Je bent 10 jaar getrouwd, en een jaar geleden heb je me uit het niets benaderd. We hadden elkaar al eens een paar keer gezien, en er was dan altijd een klik tussen ons, meer nog een aantrekking. Zeven maanden lang hebben we hevig gechat met elkaar, avonden en dagen lang. In die tijd hebben we 4 keer afgesproken, we namen 's ochtends samen de trein naar de stad waar we beide werken, jij stapt 2 haltes eerder af dan ik. Soms spraken we iets vroeger af en dronken we samen een koffietje. Maandenlang gaf je me de idee dat je gek op me was, je flirtte met me, wilde afspreken en samen de trein nemen, en je liet me zelfs geloven dat je verliefd was. Ik werd (ook?) verliefd op jou, wetende dat jij getrouwd was en niet sprak over je man te verlaten. 'Voorlopig niet' had je een keer gezegd. Toen ik na 8 maanden waarin ik vele positieve signalen van je aantrekking had gekregen, zowel van jou als van mijn zus, jouw beste vriendin, je na onze vierde treinrit een sms stuurde met dat ik je had willen kussen op de trein en vroeg of dat ok was geweest, klapte je dicht. Je reageerde heel koel, zei dat ik je stress gaf, en dat je afstand nodig had. Een week later, dat is nu vier maanden geleden, vertelde je me dan dat je me niet ging kunnen geven wat ik wilde. Mijn wereld stortte in, en het was het begin van maanden aan pijn, ellende, dissociatie en puur emotioneel en fysiek lijden. Je liet een enorme leegte achter, en liet me vooral zitten met de vraag waarom. Waarom gaf je me het gevoel dat ik je gepusht had? Wat wilde je dan al die tijd? En waarom schoof je me die maandag met 1 telefoontje van je werk zomaar opzij? Ik kan het en jou niet uit mijn hoofd zetten, en weet niet wanneer ik me terug beter zal voelen. Ik mis je, verlang naar je, maar ben zo kwaad hoe je me aan de hebt geschoven.
William
10-06-2024
