Plotseling scheiding

Ik begrijp je volledig, mijn man is al sinds 3 maanden uit huis en woont bij zijn moeder. Hij zit ook in een midlifecrisis en heeft ook een affaire gehad met een collega. Hij heeft dit huilend opgebiecht, en toen was hij weer weg. Gisteren kwam hij vertellen dat hij nu definitief wil scheiden, zelfs na dat ik hem een test heb laten doen of hij daadwerkelijk in een midlifecrisis bevind. Hij scoorde hoog, maar hij weigert hulp, sta hier machteloos in. Heb gezegd dat hij de scheiding maar moet aanvragen, herken hem totaal niet meer.

Is er sindsdien nog een ontwikkeling geweest bij jou?

Het lastige bij ons, is dat hij niet zo makkelijk weg kan. Zijn ouders wonen te ver weg, en een nieuw huis vinden is ook niet zo makkelijk op dit moment (en kunnen we helemaal niet betalen!). Dus ik ben bang dat we nog best een tijd in deze situatie kunnen zitten.
Ik heb hier gemerkt dat proberen hem te overtuigen dat dit iets in hem is (midlife crisis of iets anders) en dat hij daaraan moet werken, alleen maar tegen me werkt. Hij gaat alleen maar harder afzetten. Ik heb voor nu besloten vooral vragen te
stellen en te luisteren zonder te oordelen. Hij laat daarbij veel meer los over wat hem dwarszit (al blijft hij even koppig over zijn eigen 'oplossing').
Ik heb niet het idee dat het iets gaat veranderen, maar ik krijg wel iets meer inkijk in wat er in hem om gaat.

Ik herken mijn liefde volle en zorgzame man niet meer, hij is een compleet andere man geworden. Hij heeft me in al die drie maanden dat hij bij zijn ouders sliep iedere keer gezegd dat het wel goed zou komen. Heb hem het boek man in midlifecrisis gegeven en hij heeft het ook gelezen. Hij is wel zwaar depressief, maar wil gewoon geen hulp zoeken, wat ik ook probeer. Wel zeggen dat hij inderdaad hulp moet zoeken, maar niet doen. Zondag gezegd dat hij wilde scheiden, maandag een link gestuurd dat hij ern goede scheiding mediator had gevonden, en dinsdag gaf hij twee datums door wat voor mij goed uitkwam. Ik zei regel het maar. Tot op heden nog niets vernomen, morgen een week later. Echter heeft hij afgelopen vrijdag met onze buurman gedineerd, en die vertelde me wel dat hij had gezegd te willen scheiden. Ik ben moe gestreden, en wil niet nog jaren gaan wachten tot hij bezinning komt. Hij is bijna 50 en ik bijna 57. Ook al ben ik er ziek van, maar voel nu als of ik aan een dood paard aan het trekken ben. Heb nu vanaf zondagavond bewust geen contact met hem opgenomen, misschien is teveel pushen en vragen juist de verkeerde manier. Ze willen rust, dat heeft hij me vaak genoeg gezegd, maar ik kon dat gewoon niet helaas. Misschien daarom nu radicaal deze beslissing van hem.

Hier is het eerder andersom gek genoeg; hij zegt steeds dat hij uit elkaar wil en dat er echt geen ruimte is om andere opties te bespreken, maar ondertussen komt hij liever thuis een filmpje kijken met mij dan met zijn collega's de kroeg in te gaan.
Hij heeft tot nu toe ook alleen aan familie en een paar goede vrienden vertelt wat er speelt.
Er is echt geen touw aan vast te knopen voor mij...

Zeer herkenbaar, mijn man heeft tegen zijn familie gezegd dat we een time out hebben, maar dat is een maand geleden. Vorige zondag kwam hij vertellen dat hij wilde scheiden want hij voelt niks voor me. Maar hij heeft nog niets tegen zijn moeder gezegd over de scheiding, ik natuurlijk wel. Hij praat bij zijn moeder nergens over, gaat meestal meteen naar zijn kamer. Heb nu sinds dat hij uit huis is gegaan twee dagen geen contact meer opgenomen met hem, wel moeilijk maar misschien beter zo voor ons beide, en maar afwachten of de afspraak bij de mediator nog gaat komen.

Ik denk dat ze het zelf ook allemaal niet goed weten. hier zei hij een maand geleden al naar een huisje te zoeken, en nu zegt hij daar na de feestdagen pas naar te gaan kijken, denkt hij.
Heb jij nog steeds geen contact gehad? Misschien inderdaad maar even beter zo, hoe moeilijk het ook is. Op ze in praten zorgt alleen maar dat ze harder wegrennen. Konden ze maar zien wat ze doen, en wat ze onnodig stuk maken.

Wat eigenlijk nog het meeste pijn doet voor mij is dat hij niet alleen mij aan de kant zet zonder open te staan voor andere mogelijkheden, maar ook de kinderen tot op zekere hoogte
Hij blijft maar zeggen dat hij een eigen plek nodig heeft waar hij met niets en niemand rekening hoeft te houden, inclusief de kinderen. Hij lijkt te denken dat de kinderen een soort knop zijn die je gewoon uit kan zetten. Mijn hart breekt voor hun, dan hebben ze straks een vader die alleen om de week voor ze klaarstaat?? :/

Ik snap ook niet waarom het allemaal zo snel en radicaal moet. Ga lekker een plek voor jezelf zoeken en even rustig ontdekken wat je wil, scheiden kan altijd nog.

