Ik ben zo boos en intens verdrietig. Boos op mezelf, omdat ik de stap niet eerder genomen heb. Verdrietig omdat ik moet accepteren dat het voor mij nooit zal gebeuren. Over 2 dagen word ik 43 en dat houdt in dat al mijn pogingen om zwanger te raken met donorzaad klaar zijn. Precies een jaar geleden de beslissing genomen om het alleen te doen....maar pas in september gestart....waarom heb ik zo lang gewacht? En nu sta ik met lege armen en een gebroken hart. Ik ben aan het rouwen om een kindje dat ik nooit heb mogen hebben. Ik weet niet hoe ik hiermee moet leven. Ik schaam me, voel me intens alleen en mislukt. Hoe moet ik nu verder? De pijn is zo intens....
Eva
27-01-2024
