En nu?

Daar zat ik dan tegenover de fertiliteiten arts. Sorry mevrouw embryoselectie gaat hem niet worden voor u daar heeft u teweinig eitjes voor u bent in de overgang en hebt maar 5% kans op een zwangerschap. Mijn oren klaperde overgang?? Ik ben 29 jaar. Mijn man heeft een erfelijke ziekte in de familie vandaar ging onze keuze naar embryoselectie nu ze eindelijk op deze ziekte konden testen. Voordat wij dit gesprek hadden liepen we al 2 jaar in het ziekenhuis bij de fertiliteiten afdeling elke maand weer een spuit om de eicel te doen laten loslaten. Moe van dit lange traject wilde ik ivf gaan doen dan maar zonder embryoselectie een risico wat wij ook wisten maar dit was onze laatste kans op een kindje (we wisten dat als, dat het bij 1 zou blijven ivm mijn eicelvoorraad). De eerste ivf poging de hoogste dosis medicatie met als resultaat 2 eitjes uiteindelijk 1 bevrucht. Niks om in te vriezen dus geen kans als het niet meteen aanslaat. Deze poging eindigde na 5 weken in een miskraam. Kapot was ik ervan ons prille geluk na de eerste zwangerschapstest was vervlogen. Opnieuw naar het ziekenhuis de 2de poging van de 3 dacht ik, helaas mijn eicelvoorraad zo laag dat een 3de keer niet eens meer mocht vanuit het ziekenhuis slagingspercentage was te laag. Poging 2 liep uit op teleurstelling de 3 eicellen konden niet worden aangeprikt mijn darmen en baarmoeder zaten in de weg. De pijn die ik ervaarde, ik kon het niet meer opbrengen. Mijn partner zag mijn pijn en samen besloten we te stoppen het enige wat het ziekenhuis ons op dat moment kon bieden was iui. Om deze poging toch nog een beetje hoop te houden gingen wij hiermee akkoord. Helaas is ook dit op niets uitgelopen. En nu? Nu blijf ik kinderloos ondertussen ben ik 30 en zal ik nooit een kleintje krijgen. Mijn zus, vriendin, leidinggevende, buurvrouw noem maar op iedereen bevalt.. behalve ik. Ja soms ben ik verbitterd soms ben ik jaloers, gewilt? Nee net zoals ik ongewilt kinderloos ben... verdriet? Ja inmens veel maar dit kan ik niet altijd laten blijken. Soms weet ik geen raad met mezelf, vaak boos op mezelf om wat ik voel wat ik denk en wat ik doe.. maar niemand heeft mij ooit vertelt dat dit ook een mogelijkheid is! Niemand heeft mij ooit gewaarschuwd voor deze kant van het leven. Nee ik wil geen medelijden nee ik wil niet in de belangstelling staan dat is niet wie ik ben. Wat ik wil? Met dit gevoel kunnen omgaan, mijn leven weer kunnen oppakken. Niet het verdriet moeten wegdrukken op familie bijeenkomsten waar ook kleine kinderen zijn. Ik wil er vrede mee hebben.. de weg is nog lang maar ik hoop er snel te komen..