Fijn om te lezen dat wij als vrouwen hier niet alleen in staan. Zelfde situatie. Van een gelukkig leven met natuurlijk af en toe een sleur moment. Net bezig om het weer op te spicen. Trekt hij de stekker eruit. Zomaar ineens. Nu zeggen dat hij nooit eerlijk is geweest naar zich zelf na 20 jaar. En dus ook niet naar ons gezin. Ik wil hem de ruimte geven om naar zijn gevoel op zoek te gaan. Ga maar op pad en avontuur. Ik loop aan de zijlijn mee. Zo lang ik dat kan. Ik geloof nog steeds dat wij bij elkaar horen. Het leven beweegt en wij bewegen mee.
Sterkte en weet dat je niet de enige bent al voelt de strijd alleen.

Nou het hoge woord is er uit. Er is wel degelijk een ander, en omdat hij zo netjes is om niet vreemd te gaan wil hij nu zo snel van me weg.
Maar nu heb ik dan wel duidelijkheid, hier ga ik het nooit van winnen.
Waarom maken mensen toch onnodig zo veel kapot :(

Jullie staan hier als vrouwen zeker niet alleen in. Ik heb vandaag dit forum ontdekt en mijn verhaal en 1 reactie geplaatst.
Ik kan er ook niet bij dat mensen zo kunnen veranderen en alles zomaar opgeven zonder te vechten waar ze, in ons geval, 17j voor en aan gewerkt hebben. Van dag op dag alles weggegooid en verloren, zonder nog enige wil om te vechten. Ik denk dat mannen en vrouwen, maakt niet uit, in een midlifecrisis zelf niet weten wat hun overkomt en er zekf geen raad mee weten. Tot het moment van besef komt, helaas is het dan dikwijls veel te laat en onomkeerbaar. Jongens toch, wat een ellende...

Sinds vandaag weet ik dat mijn man een MLC heeft. Ik ga al maanden door extreem verdriet en ja ook ik heb een Echtscheiding aankondiging gekregen. Uit het niets! als ik hem aankijk dan zie ik boosheid, kwaadheid en heel soms onzekerheid. Ik begrijp en voel je heel duidelijk want ook ik heb dit nu. Al weken zocht ik het bij mij zelf. Ik dacht dat ik in mijn huwelijk was gefaald maar dt kon niet. Hoezo wilt hij meer vrijheid dan dat hij al heeft? hoezo geen verantwoordelijkheid meer als we dat altijd naar elkaar hadden, hoezo zo veel egoïsme en waarom doet mijn verdriet en tranen jou geen pijn? Ik ben erg ver gegaan om mijn huwelijk te redden (zelfs gesmeekt om dit niet door te zetten) maar ik moest ophouden met zeuren. Sterkte Anoniem. We hebben het heel moeilijk

Lieve allemaal,
Wat is het toch erg, waar we (op dit forum) allemaal doorheen moeten gaan…
Hier dezelfde situatie. Na 20 jaar samen waarvan 12 jaar getrouwd en twee kinderen van 8 en 6 kondigde mijn man opeens aan dat hij niet gelukkig was, ‘op’ was, geen gevoel meer voor mij had. En kort daarna bleek hij gevoel voor een 10 jaar jongere vrouw te hebben; de moeder van een vriendinnetje van onze dochter. Hij wilde niet meer vechten (/in relatietherapie/praten) maar weg, weg, weg. Een ander huis gevonden, kinderen zitten nu de helft van de tijd bij hem, en zij is inmiddels ook gescheiden en zit met haar 3 kinderen ook continu in zijn huis. Twee gebroken gezinnen, mijn kinderen zijn helemaal van slag, ik ben alleen achter gebleven en mijn ex-man doet afstandelijk en zakelijk. Er is geen enkel gevoel meer over en over gevoel praten kan hij al helemaal niet meer, dan loopt hij letterlijk weg. Verder is hij alle contacten verloren. Hij heeft amper contact met zijn familie, gezamenlijke vrienden waren oorspronkelijk mijn vrienden en kiezen mijn kant. Niemand begrijpt hem nog. Dus hij heeft alleen zijn nieuwe ‘soulmate’ nu.
Ik vraag me af waar dit heen gaat….
Ik heb zelf psychologische hulp gezocht, krijg veel steun van familie en vrienden en probeer mijn leven weer op te bouwen. Maar ik voel zo enorm veel verdriet over alles wat kapot is…

Heel veel sterkte voor jullie allemaal!

