Ik heb mijn moeder eraan onderdoor zien gaan

Beste Evert.

Ik vind jou zin (stukje)

ALs je in een relatie zit met iemand met ass en je ervaart daarin dat je ondergesneeuwd wordt, dan passen jullie gewoon niet bij elkaar. Ik heb 3 relaties gehad voordat ik iemand vond die wel bij mij past. Iemand die mij accepteert zoals ik ben en die ik accepteer zoals hij is.

Wel heel erg kort door de bocht en zwart/wit.
Ik weet niet hoe lang jij al samen bent met je huidige relatie?
Ik al meer dan 12 jaar.
Ik wist niet eens dat mijn man autisme had hij had nooit een diagnose gekregen ook omdat zijn familie altijd alles heeft ontkent dat er iets loos kon zijn. Met name dat de relatie vorderde begon mij bepaald gedrag op te vallen en uiteindelijk zijn we bij een psycholoog beland die al vrij snel doorhad waar we mee te maken hadden.
of je nou wel of niet past bij elkaar(wij hebben ook veel dingen gemeen) zoals genieten van de natuur en de rust.
Hoe je het ook went of keert(herken ook veel van de verhalen hier van andere vrouwen) in het dagelijks leven zijn er veel dingen die(als ik voor mezelf spreek) moeilijk en vermoeiend zijn. Ik heb bijv een auto immuunziekte waardoor ik snel moe ben. Mijn partner ziet bijvoorbeeld rommel niet(en maakt ook snel rommel) ook huishoudelijke taken moet je constant aansturen of klusjes in huis anders gebeurd het gewoon niet. Ook dingen bespreken vergeet die vaak of afspraken doorgeven(slecht communiceren) en zo zijn er nog tig van die dingen die wel degelijk te maken hebben met zijn autisme,
dat heeft niets te maken met elkaar wel of niet accepteren.
het is logisch dat een partner van die probeert de gaten op te vullen op een duur oververmoeid is.
Jij zegt heel makkelijk dan passen mensen niet bij elkaar en moet je ermee stoppen?
sorry? maar iemand in de steek laten omdat die autisme heeft is denk ik ook niet echt de bedoeling.
Ik weet dat die autisme heeft daardoor begrijp ik dingen ook maar het wil niet zeggen dat ik het af en toe niet behoorlijk zwaar vind lijkt me niet meer dan logisch (en het af doen met klagen vind ik ook nogal bot)
dus in jou optiek vind jij hier alle partners van klagen? misschien moet je eens met ons leven ruilen en dan kijken hoe je erover denkt.
Dat jij een partner hebt gevonden die blijkbaar niet klaagt is alleen maar fijn voor jou maar ook dat kan in de loop der tijd/jaren gaan veranderen.
Ik vind jou opmerking over dat de partners van klagen heel zwart/wit en erg kort door de bocht.

Evert....

Mensen kiezen trouwens niet voor een wel of niet autisme relatie
Mijn man heeft nog maar net een Diagnose(sinds 2 jaar)
je zegt vraag jezelf af of je wel of niet in een Ass relatie wilt zitten
Net of mensen daarvoor kiezen.

Als je al langere tijd bij elkaar bent en getrouwd en er is een diagnose dan zeg je niet... het wordt mij te moeilijk ik stop er nu mee(ik spreek voor mezelf)
Ik heb wel gezegd als dingen niet verbeteren(jaren terug ging het heel slecht) dan stop ik ermee.
De psycholoog heeft ook aangegeven dat ook mensen met autisme gewoon aan dingen kunnen werken.
Mijn man heeft daarom ook therapie gehad en gelukkig zijn er dingen veranderd.
Het zou wel heel makkelijk anders zijn... ik heb autisme dus jij moet je maar aanpassen en alles oke vinden.
Heeft niets met accepteren van iemand te maken.
Mijn man had een zware burnout(kon absoluut geen grenzen aangeven) en was langere tijd ziek allemaal te maken met zijn autisme. Ik kan dan wel gaan zeggen ik accepteer je zoals je bent maar dat is toch wel even andere koek.
Kortom vind echt dat je heel bot en zwart/wit reageert.

Eens met bovenstaande reacties.
In het begin van de relatie merkte ik niet veel aan mijn partner. Dit kwam in loop vd tijd, en nog erger na de geboorte van de kinderen. Om dan maar te zeggen, ik stop ermee, is wel heel makkelijk gezegd. We zijn 12 jaar samen, hebben een huis en 2 kindjes. Ik vind het ook geen klagen als mensen eens hun verhaal kwijt willen. Ik heb ook mijn verhaal hier staan. Dit is om advies te krijgen en mijn hart te luchten bij/van mensen in soortgelijke situaties. Het is heel zwaar om een relatie met iemand met autisme te hebben. Dit betekent niet dat ik hem in de steek laat, maar soms heb ik het wel nodig even contact te hebben met iemand erover. Dat is in mijn ogen geen klagen, maar mijn uiterste best doen mijn gezin samen te houden.

