Verschil functioneren werk en thuis: hoe zit dit?

Denk dat het eerder te maken heeft met aangepast gedrag.
naar de buitenwereld toe en op het werk lijkt het soms wel of ze meer hun best doen dan thuis.
Ik ervaar dat ook regelmatig de buitenwereld ziet niet veel omdat die zich zoveel mogelijk probeert aan te passen en thuis zijn ze dan geheel zichzelf.
Ook ik moet hem aansturen om bepaalde klusjes te doen in of rondom het huis.
Hij zegt vaak dat die erg moe is van zijn werk en overprikkelt daarom besteden we zoveel mogelijk klussen uit want als die alles naast zijn werk erbij zal moeten doen is hem echt teveel.
schilderen doet hij nog wel maar grote klussen besteden we echt uit omdat hij anders echt instort.
Ook vraag ik tegenwoordig gewoon hulp aan familie of kennissen als het echt niet gaat of er hulp nodig is.

Bedankt voor je reactie Leontien. Ik herken het inderdaad, meer hulp zoeken is inderdaad een oplossing.

Ik vroeg me vooral af hoe dit verschil er kan zijn, wat de oorzaak is. Is het dan onwil?

Anoniem

Onwil is denk ik niet het juiste woord.
Wat mijn ervaring is en wat mij is uitgelegd door de psycholoog is dat mensen met autisme naar de buitenwereld toe zich vaak aanpassen(wat men van zich verwacht) dat kost heel veel energie.
Thuis bij de partner en het gezin zijn ze vaak helemaal zichzelf zonder dat ze het gevoel hebben zich helemaal aan te moeten passen.
Wat ik heb geleerd(ook wij partners van moeten water bij de wijn doen) Ik doe klussen aan het huis tegenwoordig uitbesteden. Voor mijn man is de drukte van zijn werk(met regelmatig buitelandbezoeken) al druk genoeg en dat kost veel energie.
Als je als partner van daar geen rekening mee houdt en verwacht dat ze ook nog alle klussen buitenshuis gaan doen dan is het gewoon wachten op een burnout.
Onwil is het niet ze hebben gewoon al genoeg aan hun hoofd met zaken zoals werk en andere verplichtingen.
Daarom vraag ik tegenwoordig om hulp of voor grote klussen huur ik iemand in zoals behangen en andere grote dingen.
Doe ik dat niet dan stort mijn man gewoon in en ik wil ook graag dat hij gezond blijft.
Ook voor ons is het soms aanpassen aan de situatie.
Ik ben tegenwoordig ook open en eerlijk naar andere mensen over mijn man en zijn autisme en ik schaam me er ook niet voor.
Mijn man doet zijn best en de dingen die teveel worden daar spring ik bij in of ik vraag om hulp.

Ja, ik denk ook dat het aangepast sociaal wenselijk gedrag is. En het is ook wel is te...Dan noem ik het ongepast ( echtgenoot met autisme), dan zijn zijn reacties op anderen overdreven.
En nog iets wat denk ik verschil maakt, op het werk zijn het functionele relaties, daar hoef je niet te diep te gaan,en thuis komt het op relationele relaties aan..
Het blijft ingewikkeld om mee om te gaan he..dat verschil tussen in huis en buitenshuis.
Als ik het probeer uit te leggen aan mensen dan geloven velen het bijna niet.
Dat is een eenzaam gevoel !
Op dit moment maait mijn man het gras, fijn dat het gedaan wordt, hij maakt leuke praatjes met de buren die langslopen, het blijft heel dubbel allemaal.
Sterkte iedereen die er mee te maken heeft !

Bedankt voor jullie reacties! Ik merk dat ik het erg lastig vind om te begrijpen, maar het zal inderdaad zitten in aanpassing. Mijn man ontkent dat hij autisme heeft en ontkent ook dat er verschil is tussen de buiten- en de binnenwereld.

Dat je man ontkent dat hij autisme heeft en ontkent dat er verschil is tussen binnen en buiten is heel moeilijk voor jou.
Is er ooit een diagnose gesteld?

Voor mij is het helpend geweest en voor ons allebei erkennend dat er wel degelijk wat aan de hand was. Het maakte alles veel duidelijker.

En tegelijkertijd de omgang met het vaak ongepaste gedrag is een ander verhaal. Het herstelt niet, ik loop er telkens tegen aan en bedenk me dan;" Daar is het weer"!
Het kost me vooral moeite verbinding te maken met hem als ik als een film naar hem kijk. Ik blijf me verbazen.
Bij ons is de diagnose nog niet zo lang geleden gesteld( ongeveer 1 jaar) dus het mag nog landen..