Het doet ‘deugd’ om te lezen dat jullie hetzelfde meemaken als ikzelf. Ik ben 22 jaar samen met mijn man en hij heeft al 7 maanden zitten liegen. Plots had hij het vaak over een nieuwe collega, maar ik beeldde me alles in. We hadden er een aantal zware ruzies over. Eind januari zei hij na een ruzie dat hij wilde scheiden, diezelfde avond vertelde hij het onze kinderen (8 en 11). Toch vertrok hij maar niet uit het huis. Pas 3 dagen later ging hij weg en de volgende dag kwam hij terug. Hij wist niet wat hem bezielde, wilde bijzonder zijn. Mijn hoofd zei dat er iets niet klopte, maar ik hou van deze man dus liet ik hem terug toe. Alles draaide in de weken erop rond hem( hij wilde nog een tatoeage zetten(had er eentje sinds september 2023), wilde gaan feesten, alleen op reis…) ik cijferde mezelf weg, bang dat hij zou vertrekken. Voor een kort reisje met een vriend gingen we nog samen uit eten en het voelde redelijk goed, maar tijdens zijn reis veranderde de toon in z’n berichten en ik wist wat er kwam. Toen hij terug was, twijfelde hij opnieuw, maar kon niet echt uitleggen waarom. Voor mij viel echter 3 dagen later alle puzzelstukjes op z’n plaats: de nieuwe collega had plots haar relatiestatus op Facebook veranderd. Er was dus wel degelijk een ander in het spel. Hij verlaat z’n gezin voor een 13 jaar jongere vrouw, die in geen enkel opzicht op mij lijkt (fysiek- interesses) en ook helemaal niet bij zijn levensstijl lijkt te passen. Hij laat z’n gezin in de steek, lijkt ook z’n vrienden de rug toe te keren… ik herken de man die zolang de mijne was in geen enkel opzicht meer. Hij lijkt wel een vreemde.
Nu wil hij het huis heel snel verkopen en verder met z’n nieuwe leven. Ik blijf achter met een grote leegte en veel vragen, een gebroken zelfvertrouwen ( hij vond het nodig om heel kwetsende opmerkingen te maken voor een lange tijd - zie bv dat hij helemaal niet voor mij teruggekeerd was, enkel voor de kinderen, dat ik hem irriteerde…). Mijn wereld is volledig ingestort en hij gaat door alsof er helemaal niks aan de hand is, lekker op een roze wolk.
Ik ben gebroken.

Beste Ann. Hier Gert, ik gaf een reactie op dit verhaal op 22-02.
Bij ons nog steeds geen verandering. Scheiding is voor de rechtbank uitgesproken op 29-02. Eind deze maand of begin april tekenen we voor de laatste keer en zal het definitief zijn. Op 4.5 maand van een gelukkig getrouwd leven, in mijn ogen toch, met de vrouw van wie ik hou naar alles kwijt. Gezin kwijt, vrouw kwijt, huis en thuis kwijt en toekomst kwijt.
Ondertussen praat ze nog steeds niet, af en toe heel functioneel iets over de kinderen. Voor de rest blijft ze kil en emotieloos naar mij toe. Plots een heel andere vrouw geworden die ik totaal niet ken of herken. Ik weet eigenlijk niet goed of ik deze nog wel wil kennen of zelfs leren kennen.
Ik wens je veel sterkte en moed in deze periode.
We moeten erdoor, het moet gewoon, je kan niets doen, enkel machteloos toekijken en proberen los te laten, hoe moeilijk dit ook is. Ik spreek uit ervaring.

Hier hetzelfde, van de ene op de andere dag werd me verteld, dat hij niets meer voor me voelde. Voor mij vanuit het niets...
Hij wilde het toch weer proberen, maar twee dagen later heeft hij toch de scheiding in gang gezet. Wil niet praten, wil gewoon verder met zijn leven.
Mijn vertrouwen is weg, mijn leven staat op zijn kop, hij was mijn alles.
Ik probeer door te pakken, maar het is zo moeilijk, denk echt dat hij zo'n grote fout maakt, door alles van de ene op de andere dag op te geven. In mijn ogen deelden we zoveel moois, maar ik kan niet tot hem doordringen, herken hem gewoon niet meer, en dat na 20 jaar..

Hoi Claudia,

Wat ontzettend naar voor je zeg. Al heb je er weinig aan, weet dat je er niet alleen instaat. Merk aan mezelf dat het delen op dit forum me wel enige steun / duidelijkheid heeft gegeven en zeker ook nog steeds geeft.
Wens je veel sterkte toe

Marijke

Soms kan ik zo’n rotdag hebben….. en alles wat jullie schrijven is herkenbaar. Ik ben benieuwd hoe het nu met jullie gaat. Ik vraag me soms af of het wel realistisch is om te denken dat mijn partner terug op aarde landt. Ik kan ook niet perse zeggen dat ik het ooit goed zie komen, maar dit voelt zo oneerlijk. Volledig uit het niets zo buitengesloten worden en vanaf nu iets opbouwen met een sm en ik blijf achter met het verdriet en een nieuw in te vullen toekomst. Sommige dagen trek ik het heel slecht. Ik wil ook gewoon weer gelukkig zijn (dan maar zonder de man in mlc). Vooral de dagen dat ik alleen ben (kinderen naar papa zijn)……..hopelijk morgen weer een betere dag!

Hier in hetzelfde schuitje. Hij heeft een paar maand geleden aangegeven na 27 jaar relatie en 2 kinderen en een hond, dat hij aan het “puzzelen” is over ons. 3 maand later geeft hij aan dat zijn gevoel weg is en dat hij geen toekomst meer samen ziet. Hij is ook onverschillig en veel met zichzelf bezig. Soms lijkt onze relatie ook weer normaal. Dat is het enge. Dan krijg ik het gevoel dat het misschien wel weer goed komt en dan geeft hij aan dat er niets aan zijn gevoel is veranderd. Hij denkt er nog steeds zo over, maar dat hij niet makkelijk vindt om ons gezin te verlaten. Het is zo moeilijk. Hij zegt dat hij geen ander heeft. En zweert dit. Ik weet het niet. Ik kan ook zo geen bewijs vinden.
Ik raak helemaal op. Maar ik kan hem ook slecht loslaten, terwijl dit wel het beste is wrsl. Relatietherapie vindt hij helemaal niks. Ik zou het wel willen, maar hij moet hier wel open voor staan.
Ik vind het een verschrikkelijke situatie en weet ook dat je er niet veel mee kunt.

