Plotseling scheiding

Ik begrijp je volledig, mijn man is al sinds 3 maanden uit huis en woont bij zijn moeder. Hij zit ook in een midlifecrisis en heeft ook een affaire gehad met een collega. Hij heeft dit huilend opgebiecht, en toen was hij weer weg. Gisteren kwam hij vertellen dat hij nu definitief wil scheiden, zelfs na dat ik hem een test heb laten doen of hij daadwerkelijk in een midlifecrisis bevind. Hij scoorde hoog, maar hij weigert hulp, sta hier machteloos in. Heb gezegd dat hij de scheiding maar moet aanvragen, herken hem totaal niet meer.

Is er sindsdien nog een ontwikkeling geweest bij jou?

Het lastige bij ons, is dat hij niet zo makkelijk weg kan. Zijn ouders wonen te ver weg, en een nieuw huis vinden is ook niet zo makkelijk op dit moment (en kunnen we helemaal niet betalen!). Dus ik ben bang dat we nog best een tijd in deze situatie kunnen zitten.
Ik heb hier gemerkt dat proberen hem te overtuigen dat dit iets in hem is (midlife crisis of iets anders) en dat hij daaraan moet werken, alleen maar tegen me werkt. Hij gaat alleen maar harder afzetten. Ik heb voor nu besloten vooral vragen te
stellen en te luisteren zonder te oordelen. Hij laat daarbij veel meer los over wat hem dwarszit (al blijft hij even koppig over zijn eigen 'oplossing').
Ik heb niet het idee dat het iets gaat veranderen, maar ik krijg wel iets meer inkijk in wat er in hem om gaat.

Ik herken mijn liefde volle en zorgzame man niet meer, hij is een compleet andere man geworden. Hij heeft me in al die drie maanden dat hij bij zijn ouders sliep iedere keer gezegd dat het wel goed zou komen. Heb hem het boek man in midlifecrisis gegeven en hij heeft het ook gelezen. Hij is wel zwaar depressief, maar wil gewoon geen hulp zoeken, wat ik ook probeer. Wel zeggen dat hij inderdaad hulp moet zoeken, maar niet doen. Zondag gezegd dat hij wilde scheiden, maandag een link gestuurd dat hij ern goede scheiding mediator had gevonden, en dinsdag gaf hij twee datums door wat voor mij goed uitkwam. Ik zei regel het maar. Tot op heden nog niets vernomen, morgen een week later. Echter heeft hij afgelopen vrijdag met onze buurman gedineerd, en die vertelde me wel dat hij had gezegd te willen scheiden. Ik ben moe gestreden, en wil niet nog jaren gaan wachten tot hij bezinning komt. Hij is bijna 50 en ik bijna 57. Ook al ben ik er ziek van, maar voel nu als of ik aan een dood paard aan het trekken ben. Heb nu vanaf zondagavond bewust geen contact met hem opgenomen, misschien is teveel pushen en vragen juist de verkeerde manier. Ze willen rust, dat heeft hij me vaak genoeg gezegd, maar ik kon dat gewoon niet helaas. Misschien daarom nu radicaal deze beslissing van hem.

Hier is het eerder andersom gek genoeg; hij zegt steeds dat hij uit elkaar wil en dat er echt geen ruimte is om andere opties te bespreken, maar ondertussen komt hij liever thuis een filmpje kijken met mij dan met zijn collega's de kroeg in te gaan.
Hij heeft tot nu toe ook alleen aan familie en een paar goede vrienden vertelt wat er speelt.
Er is echt geen touw aan vast te knopen voor mij...

Zeer herkenbaar, mijn man heeft tegen zijn familie gezegd dat we een time out hebben, maar dat is een maand geleden. Vorige zondag kwam hij vertellen dat hij wilde scheiden want hij voelt niks voor me. Maar hij heeft nog niets tegen zijn moeder gezegd over de scheiding, ik natuurlijk wel. Hij praat bij zijn moeder nergens over, gaat meestal meteen naar zijn kamer. Heb nu sinds dat hij uit huis is gegaan twee dagen geen contact meer opgenomen met hem, wel moeilijk maar misschien beter zo voor ons beide, en maar afwachten of de afspraak bij de mediator nog gaat komen.

Ik denk dat ze het zelf ook allemaal niet goed weten. hier zei hij een maand geleden al naar een huisje te zoeken, en nu zegt hij daar na de feestdagen pas naar te gaan kijken, denkt hij.
Heb jij nog steeds geen contact gehad? Misschien inderdaad maar even beter zo, hoe moeilijk het ook is. Op ze in praten zorgt alleen maar dat ze harder wegrennen. Konden ze maar zien wat ze doen, en wat ze onnodig stuk maken.

Wat eigenlijk nog het meeste pijn doet voor mij is dat hij niet alleen mij aan de kant zet zonder open te staan voor andere mogelijkheden, maar ook de kinderen tot op zekere hoogte
Hij blijft maar zeggen dat hij een eigen plek nodig heeft waar hij met niets en niemand rekening hoeft te houden, inclusief de kinderen. Hij lijkt te denken dat de kinderen een soort knop zijn die je gewoon uit kan zetten. Mijn hart breekt voor hun, dan hebben ze straks een vader die alleen om de week voor ze klaarstaat?? :/

Ik snap ook niet waarom het allemaal zo snel en radicaal moet. Ga lekker een plek voor jezelf zoeken en even rustig ontdekken wat je wil, scheiden kan altijd nog.

