussen daarbij als competitie. De onderlinge strijd kan tot ver in het volwassen leven blijven voortduren en de relatie tussen de kinderen onderling blijvend beschadigen.

Als volwassene is het voor het favoriete kind vaak ook een stuk moeilijker om los te komen van de ouders. Het zit vast in een afhankelijheidsrelatie en koestert een (onbewuste) wens dat het zich toch nog echt gezien, gehoord en geliefd gaat voelen.

Het favoriete kind verlangt dus (onbewust) meer van de ouders maar ook vaak van zichzelf. Ze is bang dat ze haar ouders teleurstelt en ervaart een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Vaak is ze als volwassene verstrengeld met de ouders maar toont ze ook woede en wrok omdat ze vastzit in de frustrerende illusie die vaak heel lang onbewust blijft. Dit heeft niet alleen impact op de relatie met haar ouders maar ook op de verbinding met anderen en haar gevoel van eigenwaarde.

Ben jij ook het favoriete kind en herken je je hierin? Misschien is het iets om met een goede therapeut onder tafel uit te halen en te kijken welke begeleiding je kunt gebruiken om jezelf weer helemaal terug te vinden.

Bron: marciasirotamd.com