Veel moed o, hopelijk heb je wel wat mensen rond je die je kunnen ondersteunen en waar je bij kunt ventileren. Of dat loslaten nu de verplichte beste oplossing is, ik weet het niet. Ik probeer ook om zachtjes vast te blijven houden en niet teveel druk te leggen, wat niet makkelijk is. Dat gevoel verandert ook niet zomaar, denk ik. Je moet doen wat voor jou best voelt en ik blaas de bruggen ook niet op. Tijd brengt raad en zolang het haalbaar is, blijf ik. Misschien zelf wel wat begeleiding? En leuke dingen proberen plannen voor jezelf zodat jouw emmertje niet te vol geraakt en je nog energie overhoudt om rustig te blijven. Raad is in deze zo moeilijk te geven. Groetjes, D

Ik denk voor jullie beiden (Anoniem o en Anoniem) dat er zeker nog liefde is en dat je toch hoop houdt zolang er echt geen ander is. Zelfs toen de ander er was, kon ik zien dat mijn partner 'van het pad' was en eigenlijk ook niet echt happy. Inmiddels woont hij samen en of dit is wat hij wil, ik weet het niet. Maar in jullie geval is loslaten en wellicht hopen dat het lukt om enigszins verbinding te houden, denk ik het beste. Ik vond dat in het begin heel tegenstrijdig, maar ik begrijp nu iets beter wat er bedoeld wordt. Echter verbinding houden als er een derde in het spel is, is wel heel lastig.

Ik volg deze forum en jullie verhalen alweer paar maandjes. Ik wens iedereen heel veel sterkte als geen ander weet ik ook hoe veel verdriet, pijn en machteloos iedereen zich zal voelen. Dat geeft me ook enige steun dat ik niet alleen ben ….
Mijn man heeft na 33 jaar samen waarvan 25 jaar getrouwd, 2 zoons 15 en 19 op onze vakantie verteld niet meer verder te willen. We wonen om de week nog samen, t is niet anders. Veel boosheid en verdriet van mijn kant. Hij is een heel ander persoon geworden, zeker eerste maanden afstandelijke en kil. Hij wil afstand, weg en opnieuw beginnen. Niet eens de wil om er samen uit te komen te vechten voor al t moois om je heen, je gezin, je toekomst. Een persoon waarvan niemand het ooit verwacht had, altijd lief en zorgzaam en dan ineens dit. Hij heeft hulp gezocht en ik ook. Er is zover ik weet geen ander in het spel. Maar het voelt alsof hij echt een MLC heeft. We moeten de mediation in om de scheiding te gaan regelen, maar ik merk dat ik er zo tegenop zie. We zijn nu al een half jaar verder en om rust te gaan vinden moet ik er door heen.

Bloem, NN en anoniem, wat is het toch wat. Zo ongrijpbaar. Wij zitten allemaal in hetzelfde schuitje.
Wij hebben 2 kinderen, 11 en 15. ik vind het zo erg voor de kinderen. Hoe gaan zij dit begrijpen terwijl ik het zelf niet eens begrijp waarom.
Ik ben de ene dag heel verdrietig en wil hem niet kwijt want hij is echt een goede vent en ik hou van hem, maar hij is al maanden met regelmaat anders. Afstandelijk, onverschillig, geïrriteerd. Dus dan denk ik ook vaak … ga dan weg! Zo vind ik hem ook niets aan.
Pfff, je wordt er gek van. Hij heeft er zelf ook last van en vind dit ook heel erg voor de kinderen.
Soms word ik wakker en dan hoop ik of ik dit gedroomd heb, maar heel snel weet je dat dit niet zo is. Je wil gewoon graag je gezin bij elkaar houden, maar nu al 8 maanden verder en heb nu ook wel het idee dat het echt is. Hij geeft aan dat ik in ons huis kan blijven met de kinderen en dat hij iets anders zoekt. Maar hij onderneemt niets en zo kabbelt de beek steeds verder. Het is een energie slopende situatie.

Anoniem O, wat een moeilijke tijd voor je en natuurlijk de kinderen. Het leven gaat door terwijl je gezin eigenlijk ook weer stil staat. Juist door de onzekerheid merk ik dat ik ook verder wil. Ook voor de kinderen, ze begrijpen het niet, maar er is geen vooruitgang dus dat is verwarrend. Voor mijn man is het trouwens wel heel duidelijk, hij wilt weg dus tja dan houd het eigenlijk op. Ook hij doet zijn best, maar voor nu voelt het niet meer goed. Juist, omdat het zijn belang is en niet die van ons. Ik merk dat ik door mijn energie heen bent net als jij anoniem o, het slechte slapen, piekeren etc door
mijn eigen emoties het steeds moeilijker begint te vinden zo op deze manier te leven. Het verdriet is immens groot.
Fijn dat je in jullie huis kan blijven wonen, dat is bij ons gelukkig ook, vooral de wens van de kinderen. Voor een aantal jaar. Zodat de overgang naar een nieuw leven wat rustiger gaat. Ze wonen allebei nog thuis en hebben deze stabiele factor van hun eigen plek vooral nu hard nodig.

