AD(H)D: diagnose of Ontregeld Zenuwstelsel?

Diagnoses zijn behulpzaam om helder te krijgen waar iemand last van heeft, cq onder lijdt. Toch zien we ook dat er, vanuit protocollen die gevolgd worden, teveel naar de diagnose wordt gekeken en daarop dan de behandeling gebaseerd wordt, We zien vooral de diagnose, minder (niet?) de mens.

Als er bijv. naar het zenuwstelsel wordt gekeken, blijkt dat er eerder in het leven een of meerdere gebeurtenissen of tijden zijn geweest die voor betreffende persoon (kind en volwassene) teveel belasting hebben opgeleverd die niet passend verwerkt konden worden. Het (autonome) zenuwstelsel stuurt dan overlevingsmechanismen aan (vechten, vluchten) die bedoeld zijn voor een korte tijd om het leven te redden, maar vervolgens niet in beweging omgezet kunnen worden waardoor de persoon overweldigd raakt. De overlevingslading zit dan nog in ons lichaam en wacht om ontladen te worden.

Zolang dat niet gebeurd, kan er ieder moment iets zijn (ook iets relatiefs onschuldigs) dat opnieuw als 'gevaar' gezien wordt en opnieuw worden dan de overlevingsmechanismen geactiveerd. Hiermee worden de problemen in stand gehouden en kunnen zelfs verergeren. De mens is op zijn gedrag en klachten gediagnosticeerd, maar de feitelijke, onderliggende oorzaak is een ontregeld zenuwstelsel dat desastreus uitwerkt, omdat daaraan geen hulp bij wordt geboden. Gebeurd dit wel dat zijn de grootse overlevingsenergieën alsnog te ontladen en kunnen problemen zich oplossen. Zo kan de persoon mogelijk verder zonder diagnose, verwerft meer bandbreedte om een vervelende gebeurtenis of traumatische ervaring op een goede manier te verwerken. Klachten en problemen (ook in gedrag) kunnen verminderen of zelfs helemaal oplossen.

Somatic Experiencing is ontwikkeld om een ontregeld zenuwstelsel te helpen weer te normaliseren. Dat betekent dat de niet verwerkte overlevingsenergie ontladen kan worden. De persoon gaat over meer bandbreedte beschikken en heeft meer veerkracht (een terugveren naar een evenwichtige, gezonde staat).

Ik heb daarbij kinderen gezien (en we zijn allemaal kind of kind geweest) die veel en veel rustiger werden, niet meer 'uit hun bol gingen, niet meer aggresief waren. En zo toch nog naar een gewone school konden gaan.
En denk daarbij ook aan verbetering van, en mogelijk zelfs een toename in sociale contacten. Meer levensgeluk voor hen en voor hun omgeving (familie).