In antwoord op de eerste reactie: ik ben nu 18 jaar samen met hem. En dat ik misschien bot overkom spijt me. Maar ik lees toch echt in alle reacties en verhalen hier 1 rode draad, namelijk: aanpassen. En alhoewel ik denk dat je bij interactie in de samenleving inderdaad rekening moet houden met elkaar, ben ik ook van mening dat je van niemand mag verwachten dat ze zich aanpassen aan de ander. Ongeacht of je nu autisme hebt of niet. Niemand mag een ander "dwingen" zichzelf te verloochenen of anders te zijn dan je bent. En als je verwacht dat een ander zich aanpast aan jouw norm (wederom: ongeacht richting), dan klopt er iets niet. Financien, huizen, kinderen e.d. mogen daarbij geen argument zijn/ingezet worden.

Misschien kan ik het anders uitleggen wat ik bedoel. Ik ben niet alleen autistisch maar ook homo. Als ik 80 jaar geleden had geleefd an had ik mijn seksualiteit moeten verbergen. Misschien was ik dan wel met een vrouw getrouwd. Die dan had geklaagd dat ik haar seksueel verwaarloosde en alleen oog had voor mannen. Dat ik me maar moest aanpassen en moest veranderen. Autisme en seksualiteit zijn beide genetisch en neurologisch (en ook nauw verwant aan elkaar). Als de problemen die je met je partner hebt echt verband houden met autisme dan kun je daar niets aan doen (waarbij ik opmerk dat niet alle problemen die ik heir lees gerelateerd zijn aan autisme).

Sorry Evert maar ik blijf van mening dat je erg zwart-wit denkt
vooral onderstaand stukje. Ik heb meer het idee dat jij je persoonlijk aangevallen voelt.
Ik begrijp ook niet zo goed waarom je op een forum zit waar voornamelijk(in jou ogen klagende vrouwen op zitten)
Ik vind het erg bot en in mijn ogen gebrek aan inlevend vermogen.
sorry maar ik ben het absoluut niet met je eens.
Ik heb meer dan 2 jaar samen met mijn partner bij een psycholoog gelopen en wat jij zegt..... is totaal het tegenovergestelde wat de psycholoog ons heeft verteld.
Je botte reactie (waarvan ik echt vind dat je dat doet) hoort trouwens ook bij autisme.
Jij scheert ons partners van over 1 kam dat wij klagen en zeuren en iemand maar moeten accepteren zoals die is.
Heel erg kort door de bocht vind ik het.
Hoe verklaar je dan dat 1 op de zoveel huwelijken strand met iemand met autisme? Jij hebt trouwens geen kinderen partners van met kinderen hebben het nog moeilijker.
Misschien iets meer inlevend vermogen zal wel fijn zijn.
Jij zegt wij hebben beide geen verwachtingspatroon van elkaar fijn voor jou dat het bij jullie zo werkt maar dat is niet bij iedereen het geval.
Ik zal jou even een voorbeeld geven mijn kan kon door zijn autisme moeilijk grenzen aangeven op zijn werk hij werkte zoveel dat hij erg ziek werd(maanden met problemen gezeten)
Had ik dan moeten zeggen joh jij bent zo dus blijf maar lekker doorwerken met alle gevolgen van dien?
Als mijn man niet naar een psycholoog was geweest was die compleet ingestort.
Onze psycholoog zei het is juist goed dat je grenzen hebt aangegeven en ook jou verwachtingen duidelijk aan hem hebt gemaakt.
Sorry Evert maar ben het echt niet met jou eens.

ben ik ook van mening dat je van niemand mag verwachten dat ze zich aanpassen aan de ander. Ongeacht of je nu autisme hebt of niet. Niemand mag een ander "dwingen" zichzelf te verloochenen of anders te zijn dan je bent. En als je verwacht dat een ander zich aanpast aan jouw norm (wederom: ongeacht richting), dan klopt er iets niet. Financien, huizen, kinderen e.d. mogen daarbij geen argument zijn/ingezet worden.