Fijn om te lezen dat wij als vrouwen hier niet alleen in staan. Zelfde situatie. Van een gelukkig leven met natuurlijk af en toe een sleur moment. Net bezig om het weer op te spicen. Trekt hij de stekker eruit. Zomaar ineens. Nu zeggen dat hij nooit eerlijk is geweest naar zich zelf na 20 jaar. En dus ook niet naar ons gezin. Ik wil hem de ruimte geven om naar zijn gevoel op zoek te gaan. Ga maar op pad en avontuur. Ik loop aan de zijlijn mee. Zo lang ik dat kan. Ik geloof nog steeds dat wij bij elkaar horen. Het leven beweegt en wij bewegen mee.
Sterkte en weet dat je niet de enige bent al voelt de strijd alleen.

Nou het hoge woord is er uit. Er is wel degelijk een ander, en omdat hij zo netjes is om niet vreemd te gaan wil hij nu zo snel van me weg.
Maar nu heb ik dan wel duidelijkheid, hier ga ik het nooit van winnen.
Waarom maken mensen toch onnodig zo veel kapot :(

Jullie staan hier als vrouwen zeker niet alleen in. Ik heb vandaag dit forum ontdekt en mijn verhaal en 1 reactie geplaatst.
Ik kan er ook niet bij dat mensen zo kunnen veranderen en alles zomaar opgeven zonder te vechten waar ze, in ons geval, 17j voor en aan gewerkt hebben. Van dag op dag alles weggegooid en verloren, zonder nog enige wil om te vechten. Ik denk dat mannen en vrouwen, maakt niet uit, in een midlifecrisis zelf niet weten wat hun overkomt en er zekf geen raad mee weten. Tot het moment van besef komt, helaas is het dan dikwijls veel te laat en onomkeerbaar. Jongens toch, wat een ellende...

Sinds vandaag weet ik dat mijn man een MLC heeft. Ik ga al maanden door extreem verdriet en ja ook ik heb een Echtscheiding aankondiging gekregen. Uit het niets! als ik hem aankijk dan zie ik boosheid, kwaadheid en heel soms onzekerheid. Ik begrijp en voel je heel duidelijk want ook ik heb dit nu. Al weken zocht ik het bij mij zelf. Ik dacht dat ik in mijn huwelijk was gefaald maar dt kon niet. Hoezo wilt hij meer vrijheid dan dat hij al heeft? hoezo geen verantwoordelijkheid meer als we dat altijd naar elkaar hadden, hoezo zo veel egoïsme en waarom doet mijn verdriet en tranen jou geen pijn? Ik ben erg ver gegaan om mijn huwelijk te redden (zelfs gesmeekt om dit niet door te zetten) maar ik moest ophouden met zeuren. Sterkte Anoniem. We hebben het heel moeilijk

Lieve allemaal,
Wat is het toch erg, waar we (op dit forum) allemaal doorheen moeten gaan…
Hier dezelfde situatie. Na 20 jaar samen waarvan 12 jaar getrouwd en twee kinderen van 8 en 6 kondigde mijn man opeens aan dat hij niet gelukkig was, ‘op’ was, geen gevoel meer voor mij had. En kort daarna bleek hij gevoel voor een 10 jaar jongere vrouw te hebben; de moeder van een vriendinnetje van onze dochter. Hij wilde niet meer vechten (/in relatietherapie/praten) maar weg, weg, weg. Een ander huis gevonden, kinderen zitten nu de helft van de tijd bij hem, en zij is inmiddels ook gescheiden en zit met haar 3 kinderen ook continu in zijn huis. Twee gebroken gezinnen, mijn kinderen zijn helemaal van slag, ik ben alleen achter gebleven en mijn ex-man doet afstandelijk en zakelijk. Er is geen enkel gevoel meer over en over gevoel praten kan hij al helemaal niet meer, dan loopt hij letterlijk weg. Verder is hij alle contacten verloren. Hij heeft amper contact met zijn familie, gezamenlijke vrienden waren oorspronkelijk mijn vrienden en kiezen mijn kant. Niemand begrijpt hem nog. Dus hij heeft alleen zijn nieuwe ‘soulmate’ nu.
Ik vraag me af waar dit heen gaat….
Ik heb zelf psychologische hulp gezocht, krijg veel steun van familie en vrienden en probeer mijn leven weer op te bouwen. Maar ik voel zo enorm veel verdriet over alles wat kapot is…

Heel veel sterkte voor jullie allemaal!