Mijn buurman is niet autistisch dwz (nog?) geen diagnose. Hij heeft een gewone baan waarvan je zou zeggen ...je hebt het lekker voor elkaar er wordt niet te veel van je verwacht.
Thuis is hij bekaf en doet het liefst computer spelletjes, tv kijken en is echt een thuisman. Het is zeker geen klus man dus dat wordt uitbesteed. Niet iemand die veelkuitgaat naar evenementen, verenigingen, etc.
Ook zijn vrouw is veel thuis.
Op de buurtborrel is de vrouw er meestal en de man is meestal thuis.
Kan zijn dat de man wel autistisch is zonder diagnose maar .... in zijn gedrag komt hij heel normaal over maar is gewoon op zichzelf. Houd van rust. Kan niet te veel aan en houd daar rekening mee.
Je waarneming op dat punt hoeft mijns inziens niet te maken te hebben met autisme.
Tja dat hij zo sociaal is op zijn werk? Creatief zijn en initiatief hebben: een technicus kan ook creatief zijn en initiatief hebben. Vaak zijn er ook wel richtlijnen wat er wordt verwacht.
Als er een officiele diagnose is: probeer zijn werk te behouden! Heeft hij daar hulp nodig? Dat is ook inkomen. Kijk wat er te redden is. De man als ster is mooi maar met een handicap uiteraard minder aantrekkelijk en voelt ook minder veilig aan. Probeer zicht te krijgen wat lastig gaat en wat goed gaat. Waar zit een blinde vlek. Waar zit onvermogen. Deed in mijn huwelijk mijn best en mijn vrouw vond dat ik te weinig deed. Tja ...dan is er blijkbaar geen onwil maar onvermogen.
Wat is leuker huiswerk of hobby? Ik ben hobbyist. Woon al 20 jaar alleen en ..kan lekker hobbyen. Waarschijnlijk zou mijn vrouw gek worden. Hij is alleen maar met zijn hobby bezig. Doe alles alleen wassen, strijken, huishouden, tuin, klussen, kleding kopen, planten en eerst ook huisdieren verzorgen, etc. etc. Heb eigen hoekhuis met tuin. Mijn huis zag er wel beter uit toen mijn ex nog bij me woonde!

Ik heb gisteren na een relatie van 5 jaar de stekker eruit getrokken. Ik kan niet meer, ben op. Het is gekmakend, alsof je een zaag in de grond steekt. Ik heb zoveel gegeven, ik heb zoveel gaten opgevuld, ik heb op mn tenen gelopen, en het frusterende en machteloze is - het is niet KUNNEN en niet WILLEN. Ik moet concreet zijn, ik moet benoemen wat er is, een goed gesprek loopt uit in ruzie omdat.

De keiharde aanvallen, de lompe opmerkingen, het gebrek aan empathie, het egoisme, de stroefheid, de starheid. Aan hem ligt niks. Heb het ooit aangekaart en hem geprobeerd uit te leggen wat er aan de hand is. Een kleine opleving van hoop. Hij heeft toen 3 gesprekken gehad maar psycholoog vond ook echt geen autisme, lag toch echt aan mij. De moed zakte me in de schoenen. Het onderwerp werd taboe. Ik durf het woord niet eens meer in de mond te nemen. Familie en vrienden merken zijn beperking uiteraard maar het bespreken durf ik niet meer.

Er heeft zoveel liefde gezeten van mij maar ik kan niet meer. Ik ben nog liever mn hele leven alleen dan dit. Ik besef me ook dat ik mijn eigen aandeel heb en waarom ik op hem ben gevallen. Hoe meer ik met mijn eigen trauma's en zelfbeeld aan de slag ben gegaan hoe meer ik de kracht begon te vinden om weg te gaan.

Breekpunt was na terugkomst van zeer moeizame vakantie bij koffers schiphol. Ik stond verderop te wachten met bagagerek en zie hem weglopen met alleen zijn eigen koffer. Mijne rolde nog een extra rondje, hij had immers zijn koffer en was klaar!!

Dit zou dus de rest van mijn leven zijn. Ook als ik ziek zou zijn. Hem nodig zou hebben. Zelf moest kunnen leunen. Er is op dat moment iets geknapt. De vakanties, uit eten, activiteiten doen, ik maakte mezelf wijs dat het leuk was maar er was vooral veel leegte.

Wat een lijdensweg. En toch zoveel liefde. Ik had het ZO graag anders gewild. Machteloos. Hartverscheurend. Sterkte aan iedereen.

Nr, wat heeft tegen autisme? Uw man heeft niet eens autisme? Snapt u dat hoogsensiviteit ook een onderdeel van autisme is en dat het juist hele gevoelige en zorgzame mensen zijn? U denkt echt dat het aan autisme ligt. Ga uzelf even inlezen inplaats hier onzin neer te zetten.