Sinds kort weten we dat mijn man asperger heeft

Fijn om hier even te kunnen delen, sinds kort weten we dat mijn man asperger heeft. Een huwelijk van 37 jaar, altijd al dingen die opvielen, moeite met contacten onderhouden, driftbuien uit onmacht, moeite met feedback, depressie, 5x in therapie geweest en nu is het kwartje gevallen. De energie buiten de deur gaat goed, eenmaal thuis is het kaarsje uit en na het eten op de bank.
Omgang met anderen buiten de deur is vaak geforceerd, weinig initiatief om contacten te onderhouden met familie/ vrienden en in gesprekken doet hij heel erg zijn best, geforceerd en soms ongepast.
Ik heb vaak geroepen, val daar ook eens uit je rol, maar dat gebeurt dan niet.
Functionele relaties( werk) gaan goed, relationeel laat hij geen verlangen naar verbinding zien. Mensen worden gewoon vergeten, zo lijkt het.
Herkenning en erkenning van gedrag is pijnlijk en prettig, het benoemen naar hem toe blijft ingewikkeld, hij vindt het heel moeilijk om te horen en reageert defensief. Ik doe moeilijk en zeur !
Ik heb zelf 1.5 aar therapie gehad om beter te leren begrenzen, daarna een contextuele opleiding gevolgd en nu beter in staat om te analyseren en er woorden aan te geven.
De driftbuien liggen op de loer, uit onmacht begrijp ik nu, maar ik verwacht van een man van deze leeftijd, 62 , dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn gedrag.
Mijn moeite lag in het stellen van grenzen waardoor de ongecontroleerde woede een spoor in mij hebben getrokken en dit te lang heeft geduurd.
Op mijn verzoek, wat nog een jaar heeft geduurd, heeft hij hulp gezocht en daar is uiteindelijk deze diagnose uit gekomen.
Sinds ik zelf meer inzichten kreeg ben ik gestopt met deze man te "redden " en ik merk sinds een half jaar dat ons contact daardoor afstandelijker is geworden.
Ik ben een poosje gestopt met initiatieven nemen als het gaat over het gezamenlijk contacten onderhouden met vrienden / familie en dan gebeurt er van zijn kant niets, geen interesse, zo lijkt het.
Communicatie blijft ingewikkeld, woorden komen anders binnen, blikken worden anders vertaald, herhalen wat een ander zegt, ineens veranderen van gespreksonderwerp, er vandoor gaan met mijn verhaal waar ik mee bezig was, weinig vragen stellen en als ze wel gesteld worden zijn het dichte vragen.
In korte contacten valt dit een ander niet op, maar in een langdurige relatie kan ik dit patroon en vorm van omgaan niet meer uitzetten.
Hoewel ik begrijp dat hij ook niet voor de kastdeur heeft gestaan om Asperger uit te zoeken ben ik op dit moment geïrriteerd over al het gedrag wat me opvalt, waar ik me aan stoor en bewust geworden van wat ik mis en dat dat eenzaam is.
Ik heb behoefte om het gedrag wat me opvalt en stoort aan hem te vertellen, met als gevolg dat dit frustraties oproept bij hem, hij kan niets meer goed doen , hij reageert altijd eerst defensief, waardoor ik me niet gehoord voel! Soort vicieuze cirkel en terecht las ik hier ook ergens, hij is meer dan dit gedrag, dat is zo. Ik kan er alleen nog niet over geen kijken merk ik!
Belangrijk is geweest dat hij zijn diagnose verteld heeft aan een paar mensen en ook aan onze kinderen, die het bijna niet kunnen geloven, maar ook de drift wel herkennen.
Dat is erkennend geweest voor mij, en toch voel ik de ingewikkeldheid van een man die buiten de deur vlotjes doet en zodra de deur dicht is als een plumpudding in elkaar zakt en niet z'n best doet voor onze relatie. Hij is doodmoe van het harde werken buiten de deur, dat begrijp ik nu.
De puzzelstukjes zijn gaan passen het afgelopen jaar en hoe dan nu verder is de vraag.
Er is tijd nodig, we lezen allebei boeken over Asperger, hij is nog in therapie, wil dat ook met mij samen, maar wilde dat ook al voordat hij zelf hulp had gezocht, dus dat geeft bij mij irritatie en nog even geen ruimte daarvoor.
We zitten wel in een soort negatieve spiraal als ik zijn gedrag blijf benoemen, en bij herhaling komt er geen herstel. Het beklijft niet en kan misschien ook niet.
Dat is de omslag die ik denk ik moet&mag gaan maken, er wordt dus steeds wat van mij gevraagd, ook in de toekomst, willen we met elkaar verder.
En dat vind ik gewoon niet makkelijk :( !
En tegelijkertijd vind ik steeds meer ruimte om op m'n eigen tegel te gaan staan, eigen dingen te doen en te genieten met anderen, want juist dat is mijn ding en vind ik zinvol en fijn!
Nou..dank voor het lezen allemaal en graag jullie reactie bij tijd&zin&herkenning.