Tja... Zoveel details wat ik kwijt wil maar tegelijkertijd voelt het ook zinloos omdat mijn verhaal er compleet niet toe doet want zijn oordeel is geveld; er komt geen 2 de kind.
Op mijn 31 was de relatie met mijn ex over (waarbij we net op de volgende fase van de relatie stonden: huisje en kinderen).
Haastig op zoek naar een vader voor mijn kinderen dook ik de volgende relatie in. Er waren wel 'red flags' maar ja aan iedereen is iets, net zo goed als ik van mezelf geregeld wat heb op te merken. Dus ik besloot; ik heb geen tijd om kritisch te zijn.
Het allerbelangrijkste had hij; ik zag hem als een perfecte vader. Hij was dol op zijn nichtjes en wilde 2 kinderen mits dit natuurlijk zo mocht zijn. Perfect dacht ik, klinkt als muziek in de oren. Ik had en heb 100% vertrouwen in zijn rol als vader. In dat laatste heb ik helemaal gelijk gekregen. Hij is fantastisch voor onze dochter!
Maar helaas hebben keuzes en uitspraken in een relatie nog al veel invloed op de dynamiek binnen een relatie. ( Daarnaast toch wel sterk vermoeden op autisme bij mijn partner.)
Een grote invloed was; ik had haast. Ik wilde snel samenwonen maar de woonplaats kregen we niet afgestemd. Mijn doel was natuurlijk ook snel kinderen want mijn klok tikte oorverdovend hard. Elke maandelijkse cyclus was een bedreiging voor mijn droom (pmdd klachten werden versterkt). Ik werd als een kat in het nouw. Dat kwam de relatie niet ten goede. Hij wilde wel Kinderen maar nu nog niet, de relatie moest stabieler. Waar ik nog hopelozer van werd want hoe kan die stabiel worden als ik zoveel druk voel en hij geen cm mee bewoog. De snelkookpan ontstond.
Op het moment dat mijn hoop en vertrouwen (die hij elke keer weer kapot maakte) weg was, besloot ik dat de relatie geen kans van slagen had.
Frustrerend want ik begreep mijn eigen negatieve rol in de relatie heel goed maar kon het niet veranderen en hij ontkende die vicieuze cirkel, simpel weg, waardoor ik stuitte op complete onbegrip. De hoop was weg.
Vastbesloten was ik dat ik het toekomstbeeld met hem los moest laten.
In korte tijd veel dates gehad op zoek na de juiste vader. Echter bleef mijn partner (op dat moment mijn ex) mij contacten, door doelbewust mijn hoop aan te wakkeren en te spreken over de kinderen die hij zo graag had gewild.
Ondanks ik hem in de relatie na mij toe benauwend vond, bleef ik 100% vertrouwen hebben in hem als vader van mijn eventuele kinderen. En dat laatste, kwam ik (tijdens de dates die ik heb gehad), niet zo overtuigend tegen als bij hem.
Met angst nooit moeder te worden, besloot ik opnieuw in deze relatie te stappen.
Enfin..... Samen een huis kopen, ging met mes op de keel, redelijk snel. Echter samenwonend bleef zich hetzelfde verhaal herhalen, hij was nog niet klaar voor kinderen maar gaf mij daar de schuld van. Na 1.5 jaar ellende was er een soort GO. Echter is er toen ivf voor nodig geweest ons kindje te mogen verwelkomen ( leeftijd 38). Letterlijke doodsangsten gehad nooit moeder te zullen worden.
Met andere verhalen die hier staan mag ik van geluk spreken en voelt het oneerlijk dat ik nog zoon grote wens heb voor een tweede. Echter bekeken vanuit al die mensen die wel meer kinderen hebben is mijn wens niet zo gek. Een onmogelijk evenwicht om niemand te kort te doen in deze primaire menselijke behoefte.
Verliefdheid was iets wat ik nog nooit had ervaren tot de komst van onze dochter. Ik voel elke dag, vlinders in me buik, als ik aan haar denk.
Tja de natuur heeft veel trucjes in huis, voor voortplanting. Ik was nooit verslavings gevoelig, maar dit lijkt er toch verdomd veel op.
