Inmiddels 2 jaren zonder zoon

Drie dagen geleden zijn we als gezin naar de begraafplaats gegaan. Op de jaardag van onze zoon herdenken wij hem op zijn plek. Neemt niet weg dat wij niet elke dag aan hem denken. Ik zit er het meeste mee, als moeder.

Op 20 juni 2022 om 16:30u ben ik bevallen van mijn doodgeboren zoontje. Volmaakt en perfect. De bevalling begon zondag 19 juni om 19:00u. We hebben gebeld naar de verloskundige die een halfuur/anderhalfuur later op de stoep stond. De controle was goed. Wij wilden naar het ziekenhuis, poliklinisch bevallen en vroeg aanwezig zijn. Dit werd niet geaccepteerd. Rond 22/23u zou ze terugkomen en wederom was de controle goed. Wij mochten niet naar het ziekenhuis en kregen te horen dat we de nacht in zouden gaan. Om 08:00u zou de verloskundige terugkomen voor se volgende controle.

De weeën waren er vanaf het begin, maar niet sterk. Ontsluiting is nooit gecontroleerd, maar met de doppler was alles goed. Ik heb kort op bed gelegen, maar al gauw werden de weeën sterker. Dit veranderde in nare rug weeën die niet weg te puffen waren. Op dat moment ging er zoveel slechts door mij heen, ik kreeg angstige gedachten dat het niet goed ging en het voelde niet goed. Ik heb mijn man wakker gemaakt en om 05:00u besloten de verloskundige te bellen en te vragen om toch naar het ziekenhuis te mogen. De verloskundige heeft ontsluiting gemeten, dit was 3-4cm. De wens naar het ziekenhuis te gaan werd afgewezen. We moesten wachten tot 08:00u, dan zou ze opnieuw terugkomen.

Om 08:00u was de verloskundige terug. De controle werd wederom uitgevoerd. Het was stil. Ze zocht en zocht met de doppler. Haar handen trilden, ik wist het. Ik voelde dat het niet goed zat.
Wat er daarna gebeurde maakte mij vandaag de dag nog net zo boos als het feit dat er niet naar mij geluisterd werd. Ik ben nooit gehoord. Ik heb nooit een excuses gehad, daarentegen probeerde zij haar fouten te verbloemen. Dit maakt de pijn zoveel erger!

De zwangerschap van mijn zoon is het mooiste wat mij, ons, is overkomen! Ik ben nog nooit zo verliefd geweest, zo gelukkig en zag al een prachtige toekomst voor mij. Zijn overlijden heeft een deel van mij gedood. Ik mis hem. Ik mis hoe het had moeten zijn.

Sinds zijn overlijden zijn er onverklaarbare dingen gebeurd. Net of het in huis 'spookt'. We zijn verhuisd uit het huis waar we hem zijn verloren en ook in dit huis gebeuren rare dingen. In het begin van de rouw was dit voor mij een houvast. Het gevoel dat hij er nog was en gaf het rust om hard op te praten net of hij het hoorde. Nu ik verder in mijn rouw ben - ik blijf verdrietig om het verlies - kan ik de onverklaarbare dingen een plek geven. Er zal vast wel een verklaring voor wezen.

Soms geeft het een opluchting om iets te vinden om je verdriet in te stoppen, of te schrijven, te lezen, te praten of te dromen. Nu 2 jaar later en een dochter verder, mis ik hem nog steeds. Alleen is het verdriet meer op de achtergrond en op sommige dagen juist op de voorgrond (en dat mag).
Het verlies van onze zoon is de grootste pijn ooit. Het heeft mij als persoon veranderd. Ook heeft hij mij moeder gemaakt. Ik ben trots op hem en hou veel van hem. Hij zal er altijd bij horen.