Is het normaal wat ik voel?

Een paar jaar geleden, toen ik 31 was, kreeg ik voor het eerst een serieuze relatie. Ik heb een lichte vorm van autisme en ik durfde het daarvoor nooit aan. Maar in mijn eerste relatie heb ik ook meteen wel alles gedaan. Ik ben bij mijn ex ingetrokken, ik had een stiefdochtertje, twee katten, we hebben samen een puppy gekocht en ik heb bij mijn ex zelfs nog mijn rijbewijs gehaald. Helaas is de relatie niet goed afgelopen. Ik heb sterk de indruk dat mijn ex zwaar narcistisch is, maar ik weet niet of dat voor deze vraag relevant is. Mijn ex heeft me zonder pardon uit huis gezet en ik heb 8 maanden bij mijn moeder gewoond. Die periode was oprecht een nachtmerrie. Ik dacht in het begin dat het nog jaren zou duren voor ik een eigen woning kon krijgen en mijn ouderlijk huis zit vol met herinneringen die ik het liefste vergeet. Ik kwam er meteen achter dat mijn moeder een vrij serieus drankprobleem heeft, een paar weken nadat ik bij haar introk brak ze haar enkel op vier plekken en ik moest voor zowel haar als mijn hondje zorgen. Mijn ex had namelijk gedreigd om hem in een asiel te stoppen als ik hem niet zou overnemen. Een paar maanden later is hij helaas uit de tuin ontsnapt en aangereden op de snelweg. Maar in al die drukte is er nog iets gebeurd. Vier maanden nadat het uit was, kwam ik erachter dat mijn ex alweer een nieuwe vriend had. Daar was ik ook al die tijd al bang voor. Twee weken voordat ze mij dumpte, was ze namelijk met hem naar een concert geweest. Ik weet niet of ze vreemdgegaan is, maar vanaf dat moment was ik wel al bang dat ze verliefd op hem was. Het is namelijk ook nog eens een heel erg knappe jongen.

Toen ik dat hoorde, voelde het echt alsof ik uit elkaar gescheurd werd. Ik heb nog nooit in mijn leven zo verschrikkelijk veel pijn gevoeld. Ik sliep en at nauwelijks meer, ik had een veel te hoge bloeddruk en ik ben in een paar weken meer dan tien kilo afgevallen. We zijn nu een paar maanden verder en de pijn is gelukkig al minder. Maar nog steeds wel aanwezig. Ik heb in de tussentijd veel nagedacht over waarom het zoveel pijn deed. Er zijn verschillende redenen. Ik voelde me in de steek gelaten, afgedankt en ingeruild, maar bovenal: ontkend in mijn bestaan. De periode bij mijn ex in huis voelde voor mij heel bijzonder. Het was de eerste keer dat ik mijn eigen gezin had. En toen ze zo snel een nieuwe vriend kreeg, voelde het alsof onze relatie nooit bestaan had. En alsof ik nooit bestaan had. Ik probeerde er nog met mijn ex over te praten, maar zij wilde dat niet of nauwelijks. Ze erkende ook niet dat ik pijn voelde. Ze deed net alsof wat zij deed volstrekt normaal en logisch was. Mijn vraag is nu: klopt dat? Is wat zij heeft gedaan inderdaad normaal en is mijn reactie gewoon overdreven? Ik heb het contact nu verbroken, maar ik merk dat ik nog steeds heel veel behoefte heb aan validatie van haar. Dat ik alleen maar iets waard ben als zij het zegt. Wat ik me afvraag, is of die behoefte normaal of abnormaal is. En ook of het blijft of vanzelf weer verdwijnt.