Ons kindje bleek een huilbaby. Desondanks waren we een geoliede machine het eerst half jaar na haar komst. Even geen gedoe, ontzettend fijn. Tot mijn vraag voor een 2de. Zijn antwoord zette mij gelijk op scherp; ik heb altijd geroepen na mijn 35 ste geen kinderen meer te willen.😳
Geen twijfel over mogelijk, dat als hij dit eerlijk had benoemd, tijdens onze eerste dates, ik was afgehaakt.
Ander motief vanuit zijn kant, hij voelt zich niet op de eerst plaats staan, wat ik compleet begrijp. Mijn instinct is gewoon sterker dan de liefde voor hem maar dat betekend zeker niet dat ik geen liefde voor hem heb. Haal ik de angel weg bij mijn gevoel voor hem, dan stroomt de liefde rijkelijk. Echter is het door de hele dynamiek, veel moeilijker om me verbonden te voelen met mijn partner, wat voor hem weer bevestigend werkt. Tada... de vicieuze cirkel heeft zijn entree weer gedaan.
Ik ervaar veel teleurstelling, boosheid, vervreemding jegens zijn keuze. Vanuit mijn kant voelt het juist dat hij niks om mij geeft omdat hij dit diep verlangen mij niet gunt.
Daar komt onbegrip bij. Hoe kan hij zo dol op ons meisje zijn en geen 2de willen (met alle respect dat het ook zomaar niet zou kunnen).
Mijn opties;
1) Ons gezin in stand houden met het grote risico dat mijn partner het niet meer trekt doordat hij geen enkel begrip/ruimte geeft voor mij verdriet. Met als gevolg dat het gemis aan verbinding, door hem de relatie word verbroken. ( Consequentie: moet ik mijn dochter de helft van de tijd missen met zeer groot risico op een vechtscheiding.)
2) De relatie verbreken en zelf middels donor nog een 2de kindje krijgen. Met de onzekerheid of ik überhaupt nog ooit zwanger kan worden.
De gedachte aan deze optie verscheurd mijn hart. Mijn meisje dan voor 50% van de tijd niet zien opgroeien.
Beide keuzes zijn schaakmat posities. Maar hopelijk ben ik verblind door de hele situatie en heeft iemand voor mij nog een wonderlijke weg die ik niet kan zien.
Op mijn 31 was de relatie met mijn ex over (waarbij we net op de volgende fase van de relatie stonden: huisje en kinderen).
Haastig op zoek naar een vader voor mijn kinderen dook ik de volgende relatie in. Er waren wel 'red flags' maar ja aan iedereen is iets, net zo goed als ik van mezelf geregeld wat heb op te merken. Dus ik besloot; ik heb geen tijd om kritisch te zijn.
Het allerbelangrijkste had hij; ik zag hem als een perfecte vader. Hij was dol op zijn nichtjes en wilde 2 kinderen mits dit natuurlijk zo mocht zijn. Perfect dacht ik, klinkt als muziek in de oren. Ik had en heb 100% vertrouwen in zijn rol als vader. In dat laatste heb ik helemaal gelijk gekregen. Hij is fantastisch voor onze dochter!
Maar helaas hebben keuzes en uitspraken in een relatie nog al veel invloed op de dynamiek binnen een relatie. ( Daarnaast toch wel sterk vermoeden op autisme bij mijn partner.)
Een grote invloed was; ik had haast. Ik wilde snel samenwonen maar de woonplaats kregen we niet afgestemd. Mijn doel was natuurlijk ook snel kinderen want mijn klok tikte oorverdovend hard. Elke maandelijkse cyclus was een bedreiging voor mijn droom (pmdd klachten werden versterkt). Ik werd als een kat in het nouw. Dat kwam de relatie niet ten goede. Hij wilde wel Kinderen maar nu nog niet, de relatie moest stabieler. Waar ik nog hopelozer van werd want hoe kan die stabiel worden als ik zoveel druk voel en hij geen cm mee bewoog. De snelkookpan ontstond.
Op het moment dat mijn hoop en vertrouwen (die hij elke keer weer kapot maakte) weg was, besloot ik dat de relatie geen kans van slagen had.
Frustrerend want ik begreep mijn eigen negatieve rol in de relatie heel goed maar kon het niet veranderen en hij ontkende die vicieuze cirkel, simpel weg, waardoor ik stuitte op complete onbegrip. De hoop was weg.
