De non-verbale liefdestaal is ingewikkeld

Het is heel goed herkenbaar, en ik denk wel voor de meeste mensen met een ASS-partner.
De grootste valkuil is het “niet begrijpen”, iemand die ASS heeft is gebaad met heel veel duidelijkheid.
Als je probeert te flirten in de kroeg met iemand die ASS heeft, denkt diegene dat je of een zenuwen trek in je gezicht hebt, of dat ze zelf spinazie tussen hun tanden hebben omdat je zo zit te kijken, het is voor hun gewoon te onduidelijk wat je probeert duidelijk te maken.
In een gelijkwaardige relatie is lichaamstaal heel spannend, een spel tussen twee mensen die van elkaar houden.
Maar wat nu als je die taal niet verstaat, voor hun komt het vaak over als iemand je de weg vraagt in het chinees.
Ik ben nu zelf al meer dan veertig jaar samen met een autistische partner, ook zij begrijpt mij niet als ik niet duidelijk genoeg ben, ze hult zich dan in stilzwijgen of ze raakt geïrriteerd, het kan ook zijn dat ze totaal iets anders doet dan ik van haar vraag, het gene waar ik naartoe wil werken wordt niet begrepen, ik ben te onduidelijk.
Natuurlijk doe ik aan lichaamstaal bij haar, maar non-verbaal is onmogelijk, die taal spreken ze gewoon niet (is ook niet aan te leren) je zal dus bij het geheel tekst moeten bijvoegen ter verduidelijking.
Het klinkt heel onromantisch maar ook daar kan je als je echt wil je weg in vinden om samen toch te komen waar je wil.
Gebruik verbale kleine duidelijke hintjes, zoek samen uit wat wel en niet werkt.
Iemand met ASS heeft gewoon wat gebreken, je zal het ermee moeten doen wat wel en niet is.
Anders wordt het wachten op een bus die nooit zal komen!

Ik herken het.
Al moet ik zeggen dat ik zoals in romantische films vaak voorbij zie komen (pure romantiek en aantrekkingskracht) dat ideaal beeld wel heb losgelaten. Houden van is voor mij persoonlijk belangrijker dan intimiteit en pure romantiek in mijn ogen gaat dat toch op een duur voorbij die vlinders en lust. Ik heb daar ook eerlijk gezegd nooit zoveel waarde aan gehecht dus misschien is dat ook een persoonlijk dingetje.
Mijn partner is betrouwbaar zal nooit vreemdgaan daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken en ondanks dat op romantisch vlak het was lastig gaat hebben we toch een band een connectie die misschien nog wel dieper gaat dan bij andere mensen.

Ik heb het geaccepteerd hij heeft Asperger en het is nu eenmaal zo helaas 100 procent perfect zal het nooit worden maar dat is met geen enkele relatie en dat kun je ook niet verwachten.
Ik begrijp goed wat je bedoeld maar voor mij is het inmiddels geen issue meer.
We zijn nu samen bezig om te werken naar onze droom emigreren naar Spanje. dat zie ik ook als iets heel bijzonders en moois dat je met elkaar deelt.
Ik denk ook niet dat je van je partner met Asperger kan verwachten(mocht je dat doen) dat hij op romantisch vlak zal veranderen daarin.
Het is zoals het is en mensen met Asperger zijn vaak niet echt van blozende blikken,subtiele aanrakingen,romantiek enzovoort.
Ik zeg weleens tegen mezelf als ik pure romantiek wil in mijn leven dan kijk ik gewoon een super kleffe romantische film en dan kan ik er nog om lachen ook.
Iemand die betrouwbaar is en een maatje vind ik persoonlijk meer waard dan pure intimiteit.
Het is ook een keuze ergens kun je ermee leven of niet? dat is aan jou uiteindelijk.
Ik kies liever voor stabiliteit dan romantiek.

Dank voor jullie reacties. Goed en interessant om jullie visie te lezen. Fijn.

Hoi Chantal,
Wat je zegt is denk ik helemaal waar: je zegt het is lastig om tot een fijne en verbindende intimiteit te komen samen. Waardoor je je eenzaam voelt.
Dat heeft dus niet zozeer alleen iets met romantiek te maken (en dus om dan maar een romantische film te gaan kijken lijkt mij nogal een dooddoener) maar echt met de kern van een relatie. En fijne verbinding voelen is waar het in het leven om draait toch?
Zelf heb ik ook een relatie gehad met iemand met Asperger maar voor mij is het niet wat ik zoek weet ik nu. Het deed pijn om de verbinding niet te kunnen maken. Je niet begrepen te voelen. Steeds dingen te moeten uitleggen. En me leeggezogen te voelen. Maar dat geldt voor mij.

Alleen jij zegt toch heel veel van hem te houden (gelukkig) Als dat voldoende is en je gemis je niet leegzuigt (wat bij veel partners van ass zo is) dan is t in principe goed lijkt mij.. het klinkt alsof je ook echt veel aan hem hebt op andere vlakken. Maar mocht je toch steeds een gemis voelen, dan is dat echt niet raar, dat is eigenlijk mijn punt. Je je hele leven eenzaam voelen lijkt mij ook niet de bedoeling. Hopelijk kun je er voor jezelf een vorm in vinden. Genieten van je relatie en de verbinding bij vriendinnen etc zoeken.

