Ook ik heb een partner met autisme. De diagnose heeft hij nu ongeveer 3 jaar n.a.v. de diagnoses bij mijn zonen. Vorige week heeft hij aangegeven zich mateloos aan mij te irriteren aan dingen die hij in het verleden ook al aangegeven heeft. Volgens eigen zeggen heeft hij mij de laatste maanden al vele signalen gegeven die ik volgens hem natuurlijk had moeten zien. Dus is hij er nu wel klaar mee. Heeft zijn plan al klaar en wil een plekje voor zichzelf gaan zoeken. Dit om na te denken. Dat hij tegen dit aanliep heb ik nooit gezien en was in de veronderstelling dat dit ook niet meer speelde. Hij legt het bij mij neer en gaat “vrolijk” verder met zijn leven. Ik ben er zo klaar mee: ik heb hem altijd gesteund, altijd mijzelf opzij gezet en geprobeerd het gezin draaiende te houden waarbij ik vaak mezelf weggecijferd heb. Ben nu ook veel aan het denken in hoeverre ik er zelf nog uit wil komen. Ik voel me zo alleen in alles… ik hou nog steeds veel van hem maar merk dat ik er zelf zo aan onderdoor ga. Wat moet ik doen, wat is wijsheid, hoe gaan de kinderen dit oppakken, wil ik mezelf hier nog voor inzetten met de kans dat dit weer gebeurd….. zoveel gedachten waar ik helemaal gek van wordt. En ondertussen appt hij of de kerstboom al staat😔 Ik weet het voor nu echt niet meer. Zou graag weten of er meer zijn die hier tegenaan lopen en eventueel in contact met diegene willen komen. Veel mensen hebben namelijk totaal niet door hoe een relatie met een partner met autisme werkt.
S
13-12-2023