Aanpassen is trouwens voor beide kanten.
Onze psycholoog heeft duidelijk aangegeven dat iemand met autisme zich ook moet aanpassen aan de partner.
Mijn man bijv maakte altijd een enorme troep in huis vooral met klussen altijd alles zoek)erg chaotisch' en ik kreeg dan alles over mijn heen.
Het lijkt mij dan logisch dat je dat niet allemaal pikt dan kan je wel makkelijk zeggen ja hij is nu eenmaal zo! maar dat is natuurlijk flauwekul.
Ook met afspraken maken of niet doorgeven(heeft allemaal te maken met communicatie) hoort ook trouwens bij autisme mijn man heeft asperger.
Dat zijn dingen die hij anders kan aanpakken en door therapie is dat een stuk verbeterd.
Jij kijkt enkel naar je eigen situatie maar er zijn mensen met lichte klachten maar ook erge klachten.
Misschien moet je eens een dag in onze schoenen staan en dan eens kijken hoe jij er dan naar kijkt.
Niet iedere autist is hetzelfde misschien heb jij het wel in hele milde vorm maar dat is niet bij iedereen het geval.
Simpelweg zeggen ik ben maar eenmaal zo dat kan niet.
Ik hou ook rekening met dingen of met mensen.
Ik kan ook wel iedereen lopen uitfoeteren en zeggen zo ben ik nu eenmaal! maar dat is natuurlijk wel heel makkelijk...
Sorry maar wat jij loopt te verkondigen is haaks op wat een psycholoog zegt.
Heb je al weleens opgezocht (Cassandra syndroom) partners van autisme? zoek dat maar eens op.
en op kruispunt wat er een aflevering overleven met autisme
mannen met autisme en relatie problemen.
Misschien moet je dat eens een keer bekijken.

Ik heb beide reacties gelezen maar ik vond Evert z’n reactie niet per se bot. Meer een andere visie.
Ikzelf heb ook een relatie met iemand gehad met Asperger en heb inderdaad de keuze gemaakt deze te beëindigen. Ik snap de reactie van de vrouwen/Leontien ook heel goed: als je er eenmaal in zit kun/wil je deze niet zo maar beëindigen, en ook degene met Asperger moet leren zich wat aan te passen.

Maar Evert z’n punt snap ik ook: aanpassen tot in den treure, of je hele leven ongelukkig blijven is ook niet de bedoeling. Volgens mij is dat zijn punt. Ik vond het nergens bot, maar op zich een goede inbreng wat je over na kunt denken. Iedereen mag hier zijn verhaal doen, en het hoeft volgens mij geen welles nietes te worden.

F....

Mensen denken altijd dat het zo simpel is om een relatie stop te zetten en ik vind nog altijd in voor en tegenspoed.
Tenzij mijn partner iets doet wat echt niet door de beugel kan dan is het klaar.

Je kiest niet voor een partner met autisme... toen ik heb leerde kennen had mijn man niet eens een diagnose.
Maar bepaald gedrag begon erg op te vallen pas een aantal jaar geleden kwam de diagnose.(na diverse problemen) en toen ik op een duur in zak en as zat.
Zijn familie heeft altijd alles ontkent zit zogenaamd geen autisme in de familie maar allemaal vertonen ze hetzelfde gedrag. Zelfs toen mijn man de diagnose kreeg werd er vreemd op gereageerd.
Ik vind niet dat je iemand zomaar in de steek laat natuurlijk als je depressief gaat worden en dat blijft zo dan wordt het een ander verhaal maar scheiden is ook weleens lijden.
We hebben een hondje die enorm aan ons beide gehecht is,we hebben alles hier opgebouwd en vanwege autisme alles te verbreken vind ik nogal wat.
Als mijn man vreemdgaat of liegt dan vind ik dat nog een ander verhaal........ als er zoiets gebeurd ja dan is het klaar natuurlijk.
Ik heb ook mijn grenzen.
maar mensen denken allemaal nogal simpel over scheiden ow gaat het even niet lekker dan maar scheiden.
Je trouwt niet zomaar en je gaat ook niet vanwege problemen meteen alles opzeggen.

Het is heel typisch voor mensen met ASS om heel zwart-wit te denken. Dat doe ikzelf ook. Maar ik ga zeker niet akkoord dat we geen moeite moeten doen om ons aan te passen.
Ook bij mensen zonder ASS moet er moeite in een relatie gestoken worden en moeten er compromisen en afspraken gemaakt worden.
Het belangrijkste bij een persoon met ASS, ik mijn geval althans, is om heel duidelijk te communiceren, duidelijke afspraken te maken en ook uit te leggen waarom.
Ik ben 15 jaar samen met mijn partner en we hebben amper conflicten. We praten vroeger iedere week over de zaken waar we die week moeite mee hadden en keken dan hoe we ze het best kunnen oplossen voor beiden. Tegenwoordig is dat nog amper nodig omdat alles gewoon duidelijk is.