Ik blijf verdrietig..

5 jaar geleden is mijn moeder overleden. Als ik als kind iets had dan was zij degene naar wie ik toe ging. Ik heb haar tot het einde verzorgd en zou dit 100x overdoen. Deze tijd was zo waardevol. Nu zij er niet meer is… weet ik gewoon niet met wie ik écht goed kan praten. Mijn vader is een schat maar geen prater. Mijn zus is doorgegaan met haar leven en heeft het losgelaten. Mijn vriend vind het moeilijk en weet gewoon niet wat hij met mij aan moet. Ik twijfel aan alles sinds haar overlijden. Ik wilde altijd echt iets betekenen in de wereld. Maar ik durf mijn dromen niet achterna te jagen, ik voel me niet zo gesteund. Mama was degene die mij leerde dat ik niet moest wachten tot de storm voorbij was, maar ik moest leren dansen in de regen. Maar ik doe er niets mee. Ik wil nog zoveel. Ik wil reizen, leven en genieten. Mama trots maken. Ik wil zo graag aan haar vragen wat ik moet doen… ik kan niet zonder haar en ik mis haar elke dag. Ik ben echt gaan denken door het Eurovisie songfestival; Joost klein staat daar om zijn ouders trots te maken.. hij gaat zijn dromen achterna en maakt ze trots. Mijn dromen zijn niet zo groot als hem, maar mij lukt het niet. Zijn optreden heeft mij echt doen realiseren dat ik ook mijn dromen moet najagen. Hoe mijn leven nu is, ben ik bang dat ik mama teleurstel. Ik ben zo gaan twijfelen wat ik wil maar ik weet niet met wie ik erover kan praten… ik mis haar echt elke dag. Veel liefs en sterkte voor iedereen op dit forum die ook een dierbare mist.