Reactie van bloem

Bloem, ik snap dat het voor de kinderen fijn is dat ze op hun vertrouwde plek kunnen blijven wonen.
Het is voor hun ook een hele verandering.
Wij hebben onze kinderen nog niet ingelicht omdat wij niets overhaast willen doen. Eerst dacht ik ook dat hij zich misschien nog wel zou bedenken. Eerst zei hij dat hij twijfelde, maar nu lijkt het erop dat hij echt weg wil, ik kan mij het gewoon niet voorstellen. Je zit echt in een rollercoaster. Ik ben zo bang dat hij spijt van zijn keus gaat krijgen en dat dan alles te laat is.
Soms denk ik ook echt wel van ga maar weg. Ik vind het ook zeker niet aantrekkelijk dat hij zo denkt. Maar get lijkt soms wel of dit hem overkomt en dat vind ik ergens ook weer triest.
Maar goed, als hij besluit te gaan, dan gaan wij de kinderen inlichten. Ook familie zoals ouders en broers en zussen zullen in shock zijn alsook de vrienden. Wij hebben best een hechte vriendengroep. Als ik aan al het verdriet denk wat nog komen gaat…. Het is al met al een triest verhaal, maar ik kan zijn gevoel ook niet veranderen. Zo kan het ook niet verder.

@Anoniem O, is er dan al wel iemand aan wie je je verhaal kwijt kunt? Als niemand het nog weet, dan lijkt me dat zo moeilijk.

NN, mijn zus, een vriendenstel en een collega zijn wel op de hoogte. Daar ventileer ik bij.
Ik wil toch graag relatietherapie samen. Niet met het idee dat het dan goedkomt, maar met het idee hoe wij dit op een goede manier kunnen aanpakken. En mijn man praat niet graag over zijn gevoelens. Misschien, alleen om te praten, is dit goed voor hem. En ook voor mij.
Wij zullen zien hoe zich dit verder ontwikkelt.
Hoe gaat het bij jou dan, NN? Zijn jullie ook nog lang bij elkaar geweest tijdens dit hele proces?

Anoniem o

Anoniem o, wij hebben inderdaad ook even gewacht met het mededelen. De kinderen pas later en zelf zij wilde t in begin nog even stil houden. Het kost ook heel veel energie en verdriet de mensen om je heen te vertellen. Enigszins heb je steun, maar soms is het ook veel en wil je t er liever niet over hebben. Vooral als je het absoluut niet verwacht zoals ook bij ons….. je kan t ook gewoon niet uitleggen. Neem je tijd en je ruimte daarin …. Een beetje gedoseerd is ook helemaal prima! Therapie samen lijkt mij ook wel heel goed om wellicht te gaan doen vooral om mijn boosheid een plek te gaan geven.

Anoniem=bloem

Hier net hetzelfde ..... zo herkenbaar .... niet normaal .... 17 jaar samen waarvan 5 jaar getrouwd en een 10 jarige dochter
Vorige week uit het niets ..... de liefde is op
Prachtig leven opgebouwd, mooi huis met veel diertjes .... en meneer wil uiteen gaan ..... de rest moet ik niet vertellen want jullie kennen het .... geen vat op die man ..... er moet toch iets zijn om hen te laten inzien dat ze foute beslissingen maken

Gisteren een aflevering gekeken van Louis Theroux: mothers on the edge.
Een super mooi documentaire, en een ziekte waar vroeger ook weinig aandacht en erkenning voor was, maar uiteindelijk hiervoor ook herkenning, erkenning en speciale behandelingen voor gekomen.

Nu is het tijd dat de midlifecrisis herkenning en erkenning gaat krijgen zodat er ook goede behandeling voor kan gaan komen.

Alleen wie gaat deze kar trekken? We zitten hier op een therapiepsycholoog forum maar heb het idee dat er nooit een therapeut mee leest.

Schreeuwen naar hulp gelezen nou juist ook van een mlcers maar zij hebben hier zelfs geen hulp kunnen krijgen, alleen maar reclame van therapeuten.

Toch blijf ik het roepen:
MIDLIFECRISIS HEEFT HERKENNING EN ERKENNING NODIG!!!!!!!!!!!!

