Ik ben een vrouw van bijna 35 jaar oud. In 2011 ging mijn relatie uit. In de jaren erna heb ik wat dates gehad en in 2015 een 'prille relatie' die helaas maar een paar maanden mocht duren. Hij zei bindingsangst te hebben én was zeer uitgesproken in zijn antikinderwens...
In de jaren erna heb ik ook weer enkele dates gehad, en in 2018 wederom een paar maanden een 'prille relatie'/'fling'. Ik was niet echt verliefd en hij was een buitenlandse student die na zijn studie wilde reizen; maar ik wilde zo graag een relatie...
Zowel in 2019 als in 2020 heb ik weer wat datepogingen ondernomen, helaas zonder 'wederzijdse spark-)resultaat.
Door rouw en trauma heb ik de afgelopen jaren niet meer kunnen en willen daten. Ondertussen tik ik bijna de 35 jaar aan. En het verdriet om kinderloosheid en de eenzaamheid neemt toe. Ik wil en kan niet onder de tijdsdruk leven van 'snel een man (liefdespartner) vinden en dan snel zorgen dat ik zwanger word'. Een liefdespartner vinden is al een hele opgave gebleken...Met de jaren van rouw en verdriet ben ik nog lelijker geworden en onaantrekkelijk. Zwanger worden via een ziekenhuistraject is voor mij helaas geen optie aangezien ik zeer waarschijnlijk niet door de (financiële) screening zal komen (inkomensnorm en vermogen).
Mijn leven is uitzichtloos en zinloos. Waar doe ik het voor? Ik wil geen leven in eenzaamheid. Ik ken in mijn familie een aantal vrouwen ('tantes') die ongehuwd en kinderloos zijn gebleven (ongewenst) en dat is voor mij een schrikbeeld. Ik wil niet op die manier (nog) ouder worden. Als dat mijn voorland is....:s Ik wil ook niet wanhopig maar met iedere man aanpappen, een relatie starten en dan zwanger proberen te worden; een slechte relatie schaadt zowel mij als toekomstige kinderen (en ik kan het weten als 'kind van de rekening').
Leven met mededieren (bijvoorbeeld poes, hond, konijnen etc ) is niet hetzelfde (of course...). Ik ben een groot dierenliefhebber (vegan) maar ik verlang op dit punt in mijn leven naar een eigen gezinnetje met medemensen die hopelijk ook om mij geven; een veilige basis, het teamgevoel, er voor elkaar zijn, het leven samen delen...
Alhoewel ik anderen alle goeds gun, maakt het me verdrietig als familieleden en kennissen gaan trouwen en/of een kindje krijgen. 's Nachts lig ik er wakker van en denk ik aan alles wat er is fout gegaan in mijn leven waardoor ik nu op een doodlopend punt ben gekomen.
In de jaren erna heb ik ook weer enkele dates gehad, en in 2018 wederom een paar maanden een 'prille relatie'/'fling'. Ik was niet echt verliefd en hij was een buitenlandse student die na zijn studie wilde reizen; maar ik wilde zo graag een relatie...
Zowel in 2019 als in 2020 heb ik weer wat datepogingen ondernomen, helaas zonder 'wederzijdse spark-)resultaat.
Door rouw en trauma heb ik de afgelopen jaren niet meer kunnen en willen daten. Ondertussen tik ik bijna de 35 jaar aan. En het verdriet om kinderloosheid en de eenzaamheid neemt toe. Ik wil en kan niet onder de tijdsdruk leven van 'snel een man (liefdespartner) vinden en dan snel zorgen dat ik zwanger word'. Een liefdespartner vinden is al een hele opgave gebleken...Met de jaren van rouw en verdriet ben ik nog lelijker geworden en onaantrekkelijk. Zwanger worden via een ziekenhuistraject is voor mij helaas geen optie aangezien ik zeer waarschijnlijk niet door de (financiële) screening zal komen (inkomensnorm en vermogen).
Mijn leven is uitzichtloos en zinloos. Waar doe ik het voor? Ik wil geen leven in eenzaamheid. Ik ken in mijn familie een aantal vrouwen ('tantes') die ongehuwd en kinderloos zijn gebleven (ongewenst) en dat is voor mij een schrikbeeld. Ik wil niet op die manier (nog) ouder worden. Als dat mijn voorland is....:s Ik wil ook niet wanhopig maar met iedere man aanpappen, een relatie starten en dan zwanger proberen te worden; een slechte relatie schaadt zowel mij als toekomstige kinderen (en ik kan het weten als 'kind van de rekening').
Leven met mededieren (bijvoorbeeld poes, hond, konijnen etc ) is niet hetzelfde (of course...). Ik ben een groot dierenliefhebber (vegan) maar ik verlang op dit punt in mijn leven naar een eigen gezinnetje met medemensen die hopelijk ook om mij geven; een veilige basis, het teamgevoel, er voor elkaar zijn, het leven samen delen...
Alhoewel ik anderen alle goeds gun, maakt het me verdrietig als familieleden en kennissen gaan trouwen en/of een kindje krijgen. 's Nachts lig ik er wakker van en denk ik aan alles wat er is fout gegaan in mijn leven waardoor ik nu op een doodlopend punt ben gekomen.
Mar
05-01-2023
