Mijn burnout is het resultaat van een lange periode met meerdere verdrietige en stressvolle privésituaties, i.c.m. een leuke, maar veelvragende baan van 32 uur p/w in het onderwijs. Teveel hooi op m'n vork, te weinig rust genomen, te veel altijd goed willen doen voor een ander etc. etc.
In 2022 heb ik ongeveer een halfjaartje last gehad van een mini-burnout met vooral slaapproblemen. Daar ben ik toen mee aan de slag gegaan en dat ging een hele tijd weer goed. Sinds eind maart heeft een toename van stress, spanning en vermoeidheid geleid tot veel lichamelijke klachten. Vanaf mei tot aan de zomervakantie heb ik 50% gewerkt, maar na de zomervakantie heb ik me helemaal ziekgemeld. Dat wilde ik eerst niet, want het idee om helemaal thuis te komen zitten vond ik eng, vooral omdat ik echt een piekeraar ben en daar nu alle tijd voor heb. Maar nog langer zo doorgaan was ook geen optie meer en eigenlijk had ik die stap al veel eerder moeten zetten.
Sommige lichamelijke klachten zijn gelukkig weer verdwenen, maar vooral dagelijks spierpijn en trillingen in mijn rechtervoet en onderbeen houden me erg bezig. Ik merk dat ik er angstig van word en bang ben voor een ernstige ziekte. Ik heb meerdere keren een paniekaanval gehad. Iedereen zegt dat het goed is om elke dag even te wandelen en naar buiten te gaan, maar een klein stukje wandelen of fietsen zorgt al meteen voor mega verzuurde spieren en dat beangstigt me.
Ik loop bij een psycholoog en volg daar cognitieve gedragstherapie, maak een planning voor elke dag, zorg dat ik inspanning en ontspanning afwissel etc. maar toch merk ik dat ik het erg lastig vind om steeds weer zo'n interne strijd te hebben als het gaat om de angstgedachten. Ik probeer mezelf te vertellen dat de klachten logisch zijn, erbij horen, het gevolg zijn van een overbelast zenuwstelsel, maar het stemmetje 'Wat als...' komt dan telkens weer terug.
Herkent iemand zich hierin, heeft iemand hetzelfde meegemaakt? Wat heeft jou geholpen, los van wat je in therapie hebt geleerd?