Mijn man verliest telkens zijn job
Mijn man en zoon hebben ADHD/ASS. Mijn zoon heeft een officiële diagnose, mijn man niet. Hij erkent dat hij meer dan hoogstwaarschijnlijk dezelfde diagnose heeft maar weigert hulpverlening voor zichzelf. Hij heeft het altijd alleen gedaan. Ze hebben "hoogfunctionerend" autisme
Toen ik hem leerde kennen had hij geen werk en een heel plausibele uitleg waarom niet. Het bleek toen al enkele jaren te duren vooraleer hij een nieuwe job vond. Na 2,5 jaar werd hij ontslagen en volgde er weer een lange periode van werkloosheid. Dit patroon herhaalt zich nu al heel onze relatie maar de periodes van tewerkstelling worden steeds korter. Nu is hij na 1 jaar en 2 maanden ontslagen. Er is telkens een reden maar hij wil niet inzien dat hij zelf ook een aandeel heeft in zijn ontslag.
Hij gaat steeds heel hard voor zijn werk maar verliest uit het oog wat zijn leidinggevende wil wat dan weer voor strubbelingen zorgt en als er dan iemand moet vertrekken is hij het. NIet omdat zijn werk niet in orde is maar omdat de leidinggevende hem er steeds uitpikt.
Als ik dit probeer te bespreken wordt hij kwaad en zegt hij dat ik telkens de schuld bij hem leg en dat dat niet helpend is.
Ik zou gewoon willen dat hij voor dit deel hulp zoekt zodat de moeite die hij in zijn werk steekt ook in job behoud kan uitmonden .
Het is ook erg stresserend als je financiële situatie steeds heel erg schommelend is. We zouden onze woning dringend moeten verbouwen maar dit lukt niet door zijn instabiele werksituatie.
Zelf zit ik in een job die ik niet meer graag doe maar waar ik niet weg kan omdat ik de stabiele kostwinner ben en ervoor zorg dat we niet kopje onder gaan. Hij daarentegen zoekt steeds een job die hij "graag" doet, wat best wel pijnlijk is voor mij.
Ook stomme dingen zoals vakantie zijn steeds een probleem ofwel heeft hij geen budget om op vakantie te gaan ofwel heeft hij nog geen recht op vakantiedagen. Dit zorgt ervoor dat we in 15 jaar geen normale vakantie meer gehad hebben en het is iets stom maar het begint wel te wegen.
Ik zit er momenteel echt helemaal door en ervaar paniekaanvallen. Het liefst zou ik zelf een aantal dagen ziekteverlof willen nemen maar ik wil hem niet nog meer depressief maken door dit te doen (hij weet dat ik deze situatie verschrikkelijk vindt en voelt zich erg schuldig naar mij toe).
Het lukt me gewoon even niet. Anderhalve week kreeg hij nog een contractverlenging en kon ik mijn stress loslaten en nu ineens toch ontslagen :(
Mijn man en zoon hebben ADHD/ASS. Mijn zoon heeft een officiële diagnose, mijn man niet. Hij erkent dat hij meer dan hoogstwaarschijnlijk dezelfde diagnose heeft maar weigert hulpverlening voor zichzelf. Hij heeft het altijd alleen gedaan. Ze hebben "hoogfunctionerend" autisme
Toen ik hem leerde kennen had hij geen werk en een heel plausibele uitleg waarom niet. Het bleek toen al enkele jaren te duren vooraleer hij een nieuwe job vond. Na 2,5 jaar werd hij ontslagen en volgde er weer een lange periode van werkloosheid. Dit patroon herhaalt zich nu al heel onze relatie maar de periodes van tewerkstelling worden steeds korter. Nu is hij na 1 jaar en 2 maanden ontslagen. Er is telkens een reden maar hij wil niet inzien dat hij zelf ook een aandeel heeft in zijn ontslag.
Hij gaat steeds heel hard voor zijn werk maar verliest uit het oog wat zijn leidinggevende wil wat dan weer voor strubbelingen zorgt en als er dan iemand moet vertrekken is hij het. NIet omdat zijn werk niet in orde is maar omdat de leidinggevende hem er steeds uitpikt.
Als ik dit probeer te bespreken wordt hij kwaad en zegt hij dat ik telkens de schuld bij hem leg en dat dat niet helpend is.
Ik zou gewoon willen dat hij voor dit deel hulp zoekt zodat de moeite die hij in zijn werk steekt ook in job behoud kan uitmonden .
Het is ook erg stresserend als je financiële situatie steeds heel erg schommelend is. We zouden onze woning dringend moeten verbouwen maar dit lukt niet door zijn instabiele werksituatie.
Zelf zit ik in een job die ik niet meer graag doe maar waar ik niet weg kan omdat ik de stabiele kostwinner ben en ervoor zorg dat we niet kopje onder gaan. Hij daarentegen zoekt steeds een job die hij "graag" doet, wat best wel pijnlijk is voor mij.
Ook stomme dingen zoals vakantie zijn steeds een probleem ofwel heeft hij geen budget om op vakantie te gaan ofwel heeft hij nog geen recht op vakantiedagen. Dit zorgt ervoor dat we in 15 jaar geen normale vakantie meer gehad hebben en het is iets stom maar het begint wel te wegen.
Ik zit er momenteel echt helemaal door en ervaar paniekaanvallen. Het liefst zou ik zelf een aantal dagen ziekteverlof willen nemen maar ik wil hem niet nog meer depressief maken door dit te doen (hij weet dat ik deze situatie verschrikkelijk vindt en voelt zich erg schuldig naar mij toe).
Het lukt me gewoon even niet. Anderhalve week kreeg hij nog een contractverlenging en kon ik mijn stress loslaten en nu ineens toch ontslagen :(
Anneleen