@Anoniem, ik vind het echt knap dat je samen in therapie wilt om het op de juiste manier aan te pakken. Ik kan dat niet meer, maar dat heeft vooral alles te maken met de sm. Zij vormt echt wel een enorme doorn in mijn oog. Het is zo niet te bevatten dat hij ons leven nu met haar leeft. Hij woont met haar en ziet haar kinderen meer dan die van ons. Maar goed het gaat om kwaliteit en niet om kwantiteit zal hij wel zeggen en als je de tijd met hen dan invult met leuke dingen doen, dan lijkt de kwaliteit goed. Fijn dat je wel een paar mensen hebt om je verhaal bij te doen. De mensen om mij heen waren zo mogelijk nog meer verbaasd dan ik, dus de meeste zien ook wel dat het geen normale situatie is, maar wat moeten ze? Ik ben nu bijna 2,5 jaar verder. Mijn partner heeft ruim 1,5 jaar getwijfeld en ik heb alles geprobeerd. Lief gebleven, ruimte gegeven, boos geworden, bij een therapeut geweest, maar eigenlijk maakte ik met alles dat ik deed geen enkele kans. In die anderhalf jaar was er een paar keer sprake van een valse verzoening en ik heb ook een aantal keren genoemd dat ik nu echt wilde dat hij stappen ging zetten. Maar nee dat was niet de oplossing volgens hem..... tot dit jaar in mei, toen koos hij toch voor de sm. Mijn partner ging overigens een week na het droppen van de bom, het huis uit. Hoe moeten mijn kinderen dat toch ooit verwerken? Het gaat ogenschijnlijk goed met ze, maar ik geloof er niet in dat dit zomaar kan en voorbij gaat. Nadat hij het huis uit ging, zijn we zelfs nog een keer samen, maar dat was ook echt een valse verzoeningspoging. We hebben ook dingen als gezin ondernomen, best verwarrend voor de kinderen, maar sinds dat hij echt voor haar koos afgelopen mei, is alle normale communicatie weg. Ze hebben in de zomer van '23 ook een aantal maanden een relatie gehad en toen zag ik hem vooral ongelukkig zijn. Ik denk zelf dat hij nu blij is dat hij een 'definitieve' keus heeft gemaakt en hij zal vast af en toe die roze wolk ervaren, maar of dit het leven is dat hij wil leven, dat weet ik niet.

@Saske, wat verdrietig!! Herken je ook de verhalen van eigenlijk niets aan de hand? Wij dachten allebei (mijn expartner en ik) dat we samen oud gingen worden. Weinig issues en eigenlijk blij met elkaar. Maar ja, het gevoel een afslag te moeten nemen en dan is er iemand die dat voor je faciliteert....

Ik zie een weg terug niet meer direct voor me, maar hoop wel ooit op erkenning. Dat hij terug op aarde landt en inziet hoe belachelijk deze hele situatie is geweest en hoeveel pijn hij hiermee teweeg heeft gebracht. @Maartje, het feit alleen al dat je je hele leven achter je laat geeft toch aan dat er iets niet ok is met je en ja dat heeft meer aandacht nodig.

@nn ik ben zelf al iets meer dan 1,5 jaar verder na zijn vertrek. Er was een sm maar in welke vorm dat weet ik niet. Was het enkel een steun, een luisterend oor…? Ik weet het niet. Ondertussen was er ook al een andere vrouw, waar hij ook niet echt voor uitkwam dat het iets serieus zou worden. Ook dit contact is voorbij, denk ik… m.a.w. hij is een nieuw leven gestart maar ik weet nog altijd niet voor wie of voor wat… hij komt er niet voor uit, het blijft allemaal stiekem.
Zijn leven/week met de kinderen is zeer gewoontjes, sleur, alleen. Af en toe spreekt hij eens af met vrienden met de jongste ( er zijn 2 kinderen van 13 en 18) maar dat is eerder zelden. Hij blaast en zucht als hij moet koken. Ze zitten op hun kamer en hij zit alleen beneden. Het blijft voor mij allemaal heel verwarrend.
Mocht hij nu zoals jij nn een nieuw leven hebben, samenwonen met zijn sm en hem dat goed af zou lijken te gaan, dan zou ik misschien, ondanks het verdriet, toch hem kunnen loslaten, maar nu…? Het lijkt niet echt te lukken met een vrouw, hij gaat naar een psycholoog, is beginnen roken, contact met de oudste is heel slecht.. en is er niemand die mij komt zeggen dat hij spijt heeft of ongelukkig is… ik herken wel veel van zijn gedrag in alles wat ik las op get real, maar soms raakt je geduld op. Ik wil antwoorden … voor wie is hij weggegaan? Wat voelt hij nu … ik kan zo moeilijk geloven dat zijn leven een feest is momenteel, maar langs de andere kant horen we ook niets dat het allemaal tegenzit. Ik kan daar echt op vastlopen. @nn vind jij meer rust sinds je mlc gekozen heeft voor de sm? Of vind je het beter als hij nog niet beslist had en je nog hoop kon hebben? Veel sterkte aan iedereen die er na zoveel tijd nog steeds zo hard van afzien… we moeten het ‘uitzitten’ vrees ik en tijd lijkt mij het beste medicijn.

Zo herkenbaar allemaal. Maar je staat machteloos aan de kant. Zeker nu de sm hem zo in haar macht heeft. Aan de kant gezet voor een vrouw net zo oud als de tijd dat wij elkaar kennen. Mijn man is nu zo’n 10 weken weg en heeft bijna geen contact met vrienden. Is niet degene die ik ken, en echt niemand snapt er iets van. Wil ook niet meer aan de relatie werken, zo jammer. Straks is het te laat.

Oh wat afschuwelijk! Ook dat hij zich van iedereen afkeert. Bizar is dat he?! Helemaal verliefd...op wat?! Het erge is op dat moment kun je helemaal niets...iemand moet eerst uit zn bubbel komen en weer met beide voeten op de grond staan..

