Hey,
Ik ben 39j en heb de hele molen doorlopen maar tevergeefs.
Na 6x ici, waar telkens veel goede embryo's uit voortkwamen en 7x KID (inseminatie donor sperma) nog steeds niet zwanger.
Mijn man heeft geen zaadleiders door dragerschap muco.
Bij mij werd nooit iets vast gesteld. Heb meerdere hysteroscopie laten uitvoeren en 1 kijkoperatie. Maar niks te vinden.
1x , de allereerste icsi behandeling, teste ik positief. Ook de bloedtest een week later was positief maar niet verdubbeld een week later kreeg ik mijn maandstonden en mijn wereld storte in.
Als een gek ben ik de ene behandeling na de andere beginnen uitvoeren zonder stoppen. Maar het lukte geen enkele keer meer.
Ik begreep er helemaal niks meer van. Waarom niet bij ons. Ik vergat te leven en heb 10j geleefd voor het ziekenhuis en onze droom.
En nu 10j later sta ik nog steeds alleen. Zo voelt het echt.
Adoptie procedure gestart om dan na de voorbereiding te horen dat er een wachtlijst is van ongeveer 6 a 7j buitenlandse adoptie. Om dan nog van de prijzen te zwijgen.Tja ik ben al 39j daar zag ik ook geen beginnen meer aan.
Dus nu eindigen wij helemaal alleen. Nooit mama, nooit oma. Altijd eenzaam. Zo zie ik het nu.
Het is nu al een 8tal maand dat we gestopt zijn maar het laat u niet los. Betwijfel het of het u ooit los laat en of je er ooit vrede mee zult hebben. Die leegte is enorm en niemand die het begrijpt uit mijn omgeving.
Iedereen zegt ach jullie kunnen zo ook gelukkig zijn. Denk je? Het is gemakkelijk gezegd maar dat gevoel dat nooit ingevuld word doet pijn. Ongelooflijk veel pijn!
Het is niet gemakkelijk maar het moet. Ik moet verder.
.
Groetjes Nathalie
Ik ben 39j en heb de hele molen doorlopen maar tevergeefs.
Na 6x ici, waar telkens veel goede embryo's uit voortkwamen en 7x KID (inseminatie donor sperma) nog steeds niet zwanger.
Mijn man heeft geen zaadleiders door dragerschap muco.
Bij mij werd nooit iets vast gesteld. Heb meerdere hysteroscopie laten uitvoeren en 1 kijkoperatie. Maar niks te vinden.
1x , de allereerste icsi behandeling, teste ik positief. Ook de bloedtest een week later was positief maar niet verdubbeld een week later kreeg ik mijn maandstonden en mijn wereld storte in.
Als een gek ben ik de ene behandeling na de andere beginnen uitvoeren zonder stoppen. Maar het lukte geen enkele keer meer.
Ik begreep er helemaal niks meer van. Waarom niet bij ons. Ik vergat te leven en heb 10j geleefd voor het ziekenhuis en onze droom.
En nu 10j later sta ik nog steeds alleen. Zo voelt het echt.
Adoptie procedure gestart om dan na de voorbereiding te horen dat er een wachtlijst is van ongeveer 6 a 7j buitenlandse adoptie. Om dan nog van de prijzen te zwijgen.Tja ik ben al 39j daar zag ik ook geen beginnen meer aan.
Dus nu eindigen wij helemaal alleen. Nooit mama, nooit oma. Altijd eenzaam. Zo zie ik het nu.
Het is nu al een 8tal maand dat we gestopt zijn maar het laat u niet los. Betwijfel het of het u ooit los laat en of je er ooit vrede mee zult hebben. Die leegte is enorm en niemand die het begrijpt uit mijn omgeving.
Iedereen zegt ach jullie kunnen zo ook gelukkig zijn. Denk je? Het is gemakkelijk gezegd maar dat gevoel dat nooit ingevuld word doet pijn. Ongelooflijk veel pijn!
Het is niet gemakkelijk maar het moet. Ik moet verder.
.
Groetjes Nathalie
Pauwels N.
20-02-2023
