Proces dat ik afscheid ga nemen van mn kinderwens

Aan mn 1e relatie kwam onverwachts een eind, toen mijn toenmalige man overleed op zn 29e (ik was 28). We hadden het wel over kinderen gehad maar we wilden eerst nog reizen en dan settelen. Na zn overlijden kwam er na enige tijd weer een man op mn pad. Na een paar jaar hadden we het over kinderen. Van hem hoefde het niet perse, hij kon gelukkig worden zonder. Maar als ik wilde, vond hij het prima. Aangezien ik in 8jr tijd, 10 operaties (niet te maken met kinderen) heb gehad, werd het idee van kinderen regelmatig uitgesteld. Toen het medische eindelijk rustig was, kwam er een relatiecrisis.... Na 2jr ging het weer beter tussen ons en het idee van een gezin kwam dichterbij, eindelijk... In 2018 werd ik 40, mn vriend had een groot feest voor me georganiseerd. Alles leek eindelijk op zn plek te vallen. Tot 5dgn na mn verjaardag....hij ging er vandoor na 11jr. Na een heftige rouwperiode, stelde ik me na enige tijd opnieuw open voor een relatie/man. Echter tot nu toe helaas geen serieuze relaties, wat ik sowieso erg jammer vind. Maar daarnaast ben ik dit jaar 45 geworden en vind ik dat ik reëel moet zijn. Dus ik zit nu in het proces dat ik afscheid ga nemen van mn kinderwens. En dat valt me zwaar.... Zeker nu ik vorige week hoorde dat mn ex met zn vriendin bezig zijn met zwanger raken. Sindsdien weet ik echt even niet wat ik met mn gevoel aan moet, met wie ik kan praten, hoe ik dit een plek kan geven. Momenteel doet het vooral pijn dat mn ex nog wel een kans heeft op een eigen gezin en ik niet. Het voelt erg oneerlijk. Ik voel me boos en verdrietig.
Inmiddels al veel gelezen over ongewenst kinderloos maar nog niet een soortgelijk verhaal als die mij gevonden, dus wellicht op deze manier. Mocht je mijn verhaal herkennen en in contact willen komen, dan hoor ik het graag. Bvd. Grt Fem