Wat een nare situatie lijkt het mij met een sm erbij. Dan sta je nog meer machteloos lijkt mij.
Het enge aan die hele mlc is dat niemand zijn man/ vrouw meer herkend. Hij is een totaal ander persoon geworden. Hij is niet akelig naar mij en zegt dat het probleem ook bij hem ligt, maar het klopt gewoon niet. Wat is er dan? En waarom voel jij je nu zo? Het erge is dat je er niets tegen kunt doen en het eigenlijk maar moet accepteren. En dat is juist zo moeilijk.
Zolang hij nog niet besluit om weg te gaan, zeggen wij de kinderen niets. Maar pfff, wat is het lastig allemaal. En dan komt straks het financiële en andere rompslomp er ook nog bij. Maar goed, het is wat het is.

Bij mij bleek er toch ook een andere vrouw mee te spelen...Daar kwam ik achter 2 maanden nadat hij weg was bij mij. Daarvoor ook dat rare in zichzelf gedrag...ik had dat ook niet verwacht..

Dat is toch heel verdrietig Sabine, dat je daar dan achteraf achter komt? Ik moet wel zeggen, dat mijn partner in de afgelopen 2,5 jaar ook een aantal zaken verzwegen heeft en ik daardoor ook niet weet of hij altijd de waarheid heeft gesproken. @Anoniem L, ik vind het enerzijds makkelijker dat de periode van twijfel weg is. Mijn partner heeft ruim 1,5 jaar getwijfeld. Ik denk achteraf dat hij toen wel overtuigd was van zijn keus voor haar, maar hij kreeg het in zijn hoofd niet recht gepraat. Toen het vlammetje voor mij helemaal uit was (of wellicht to een waakvlammetje was terggebracht), hakte hij de knoop door. Hij is geen verkeerd persoon, dus steeds als hij hier zat en niet de knoop door wilde hakken en we hadden het gezellig, dan had ik hoop. Hij had het ongetwijfeld ook lastig, maar hij kon zijn hart niet negeren denk ik. Ik vind het nu makkelijker om boos te zijn. Eerst was er medelijden aan alle kanten en dan soms wat boosheid. Nu is het vooral boosheid om zijn aanpak. De uitspraken van 'het komt wel goed' en toch steeds weer willen praten e.d. en dan ineens bot de knoop doorhakken. En toch blijf ik er bij dat ik hem zo niet ken, maar misschien wil hij de 2e helft van zijn leven ook wel een ander persoon zijn. Ik geloof in elk geval niet dat er nu alleen nog 'geluk' is in zijn nieuwe leven.

Ik mis de persoon die ik had, maar de persoon die ik nu zie mis ik niet. Het is niet meer mijn man, hij is nu met haar, deelt met haar zijn gedachten en zorgen en ze bouwen aan nieuwe ritueeltjes, 'interne' grapjes, gewoontes enz. Dat doet me ongelooflijk veel pijn. Met name omdat ik nooit heb gehoord wat er mis was bij ons en hoe we ons samen en ons gezin konden redden. Hij is na een week vertrokken en eigenlijk maakte ik na een week al geen kans meer. Hij heeft passief gewacht tot het gevoel voor haar zou verdwijnen, maar dat gebeurde niet. Tussentijds verbrak hij de relatie met haar een keer en toen ik vroeg waarom zei hij 'ja misschien is ze meer mijn therapeut', maar ja, die had hij blijkbaar toch nodig. Het zou mij helpen als ik hem nooit meer hoefde te zien, maar de werkelijkheid is dat ik hem wekelijks zie als hij de kinderen haalt/brengt. Ik denk en hoop dat hij ooit wakker wordt en ik denk dat wanneer dat zo is, er een grote depressie volgt, maar misschien zit ik er naast.

Zo herkenbaar nn. Te lang gewacht dat het gevoel voor de sm zou verdwijnen en dat ook helemaal alleen proberen op te lossen. Dat werkt niet, in veel gevallen zou het goed zijn om samen hulp te zoeken, dan kunnen veel huwelijken gered worden volgens mij.

Wow, wat bizar dat ik zo veel herkenbare verhalen lees hier. Pijnlijk en het maakt ook echt wel boosheid in me los! Ik weet sinds 3 maanden dat mijn man een affaire heeft. Hij wilde in 1e instantie met haar verder nadat dit uitkwam maar heeft toen 2 maanden getwijfeld. Is nu sinds 2 weken het huis uit, heeft gezegd ik zie geen toekomst meer en zit samen met dat mens in een vakantiewoning. Onze 3 kinderen weten het en vinden het mega verwarrend omdat hij wel iedere dag thuis wil komen om samen te eten. Praat met mij nergens over behalve over koetjes en kalfjes. Geen gesprek over hoe nu verder, hoe hij het voor zich ziet. Ik herken hem totaal niet en heb heel sterk het gevoel dat de andere dame heel erg manipuleert. Ik wil ons huwelijk nog een kans geven, hij niet “we zijn elkaar verloren”. Hij weigert relatie therapie en heeft bijna geen contact met vrienden en familie terwijl hij tot 3 maanden geleden heel close met hen was.Dat hij niet zomaar van een huwelijk van 20 jaar in een nieuwe relatie moet stappen en eerst dingen moet uitzoeken voor zichzelf erkent hij ook niet. Ik wou dat ik hem op andere gedachten kon brengen, maar hoe?

