Bang voor je stiefkind….

Bang voor je stiefkind….

Sinds zijn scheiding had zijn ex-vrouw niets anders gedaan dan zijn nieuwe vriendin zwart maken… vooral bij zijn dochter. Roddels en halve waarheden werden in het dorp door ex-partner eveneens verteld en aangemoedigd, waar het maar kon.

Dochter werd hierdoor zeer beïnvloed en eerst ging het nog om zuchten en rollende ogen als stiefmoeder iets ter sprake bracht wat dochter niet beviel. Als haar vader er niet bij was werd het steeds erger: middelvinger opsteken en dergelijke handelingen werden zelfs gewoon. Een keer had stiefdochter de partner van vader bijna omgeduwd. Mevrouw kon zich nog net overeind houden.

Na verloop van tijd werd het zelfbeeld van mevrouw aangetast. In het begin had mevrouw zich nog sterk en zelfbewust opgesteld en had zij geprobeerd met dochter te praten. Heel voorzichtig natuurlijk, om de band tussen vader en dochter niet te beschadigen. Hoewel dochter altijd ontkende als vader er naar vroeg, bleef hij wel zijn vriendin geloven, maar hij vond het lastig om haar aan te spreken op gedrag wat hij niet zelf geconstateerd had.

Als stiefdochter weer iets uitgehaald had, wilde mevrouw er maar liever niks meer over zeggen. Het haalde allemaal toch niet uit. Uiteraard kon dat zo niet doorgaan. Mevrouw liep steeds meer als een angstig vogeltje door het huis als stiefdochter er was.

Opvoedcoaching hielp vader om beter grenzen te stellen. Hij zag in dat zijn angst hem chantabel had gemaakt en overwon zijn angst. Uiteraard moest er ook orde op zaken worden gesteld. Mijn “standaardoplossingen” zijn nooit standaard en worden aangepast aan het stel wat bij mij binnen zit. Nu werden ze nóg meer aangescherpt en aangepast en daarna hebben zij gesprekken met de dochter gevoerd. Het bleek dat het meisje ook houvast nodig had. Ze wist nu precies waar ze aan toe was, en na verloop van tijd werd haar gedrag beetje bij beetje meer acceptabel.