Na 10 jaar samen

Na 10 jaar samen zijn ben ik een half jaar geleden gescheiden van mijn partner. We hadden geen kinderen en zijn, op een paar emotionele ruzies na, vriendschappelijk uit elkaar gegaan. De afgelopen 10 jaar flitsen soms langs, mooie en verdrietige herinneringen. Vooral ook hoe jong en naïef we in het begin waren, het voelt pijnlijk dat dat weg is en die fase niet meer terugkomt. In het begin stonden we beiden aan de start van ons werkende leven, waren we net afgestudeerd en verdienden we heel weinig. Vakanties waren dan heel simpel maar gek genoeg waren dat achteraf wel de leukste tijden.

Ik heb inmiddels een goede baan en een mooi huis, ook nog eens op een mooie plek in Amsterdam. Mijn vrienden vertellen me ook dat ik daar meer van moet genieten. Maar als ik mijn huis opruim, een nieuwe lamp ophang, nieuwe spulletjes koop, dan is er niemand meer tegen wie ik kan zeggen: kijk eens, ik heb 'ons' huisje mooier gemaakt. Niemand meer om even 'slaap lekker' tegen te zeggen, of iets lekkers voor te koken. Of om in discussie mee te raken over wat we willen zien op TV, of we samen de stad in gaan.

Voordat ik in deze relatie zat kon ik heel goed alleen zijn maar na 10 jaar voelt het alsof ik moet 'afkicken' en mijn beste vriend kwijt ben. Ik droomde er altijd van om ver te reizen, een tijdje in Azië te wonen, maar nu ik alleen ben voel ik vreemd genoeg die behoefte veel minder. Veel dingen lijken ineens niet meer gezellig, en ik voel de eenzaamheid dan nog meer. Misschien is het wennen en komt dit na verloop van tijd zelf. We gaan het zien.