Ik hoef geen opvoeder, geen moeder te zijn….

Als je een relatie aangaat met iemand die kinderen heeft wordt je geen moeder (of vader). Je wordt niet automatisch de opvoeder, maar je bent erbij betrokken. Omdat je er nooit vanuit kunt gaan dat je hetzelfde leven zult leiden alsof er geen kinderen zijn, kun je daar veel last van hebben. Zeker als jouw partner (en de omgeving) je hierin niet begrijpt.

Kinderen
Mensen die hierin verzeild raken beseffen vaak niet hoe lastig het is om met iemand te wonen die al kinderen heeft. Voor alleenstaande mannen geldt dat eveneens, maar van vrouwen wordt automatisch vaak meer verwacht, ook door de buitenwereld. En bovendien zijn vrouwen vaak meer thuis. En zonder iemand tekort te willen doen (of te discrimineren op gender): veel mannen hebben minder last van “gedoe” met kinderen.

Gevoelens en gedachten
De meeste vrouwen zijn gevoeliger voor hun eigen gevoelens en gedachten: ik hou niet zoveel van zijn kinderen als die van mij (foei, dat is slecht!). Ik vind zijn kinderen niet leuk, dat mág toch niet?! Veel mannen hebben minder last van dat soort gedachte, hoewel ook dat voor komt.

Eerlijk over gevoelens zijn
Het valt niet mee om hier eerlijk over te zijn, wel tegenover jezelf misschien, maar niet tegenover je partner. Toch moet je daar eerlijk over kunnen praten. Soms moet je er zelf voor zorgen dat je je minder stoort (bv. een eigen ruimte creëren) , soms kan je partner je helpen, soms zullen zélfs de kinderen wat moeten inbinden (bv. hun rotzooi opruimen).

De relatie met de kinderen
Sommige mensen denken te kunnen volstaan met een relatie met de partner zónder een relatie aan te gaan met de kinderen. Dat is echter onmogelijk. Je dient je altijd te verhouden tot degenen die in hetzelfde huis wonen, die deelnemen aan het huishouden. De kinderen wonen daar ook, net als jij. Als je in één huis woont, zul je met elkaar moeten omgaan, liefst een beetje aardig.

Een investering voor de toekomst
Wanneer kinderen zich slecht gedragen zich is het logisch dat wordt ingegrepen. Maar verwacht nooit van een kind dat dit in jou investeert. Als volwassene ben jij degene die aan zet is: JIJ móet investeren in de kinderen van je partner. Het kan dus nooit zo zijn dat je ieder een eigen leven hebt: de partner met zijn kind en jij met alleen de partner. Dat vraagt in het begin om investeren, later wordt je daarvoor hopelijk beloond. Lukt dat niet , dan is de relatie gedoemd te mislukken.