Vastbesloten was ik dat ik het toekomstbeeld met hem los moest laten.
In korte tijd veel dates gehad op zoek na de juiste vader. Echter bleef mijn partner (op dat moment mijn ex) mij contacten, door doelbewust mijn hoop aan te wakkeren en te spreken over de kinderen die hij zo graag had gewild.
Ondanks ik hem in de relatie na mij toe benauwend vond, bleef ik 100% vertrouwen hebben in hem als vader van mijn eventuele kinderen. En dat laatste, kwam ik (tijdens de dates die ik heb gehad), niet zo overtuigend tegen als bij hem.
Met angst nooit moeder te worden, besloot ik opnieuw in deze relatie te stappen.
Enfin..... Samen een huis kopen, ging met mes op de keel, redelijk snel. Echter samenwonend bleef zich hetzelfde verhaal herhalen, hij was nog niet klaar voor kinderen maar gaf mij daar de schuld van. Na 1.5 jaar ellende was er een soort GO. Echter is er toen ivf voor nodig geweest ons kindje te mogen verwelkomen ( leeftijd 38). Letterlijke doodsangsten gehad nooit moeder te zullen worden.
Met andere verhalen die hier staan mag ik van geluk spreken en voelt het oneerlijk dat ik nog zoon grote wens heb voor een tweede. Echter bekeken vanuit al die mensen die wel meer kinderen hebben is mijn wens niet zo gek. Een onmogelijk evenwicht om niemand te kort te doen in deze primaire menselijke behoefte.
Verliefdheid was iets wat ik nog nooit had ervaren tot de komst van onze dochter. Ik voel elke dag, vlinders in me buik, als ik aan haar denk.
Tja de natuur heeft veel trucjes in huis, voor voortplanting. Ik was nooit verslavings gevoelig, maar dit lijkt er toch verdomd veel op.
Ons kindje bleek een huilbaby. Desondanks waren we een geoliede machine het eerst half jaar na haar komst. Even geen gedoe, ontzettend fijn. Tot mijn vraag voor een 2de. Zijn antwoord zette mij gelijk op scherp; ik heb altijd geroepen na mijn 35 ste geen kinderen meer te willen.😳
Geen twijfel over mogelijk, dat als hij dit eerlijk had benoemd, tijdens onze eerste dates, ik was afgehaakt.
Ander motief vanuit zijn kant, hij voelt zich niet op de eerst plaats staan, wat ik compleet begrijp. Mijn instinct is gewoon sterker dan de liefde voor hem maar dat betekend zeker niet dat ik geen liefde voor hem heb. Haal ik de angel weg bij mijn gevoel voor hem, dan stroomt de liefde rijkelijk. Echter is het door de hele dynamiek, veel moeilijker om me verbonden te voelen met mijn partner, wat voor hem weer bevestigend werkt. Tada... de vicieuze cirkel heeft zijn entree weer gedaan.
Ik ervaar veel teleurstelling, boosheid, vervreemding jegens zijn keuze. Vanuit mijn kant voelt het juist dat hij niks om mij geeft omdat hij dit diep verlangen mij niet gunt.
Daar komt onbegrip bij. Hoe kan hij zo dol op ons meisje zijn en geen 2de willen (met alle respect dat het ook zomaar niet zou kunnen).
Mijn opties;
1) Ons gezin in stand houden met het grote risico dat mijn partner het niet meer trekt doordat hij geen enkel begrip/ruimte geeft voor mij verdriet. Met als gevolg dat het gemis aan verbinding, door hem de relatie word verbroken. ( Consequentie: moet ik mijn dochter de helft van de tijd missen met zeer groot risico op een vechtscheiding.)
2) De relatie verbreken en zelf middels donor nog een 2de kindje krijgen. Met de onzekerheid of ik überhaupt nog ooit zwanger kan worden.
De gedachte aan deze optie verscheurd mijn hart. Mijn meisje dan voor 50% van de tijd niet zien opgroeien.
Beide keuzes zijn schaakmat posities. Maar hopelijk ben ik verblind door de hele situatie en heeft iemand voor mij nog een wonderlijke weg die ik niet kan zien.
Heartbroken
15-09-2024