Ik herken vooral de reactie van Leontien en het doet me deugd dat et nog vrouwen zijn die er zo over denken. Voel ik me minder alleen in mijn relatie met een autistische partner

Ja Chantal, dit herken ik helemaal.
Mijn man is ook stabiel, betrouwbaar, lief voor mij. Trouw aan zijn werk.
Maar je voelt je onbegrepen.
Ik heb heel veel uitgelegd in het verleden, heeft geen zin gehad, hoe frustrerend.
Maar signalen pakt hij niet op, het nonverbale is moeilijk.
Het ergste is de eenzaamheid, je onbegrepen voelen.

Ik richt mij op de goede dingen die er ook zijn en praat voor begrip met anderen die mij wel aanvoelen.

@Annemarie

In het begin had ik zeker ook wel dingen die ik moeilijk vond of jammer maar ik kijk tegenwoordig ook heel veel naar zijn positieve eigenschappen. Ook een partner zonder autisme is niet perfect en heeft bepaalde eigenschappen niet.
Voor mij is stabiliteit ,betrouwbaarheid het belangrijkste in een relatie.
Wat er niet is dat is er niet en je kan iemand daarin ook niet dwingen te veranderen want ze hebben natuurlijk ook iets waardoor ze de dingen anders zien en beleven.
Accepteren is denk ik dan het belangrijkste ik weet dat die autisme heeft en sommige dingen gaan heel goed en andere dingen iets minder dat heb ik gewoon geaccepteerd en dat geeft ook wel rust.

Beter geen relatie beginnen met iemand met autisme of ass. Zijn geen liefde waard. Dit klinkt heel hard maar daarmee bedoel ik niet dat ze geen liefde verdienen. Ze verdienen wel liefde, maar ze kunnen geen liefde terug geven en kosten andersom heel heel veel energie. Ze hebben moeite met affectie en met emphatie, liefde, non verbale signalen en zijn dus emotioneel onvolwassen. Ik begrijp al die vrouwen niet die zelf zo hoog sensitief en gevoelig zijn, maar dan een partner nemen die dat niet is, misschien komt dat door hun eigen jeugd trauma. Lieve, emphatise en zorgzame mannen zijn echt veel fijner om een relatie mee te hebben.

Giel, als je autisme niet begrijpt, zeg dat dan en ga geen onzin verkondigen. Elke persoon met autisme is uniek. Nieuwe onderzoeken laten zelfs zien dat mensen met autisme teveel empahtie hebben.

Ik hoop dat je die nare ervaring los kan laten Giel en niet iedereen over een kam scheert met je beperkende opmerkingen.

Eens met Rob hoor!

Ik heb een vorm van autisme en ADHD maar heb geen moeite
met empathie of gevoelens tonen. Mijn kenmerken zitten in het
feit dat ik niet goed om kan gaan met plotselinge veranderingen
en deze plaatsen in mijn brein,ik analyseer veel en informatie
komt vertraagd binnen. Qua ADHD ben ik erg druk en dromerig
maar begaan met mijn medemensen. Ik ben er altijd voor mijn
dierbaren. Mijn vriend is gelukkig en blij met mij zoals ik ben want ik heb mijn kwaliteiten en die heeft ieder mens. Dus de vlieger gaat dus niet altijd op want iedereen met autisme en ADHD is verschillend.

Je bent echt een slecht geïnformeerd persoon die erg beperkt is in haat mening Giel. Je bent gewoon een racist die zich niet kan verplaatsen in anderen.

Ik snap Giel zeker wel, in bepaalde mate mee eens. Iedereen verdient liefde en de ene persoon met ass is de andere niet, maar ik zou ook nooit meer met iemand met ass een relatie aangaan. Ben inderdaad zo’n sensitieve vrouw en ik trek dat soort mannen aan, maar inderdaad het kostte me al mijn energie, en dan nog was het niet mogelijk om een verbinding te maken. Dat gaat niet, omdat zij teruggetrokken zijn in hun veilige bubbel. En jij als sensitieve vrouw (of man) gaat dan dat harde werk doen, net zoals in je jeugd, totdat je helemaal leeggezogen bent. En hoeveel goede eigenschappen mijn ex ook had, nooit meer wil ik dat, die eenzaamheid voelen en geen verbinding kunnen maken. Excuus naar alle mensen met ass die dit lezen, maar op een bepaalde manier snap ik wel wat Giel zegt. Maar nogmaals, verschilt per relatie en per persoon. Sommigen mensen zijn blijkbaar in staat dit te accepteren.

Ik herken de eenzaamheid heel goed en gemis van opbouw naar meer intimiteit. Ik worstel hier al jaren mee, heb de neiging dan bij anderen te zoeken wat ik bij hem niet vind. Hij kan het niet, praten over gevoelens, aanraking en opbouw naar spannende intimiteit. Wel een heel betrouwbaar mens. Maar het gemis blijft, ben nog steeds zoekende en vraag me af: blijven of weggaan. We hebben twee kinderen die bijna volwassen zijn.

Je hebt een hele mooie relatie , niet alles kan perfect zijn . Geniet van de mooie dingen en verwacht geen dingen die je partner je niet kan geven . Hij geeft je op andere gebieden zeer veel. Er zijn ook mensen met zeer sensuele relaties waarbij de partner vreemd gaat of op een ander gebied een hufter is . Je man heeft autisme en hij is een man. Mannen en romantiek is ook een hele zeldzame combinatie