Ze waren verliefd geworden. Hij was getrouwd, een zoontje van 12 jaar, hun huwelijk stelde al lange tijd niks meer voor. Zij was een heel stuk jonger, woonde op zichzelf. Bij de mediator gaf de zoon duidelijk aan wat hij wilde: bij papa blijven wonen en mama niet te ver uit de buurt, zodat hij zelf daarheen kon fietsen.
Vader zou moeder helpen bij het zoeken naar een woning in de buurt. Maar moeder kwam oorspronkelijk niet uit de omgeving, wilde liever terug naar haar geboorteplaats. Dit was zo’n 25 km verder weg. Ofschoon hun zoon daar erg verdrietig over was , bleef moeder bij haar besluit.
De vriendin die duidelijk was zelf geen kinderen te willen onderschatte duidelijk hoe een mens verandert als hij vader of moeder wordt, hoe logisch men de verantwoordelijkheid neemt voor de kinderen. Zij dacht heel naïef er weinig zou veranderen als ze bij hem introk. Ze zouden alleen vaker bij elkaar kunnen zijn. Zij had ook duidelijk te kennen gegeven géén rol in de opvoeding te wensen en vader had aangegeven dit ook niet te verwachten, maar hij had ook niet in de gaten dat iemand zonder kinderen niet weet hoe het is als je kinderen hebt. Hij was zijn kind gewend. Zij had een leuke baan en wilde alleen maar meer bij deze man zijn, niet bij “een vader”. Voor haar hoefde die zoon niet, voor hem was hij superbelangrijk.
Natuurlijk: de zoon was geen klein kind meer: op 12-jarige leeftijd doen ze een heleboel zelf. Maar ze hebben nog steeds behoorlijk wat ouderlijke begeleiding nodig. Het viel de vriendin zwaar tegen, dat vader de zoon niet wegstuurde naar moeder als zoonlief liever bij vader bleef. Zo had het stel weinig tijd voor elkaar, zaten ze steeds “opgezadeld” met een jongen waar zij niks mee had. Dat viel haar zwaar tegen.
Het viel vader juist tegen dat zijn vriendin geen behoefte had om te investeren in de relatie. Hij snapte niet dat zijn vriendin niet inzag hoe leuk zijn zoon was en hoeveel plezier je daarmee kon hebben. Pogingen om het contact tussen vriendin en zoon aan te moedigen mislukten omdat de vriendin daar geen zin in had. Gedesillusioneerd kwamen ze bij mij.
Met enige creativiteit hebben we allerlei kleine oplossingen bedacht zodat het stel meer tijd had voor elkaar, in de hoop dat contactgroei zou plaatsvinden. Maar zij bleek niet bereid om te investeren in de relatie met zijn zoontje. En dan is er geen houden aan. Inmiddels had ze geen eigen woning meer om op terug te vallen. Met een solide voorbereiding had dit allemaal voorkomen kunnen worden. Waarschijnlijk hadden ze dan nog een tijd blijven LAT-ten.
Nellie
Therapie Veghel
Lid van Therapiepsycholoog
Veghel
