Hoi allen!
Ik wil graag even mijn hart luchten, en ik kijk uit naar jullie reacties op mijn verhaal. Ik vermoed al een tijdje dat mijn partner autisme heeft (hij is 35 en ik 34) we zijn nog niet zo super lang samen. In het begin van onze relatie kon mijn partner compleet van de leg raken om 'niets' (had ik de deur bijvoorbeeld niet op de juiste manier dicht gedaan), en was hij erg boos, ongeduldig en heel direct (ervaarde ik hem echt als lomp).
We hadden veel confrontaties, mede omdat ik ook heel heftig op hem reageerde. Ik merk dat nu ik een stuk rustiger reageer, de confrontaties ook steeds minder worden en zijn boosheid 'om niets' ook steeds minder wordt.
Ik merk dat onze relatie een bepaalde emotionele diepgang mist. Dit bespreekbaar maken heeft niet zoveel zijn naar mijn idee. Mijn partner (doet alsof ;)) luistert naar mij, maar er komt nooit echt een verandering. Ik weet heb de indruk dat hij ook echt niet begrijpt wat het betekent om een echte emotionele band aan het gaan. Ik probeer hem wel te vertellen hoe ik het graag hebben wil. Bijvoorbeeld dat ik het fijn zou vinden als hij ook eens aan mij vraagt hoe mijn dag gaat. Maar dat doet hij eigenlijk nooit. Hij klaagt soms wel eens dat we nooit een 'echt' gesprek hebben, maar neemt daartoe zlef geen initiatief. Hij zegt bijvoorbeeld wel eens dat ik 'moet' praten (= de stilte opvullen, maar als ik hem zonder deze druk iets vertel, dan houdt het gesprek vrij snel op omdat hij geen vragen stelt of snel een conclusie trekt, wat het gesprek dood slaat).
Er zijn momenten dat mijn partner zich wel opeens veel met mij bezig houdt, maar dat ervaar ik als meer dwingend, en alsof hij mij probeert te managen.
Ons seksleven is bijna niet bestaand. Ik vraag hem al eigenlijk al een jaar om ook eens initiatief te nemen om mij te knuffelen, maar dat doet hij niet. Als ik hem vraag waarom hij dat eigenlijk niet doet, dan zegt mijn partner dat hij dat niet weet. Mijn partner houd niet van kussen, en dat maakt de seks voor mij ook een stuk minder leuk. Volgens mij snapt hij het hele concept van elkaar aanraken, en dat is fijn, ook niet helemaal.
Al met al voel ik me best wel eenzaam, we hebben de klik niet op emotioneel vlak en op seksueel vlak dus ook niet. Ik heb al vele malen op het punt gestaan om weg te gaan, maar omwille van verschillende redenen kan dit nu (nog) niet.
De aspecten die ik leuk vind aan onze relatie is dat we samen bepaalde activiteiten kunnen ondernemen en dat hij over het algemeen best nieuwsgierig is, en dat ik de indruk heb dat hij erg loyaal is. Daarnaast zie ik dat hij een verantwoordelijk persoon is, maar zie ik ook wel dat hij erg moe is van zijn werk (en vind ik persoonlijk dat hij teveel op een scherm nog zit na zijn werktijd, maar ik neem aan dat dit is om zichzelf wat te reguleren / om tot rust te komen).
Nu vroeg ik mij af, is jullie ervaring met jullie partner met autisme dat verschillende aspecten van de relatie beter worden met de tijd, of moet je de persoon echt kunnen nemen zoals hij / zij is? In zijn geval weet ik dat dit zijn eerste 'echte' relatie is (andere vrouwen vertrokken vrij snel) en heb ik soms de indruk dat hij echt nog veel dingen moet leren.
Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties!
Ik wil graag even mijn hart luchten, en ik kijk uit naar jullie reacties op mijn verhaal. Ik vermoed al een tijdje dat mijn partner autisme heeft (hij is 35 en ik 34) we zijn nog niet zo super lang samen. In het begin van onze relatie kon mijn partner compleet van de leg raken om 'niets' (had ik de deur bijvoorbeeld niet op de juiste manier dicht gedaan), en was hij erg boos, ongeduldig en heel direct (ervaarde ik hem echt als lomp).
We hadden veel confrontaties, mede omdat ik ook heel heftig op hem reageerde. Ik merk dat nu ik een stuk rustiger reageer, de confrontaties ook steeds minder worden en zijn boosheid 'om niets' ook steeds minder wordt.
Ik merk dat onze relatie een bepaalde emotionele diepgang mist. Dit bespreekbaar maken heeft niet zoveel zijn naar mijn idee. Mijn partner (doet alsof ;)) luistert naar mij, maar er komt nooit echt een verandering. Ik weet heb de indruk dat hij ook echt niet begrijpt wat het betekent om een echte emotionele band aan het gaan. Ik probeer hem wel te vertellen hoe ik het graag hebben wil. Bijvoorbeeld dat ik het fijn zou vinden als hij ook eens aan mij vraagt hoe mijn dag gaat. Maar dat doet hij eigenlijk nooit. Hij klaagt soms wel eens dat we nooit een 'echt' gesprek hebben, maar neemt daartoe zlef geen initiatief. Hij zegt bijvoorbeeld wel eens dat ik 'moet' praten (= de stilte opvullen, maar als ik hem zonder deze druk iets vertel, dan houdt het gesprek vrij snel op omdat hij geen vragen stelt of snel een conclusie trekt, wat het gesprek dood slaat).
Er zijn momenten dat mijn partner zich wel opeens veel met mij bezig houdt, maar dat ervaar ik als meer dwingend, en alsof hij mij probeert te managen.
Ons seksleven is bijna niet bestaand. Ik vraag hem al eigenlijk al een jaar om ook eens initiatief te nemen om mij te knuffelen, maar dat doet hij niet. Als ik hem vraag waarom hij dat eigenlijk niet doet, dan zegt mijn partner dat hij dat niet weet. Mijn partner houd niet van kussen, en dat maakt de seks voor mij ook een stuk minder leuk. Volgens mij snapt hij het hele concept van elkaar aanraken, en dat is fijn, ook niet helemaal.
Al met al voel ik me best wel eenzaam, we hebben de klik niet op emotioneel vlak en op seksueel vlak dus ook niet. Ik heb al vele malen op het punt gestaan om weg te gaan, maar omwille van verschillende redenen kan dit nu (nog) niet.
De aspecten die ik leuk vind aan onze relatie is dat we samen bepaalde activiteiten kunnen ondernemen en dat hij over het algemeen best nieuwsgierig is, en dat ik de indruk heb dat hij erg loyaal is. Daarnaast zie ik dat hij een verantwoordelijk persoon is, maar zie ik ook wel dat hij erg moe is van zijn werk (en vind ik persoonlijk dat hij teveel op een scherm nog zit na zijn werktijd, maar ik neem aan dat dit is om zichzelf wat te reguleren / om tot rust te komen).
Nu vroeg ik mij af, is jullie ervaring met jullie partner met autisme dat verschillende aspecten van de relatie beter worden met de tijd, of moet je de persoon echt kunnen nemen zoals hij / zij is? In zijn geval weet ik dat dit zijn eerste 'echte' relatie is (andere vrouwen vertrokken vrij snel) en heb ik soms de indruk dat hij echt nog veel dingen moet leren.
Ik ben erg benieuwd naar jullie reacties!
AA-N
26-06-2024
