Ik weet het niet meer

Korte aanvullig: komende week heb ik een intake bij de GGZ om te kijken hoe er voor mij hulp kan komen. Hopelijk gaat dat wat opleveren.

Tja mijn ex ging weg en ging trouwen met een vrouw. Maar ja ... mijn autisme was er ook wel.
Denk niet dat het veranderd.
Hij leert 5% bij en je wenst 40 a 60%.
Je gaat van een 2 naar een 2.5 en je wilt minimaal een 6 en liever een 8.
Mijn idee dus ...hopeloze zaak! Kappen er mee.
Ben je duurzaam tevreden met een 2.5?

Ik begrijp je..... Het voelt alsof je moet kiezen tussen kwaden.... Ik heb de antwoorden niet. Ik wil zo graag dat mijn man en ik samen verder kunnen en ondertussen blijft er nog maar weinig over van mezelf en teer ik steeds verder weg

Ach lieve Radeloosje!

Ik herken zoveel in je verhaal. Wat is het eenzaam. Doordat er 1 van onze kinderen is gediagnosticeerd met autisme en ik op een lotgenoten forum kwam begreep ik het pas. Wij zijn al 30 jaar bij elkaar. 7 jaar geleden werd er bij ons kind van toen 16 jaar autisme geconstateerd. Eindelijk snapte ik waar ik tegenaan liep de boosheid, het niet kunnen meevoelen, er zo alleen voor staan in de opvoeding, het ‘uit’ staan na het werk, totaal onbereikbaar. Alles lag altijd aan mij. Relatietherapie liep niet, ik kreeg de schuld in mijn schoenen geschoven. Mijn man kan praten als brugman en iedereen vind het een charmante en sociale man. Door de diagnose bij ons kind en een lotgenoten contact zijn mijn ogen open gegaan. Hij is zeer intelligent daardoor verbloemd hij heel veel. Is directeur en daar lopen ze met hem weg. Maar thuis is het andere koek. Het was een lange weg om hem duidelijk te maken dat hij autisme heeft. Na 5 (!) therapeuten ( waarvan sommige ook scheiden als oplossing gaven) hebben we nu eindelijk een goeie die echt wat bereikt bij hem. We zijn samen in therapie en ik leer veel. De therapeut waar we heen gaan is Tienwerk in Gouda. Ik weet niet waar je woont maar echt lieve lotgenoot zoek een therapeut want je hebt echt handvatten nodig om met dit spectrum om te gaan en het vol te houden. Wij gaan samen maar je kan ook alleen gaan om te leren ruimte in te nemen en het te begrijpen. Volgens mij kan het ook online. Het is wel particulier. Ik wil er ook voor gaan omdat mijn man echt wel heel lief is. En ik bij ons kind zie dat het geen onwil is maar onkunde.
Wat tips die ik leer:
Zorg heel goed voor jezelf!
Het ligt niet aan jou.
In het gedoe van wanneer kan ik wat zeggen, wat is het goede moment? (wat ik ook zo herken! ) Ga zeggen: Wanneer heb je tijd voor mij, ik wil wat zeggen tegen je en dan ook nog hoe wil je dat ik dat tegen je zeg? Vooral als je het weer als een boomerang terugkrijgt. ( wat ook zo herkenbaar is!)
Ik lees dat je nu ingeschreven staat bij Ggz. Is de wachtlijst niet heel lang?

Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid met een dikke knuffel van een lotgenoot 😘

Ga niet af op dit forum. Hier wordt een compleet verkeerd beeld van autisme gegeven door vaak gefrustreerde vrouwen. Als je meer wilt weten zoek een echt autisme forum op en ga met die mensen in gesprek. Je hebt daar ook een partner forum waar je vragen kan stellen. Dit is meer een forum waar vrouwen in een slechte relatie alles op autisme gooien zonder zichzelf er echt in verdiept te hebben.

Lieve mensen, ik herken dit zo erg. Hier de complicatie dat er twee jonge kinderen in het spel zijn. Het ouderschap en de baan is eigenlijk teveel voor papa, maar toegeven zal hij niet doen. Gevaarlijke situaties, onoplettendheid, bagatelliseren dat er iets aan de hand was. Nooit excuses aanbieden, laat staan reflecteren..wat moet ik doen? Of het nu gaat om niet handelen als er een kind wegliep (4 buren gingen zoeken, ik bleef bij jongste en hij zei: het komt allemaal goed, die komt vanzelf terug). Of om een zware verpakking van de vliering naar beneden gooien terwijl er kinderen onder lopen op de overloop. Geen waarschuwing, niet even roepen, niks. Waar moet ik hulp krijgen? Hij staat niet open voor diagnose of hulp bij zichzelf. Hij wordt alleen maar heel boos op mij als ik hem aanspreek of ergens over begin. Praten is moeilijk, doet hij niet. Hij praat wollig, komt niet tot een punt en geeft alleen maar aan dat hem de vorm van communicatie niet bevalt. Daarmee kom je nooit over de kern van het probleem te praten.Waar kan ik hulp krijgen voor mezelf en de kinderen? Heeft iemand hier ervaring mee?

Heel herkenbaar, wij maken dit mee met onze jongvolwassen zoon. Zelfreflectie zit er gewoon niet in, en aanval is de beste verdediging. Zoek hulp, via de huisarts bijvoorbeeld. Er zijn organisaties die ook het gezin kunnen helpen, via de gemeente (WMO) kun je doorverwezen worden. Heel eerlijk, ik vind het slopend, leven met iemand met autisme. En de persoon met autisme heeft dit allemaal niet door, dus het is ook nog eens behoorlijk eenzaam. Dit kun je echt niet alleen, er is echt hulp. Heel veel sterkte.

Dit is een eenzijdige manier van kijken. Degene met autisme heeft het heel vaak absoluut wel door maar is zwaar overprikkeld. En daarnaast zeg je dat je een jongvolwassen zoon hebt , dat maakt het inleven in anderen nog moeilijker omdat de hersenen nog niet volgroeid zijn . Probeer het niet teveel op jezelf te betrekken, het is zijn frustratie die hij uit omdat hij waarschijnlijk teveel moet maskeren en overprikkeld is. Zorg voor jezelf en wees mild en lief voor jezelf , je doet het goed en je mag er zijn zoals je bent wat je zoon ook zegt . Zijn waarheid is niet waarheid slechts een interpretatie. Daar hoeft hij het niet mee eens te zijn en ook geen toestemming voor te geven , dat zijn gewoon de feiten. Autisten hebben gevoel , heel veel juist omdat ze vaak de prikkels niet kunnen filteren terwijl wij dat wel kunnen. Zie het niet als aanvallen maar als uiten van hun eigen frustraties .

Ren weg!!! Je gaat er aan onder door. Relatie is niet in balans en uw man heeft zicht niet mee ontwikkeld met u en wilt dit ook niet.