Je staat met je rug tegen de muur Anonymous... heel herkenbaar voor de meeste forumbezoekers hier. Het praten over jullie relatie is sowieso iets dat soms afgeraden wordt (daar willen de MLC's het juist niet over hebben. Misschien omdat ze het zelf ook niet snappen.

Je kan heel veel info halen uit de site van get-real.info. Heeft mij erg geholpen. STerkte!!

@anomynous heel herkenbaar dit. Er zit een patroon in. Op dit moment kun je niks. Hij zal toch niet voor rede vatbaar zijn. Mss over aantal jaar maar nu niet. Het is afschuwelijk maar je kunt er helemaal niets mee....op dit moment. Kies voor nu voor jezelf!

@astrid en @nn: dankjullie wel. Het is heel fijn om wel te weten dat ik niet alleen sta. Ik blijf hopen op een wonder al zal dat niet reeel zijn als ik alles zo hoor en lees!

@adtrid, @nn, @bloem, @anonymous
Het is zo herkenbaar. Mijn man gaf aan dat er niemand in het spel was, maar ik heb toch stiekum app contact gezien met een collega. Wij hadden hierna een gesprek en hij gaf aan dat zijn gevoel niet veranderd is en iets voor zichzelf wil zoeken. Hij denkt dat de kinderen uiteindelijk wel zullen wennen. Ik kan lullen als brugman, maar er veranderd niets. Nu is hij gewoon thuis en het lijkt of alles normaal is. Ik ga er echt aan onderdoor. Maar ik besef mij steeds meer dat ik er straks alleen voor sta.
Hoe reageerde jullie kinderen, familie en vrienden hierop? Daar ben ik wel benieuwd naar.

Hij wil overigens ook geen relatietherapie. Hij vindt dit niks. Ik heb gezegd dat ik dit wel wel wil, maar dan klapt hij dicht.
Ik ben ook boos op dit alles en wil hem graag een kans geven na 28 jaar, maar eigenlijk begin ik er ook wel klaar mee te raken. Zoek het maar uit. Maar hij onderneemt ook geen actie. Moet ik dan die actie ondernemen?

Hoi Anoniem K, ik vind het ook best bijzonder dat veel mannen roepen dat ze iets moeten uitzoeken en er bijna vanuit gaan dat wij hen die tijd geven (want ze nemen zelf geen actie). En het is vaak ook zo want we zijn er allemaal van overtuigd dat onze partner in een toestand zit waar hij ooit weer uitkomt. Maar ergens is er ook een soort kantelpunt dat je denkt dat het zo echt niet langer kan….ik denk dat dat moment voor de een sneller komt dan voor de ander. Ik heb ruim anderhalf jaar geduld gehad (hij had ook echt een tijdje een relatie met de sm), alles geprobeerd. Misschien had ik eerder los moeten laten en had dat tot beter resultaat geleid. Onze omgeving begrijpt er helemaal niks van. Enerzijds omdat we echt een leuk stel waren, we hadden het echt goed. Anderzijds is mijn ex-partner echt een lief persoon en past dit gedrag niet bij hem (ik ben ondanks dat wel echt boos hoor). Hij heeft ook mijn familie van het ene op het andere moment achtergelaten (waar hij 25 jaar vaak over de vloer kwam).

De kinderen probeerden de eerste maanden allerlei oplossingen te zoeken, echt heel lief. Inmiddels laten ze alles wel een beetje gebeuren alsof ze het accepteren. Ik ben bang dat hun klap later nog eens komt maar wat kan ik doen als ze niet praten?

Hoe reageren jouw kinderen? En hoe lang speelt dit al bij jullie? Denk je dat er meer is met die collega?

Hier van me afschrijven helpt enorm!

Bij mij is hij ook altijd een goeie gast geweest, braaf, zachtaardig, wat er voor zorgt dat de buitenwereld, de vrienden geen kwaad zien in wat hij gedaan heeft. Het wordt allemaal gerelativeerd, zoveel mensen scheiden… als het ‘op’ is… maar ik blijf na 1,5 jaar wel met veel vragen zitten. Ik ben in shock achtergebleven en heb bijna letterlijk onder een steen geleefd. Ik voel wel stilaan dat ik mijn rug aan het rechten ben. Ik kom terug wat meer buiten, ben terug wat actiever op sociale media en voel ook dat mensen dat steunen en blij zijn. Toch zou ik zo graag horen dat hij de verkeerde beslissing genomen heeft, dat hij schuldgevoelens heeft, dat er spijt is, dat het gras niet groener is aan de overkant…
De soulmate is er opnieuw, maar hij komt niet naar buiten met haar als partner, en ik ben ook niet zeker als er een fysieke relatie is…
Het ding is dat ik meer en meer ook ondervind dat ik hem als dader wil zien en ik het slachtoffer ben en dat put jezelf uit. Ik hoop een manier te vinden om de focus op mijn eigen leven te vinden, maar ik blijf kijken naar hem, wat doet hij, waar is hij mee bezig? Ik denk dat pas als ik dat kan lossen, ik ga genezen van dit verlies, want eigenlijk vind ik hem zielig en niet meer leuk hoe hij nu in het leven staat, het egoïsme, de arrogantie waarmee hij zijn nieuwe leven is gestart, de mensen die mij het dierbaarst zijn die hij heeft gekwetst…. Dat is niet meer de man waar ik gelukkig mee kan zijn… iemand die een ander persoon zoveel verdriet doet is geen goed mens.