Het doet ‘deugd’ om te lezen dat jullie hetzelfde meemaken als ikzelf. Ik ben 22 jaar samen met mijn man en hij heeft al 7 maanden zitten liegen. Plots had hij het vaak over een nieuwe collega, maar ik beeldde me alles in. We hadden er een aantal zware ruzies over. Eind januari zei hij na een ruzie dat hij wilde scheiden, diezelfde avond vertelde hij het onze kinderen (8 en 11). Toch vertrok hij maar niet uit het huis. Pas 3 dagen later ging hij weg en de volgende dag kwam hij terug. Hij wist niet wat hem bezielde, wilde bijzonder zijn. Mijn hoofd zei dat er iets niet klopte, maar ik hou van deze man dus liet ik hem terug toe. Alles draaide in de weken erop rond hem( hij wilde nog een tatoeage zetten(had er eentje sinds september 2023), wilde gaan feesten, alleen op reis…) ik cijferde mezelf weg, bang dat hij zou vertrekken. Voor een kort reisje met een vriend gingen we nog samen uit eten en het voelde redelijk goed, maar tijdens zijn reis veranderde de toon in z’n berichten en ik wist wat er kwam. Toen hij terug was, twijfelde hij opnieuw, maar kon niet echt uitleggen waarom. Voor mij viel echter 3 dagen later alle puzzelstukjes op z’n plaats: de nieuwe collega had plots haar relatiestatus op Facebook veranderd. Er was dus wel degelijk een ander in het spel. Hij verlaat z’n gezin voor een 13 jaar jongere vrouw, die in geen enkel opzicht op mij lijkt (fysiek- interesses) en ook helemaal niet bij zijn levensstijl lijkt te passen. Hij laat z’n gezin in de steek, lijkt ook z’n vrienden de rug toe te keren… ik herken de man die zolang de mijne was in geen enkel opzicht meer. Hij lijkt wel een vreemde.
Nu wil hij het huis heel snel verkopen en verder met z’n nieuwe leven. Ik blijf achter met een grote leegte en veel vragen, een gebroken zelfvertrouwen ( hij vond het nodig om heel kwetsende opmerkingen te maken voor een lange tijd - zie bv dat hij helemaal niet voor mij teruggekeerd was, enkel voor de kinderen, dat ik hem irriteerde…). Mijn wereld is volledig ingestort en hij gaat door alsof er helemaal niks aan de hand is, lekker op een roze wolk.
Ik ben gebroken.

Beste Ann. Hier Gert, ik gaf een reactie op dit verhaal op 22-02.
Bij ons nog steeds geen verandering. Scheiding is voor de rechtbank uitgesproken op 29-02. Eind deze maand of begin april tekenen we voor de laatste keer en zal het definitief zijn. Op 4.5 maand van een gelukkig getrouwd leven, in mijn ogen toch, met de vrouw van wie ik hou naar alles kwijt. Gezin kwijt, vrouw kwijt, huis en thuis kwijt en toekomst kwijt.
Ondertussen praat ze nog steeds niet, af en toe heel functioneel iets over de kinderen. Voor de rest blijft ze kil en emotieloos naar mij toe. Plots een heel andere vrouw geworden die ik totaal niet ken of herken. Ik weet eigenlijk niet goed of ik deze nog wel wil kennen of zelfs leren kennen.
Ik wens je veel sterkte en moed in deze periode.
We moeten erdoor, het moet gewoon, je kan niets doen, enkel machteloos toekijken en proberen los te laten, hoe moeilijk dit ook is. Ik spreek uit ervaring.

Hier hetzelfde, van de ene op de andere dag werd me verteld, dat hij niets meer voor me voelde. Voor mij vanuit het niets...
Hij wilde het toch weer proberen, maar twee dagen later heeft hij toch de scheiding in gang gezet. Wil niet praten, wil gewoon verder met zijn leven.
Mijn vertrouwen is weg, mijn leven staat op zijn kop, hij was mijn alles.
Ik probeer door te pakken, maar het is zo moeilijk, denk echt dat hij zo'n grote fout maakt, door alles van de ene op de andere dag op te geven. In mijn ogen deelden we zoveel moois, maar ik kan niet tot hem doordringen, herken hem gewoon niet meer, en dat na 20 jaar..

Hoi Claudia,

Wat ontzettend naar voor je zeg. Al heb je er weinig aan, weet dat je er niet alleen instaat. Merk aan mezelf dat het delen op dit forum me wel enige steun / duidelijkheid heeft gegeven en zeker ook nog steeds geeft.
Wens je veel sterkte toe

Marijke

Soms kan ik zo’n rotdag hebben….. en alles wat jullie schrijven is herkenbaar. Ik ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat. Ik vraag me soms af of het wel realistisch is om te denken dat mijn partner terug op aarde landt. Ik kan ook niet perse zeggen dat ik het ooit goed zie komen, maar dit voelt zo oneerlijk. Volledig uit het niets zo buitengesloten worden en vanaf nu iets opbouwen met een sm en ik blijf achter met het verdriet en een nieuw in te vullen toekomst. Sommige dagen trek ik het heel slecht. Ik wil ook gewoon weer gelukkig zijn (dan maar zonder de man in mlc). Vooral de dagen dat ik alleen ben (kinderen naar papa zijn)……..hopelijk morgen weer een betere dag!