Jeetje, wat een openhartige verhalen allemaal!
In de buitenwereld lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend dat als je een kind wilt krijgen een kind kan krijgen. Zo frustrerend en zo oneerlijk! In 2013 is er testis kanker bij mij geconstateerd. Ik was toen 36, had een relatie en we wilde net aan kinderen beginnen. Je leven staat in een keer op zijn kop. Na 5 chemo behandelingen en operatie was ik in 2014 weer “schoon “ Dat was natuurlijk fijn maar door de chemo behandelingen ben ik vrijwel onvruchtbaar geworden. Ik kon vooraf zaad laten invriezen maar voor de chemo’s was mijn zaad al niet goed.. Kanker heeft een enorme impact op je relatie.. Die relatie hield dus ook niet stand. Vrij snel kreeg ik een andere relatie en ik wilde toch laten uitzoeken of er nog mogelijkheden zijn om kinderen te kunnen krijgen. Na een gesprek met de fertiliteitsarts en veel testen bleek er via een icsi behandeling kansen te zijn. Voor degene die het weten, kans ligt bij een icsi behandeling onder de 50%, en het is een behoorlijk traject voornamelijk voor de vrouw. Ondanks de angst voor teleurstellingen zijn we toch het traject ingegaan. 1e poging geen bevruchting, 2e poging niets en derde (en laatste) poging ook niets. Mijn wereld stortte op dat moment helemaal In. Ook de communicatie met het AMC vond ik behoorlijk waardeloos maar eigenlijk was op dat moment alles waardeloos. Mijn vrouw had al 2 kinderen uit een vorige relatie dus voor haar was het natuurlijk ook erg maar wel minder erg. Ik wordt nooit vader, nooit opa, helemaal niets…
Na dat besef voelde ik me heel eenzaam, boos , verdrietig. Inmiddels ben ik 47 en het gevoel gaat niet weg. Al die gezinnetjes met kinderen, kinderen die om je heen geboren worden., ik kan dat gewoon niet aan, ik kan er niet naar toe en ik kan niet blij zijn voor andermans geluk, het voelt heel frustrerend. Ik weet me geen houding te geven , normaal gesproken moet je wel blij kunnen zijn voor anderen maar het voelt zo oneerlijk. Vaak ook de verhalen hoe makkelijk het allemaal ging grrr.. Nu heb ik 2 maanden geleden te horen gekregen dat de vriendin van mijn broertje zwanger is , ook hier weet ik niet mee om te gaan. Volgende week is ze uitgerekend,..
Veel sterkte allemaal en heeft iemand nog tips om met dat rotgevoel om te gaan?
Mvg,
Serge
In de buitenwereld lijkt het allemaal zo vanzelfsprekend dat als je een kind wilt krijgen een kind kan krijgen. Zo frustrerend en zo oneerlijk! In 2013 is er testis kanker bij mij geconstateerd. Ik was toen 36, had een relatie en we wilde net aan kinderen beginnen. Je leven staat in een keer op zijn kop. Na 5 chemo behandelingen en operatie was ik in 2014 weer “schoon “ Dat was natuurlijk fijn maar door de chemo behandelingen ben ik vrijwel onvruchtbaar geworden. Ik kon vooraf zaad laten invriezen maar voor de chemo’s was mijn zaad al niet goed.. Kanker heeft een enorme impact op je relatie.. Die relatie hield dus ook niet stand. Vrij snel kreeg ik een andere relatie en ik wilde toch laten uitzoeken of er nog mogelijkheden zijn om kinderen te kunnen krijgen. Na een gesprek met de fertiliteitsarts en veel testen bleek er via een icsi behandeling kansen te zijn. Voor degene die het weten, kans ligt bij een icsi behandeling onder de 50%, en het is een behoorlijk traject voornamelijk voor de vrouw. Ondanks de angst voor teleurstellingen zijn we toch het traject ingegaan. 1e poging geen bevruchting, 2e poging niets en derde (en laatste) poging ook niets. Mijn wereld stortte op dat moment helemaal In. Ook de communicatie met het AMC vond ik behoorlijk waardeloos maar eigenlijk was op dat moment alles waardeloos. Mijn vrouw had al 2 kinderen uit een vorige relatie dus voor haar was het natuurlijk ook erg maar wel minder erg. Ik wordt nooit vader, nooit opa, helemaal niets…
Na dat besef voelde ik me heel eenzaam, boos , verdrietig. Inmiddels ben ik 47 en het gevoel gaat niet weg. Al die gezinnetjes met kinderen, kinderen die om je heen geboren worden., ik kan dat gewoon niet aan, ik kan er niet naar toe en ik kan niet blij zijn voor andermans geluk, het voelt heel frustrerend. Ik weet me geen houding te geven , normaal gesproken moet je wel blij kunnen zijn voor anderen maar het voelt zo oneerlijk. Vaak ook de verhalen hoe makkelijk het allemaal ging grrr.. Nu heb ik 2 maanden geleden te horen gekregen dat de vriendin van mijn broertje zwanger is , ook hier weet ik niet mee om te gaan. Volgende week is ze uitgerekend,..
Veel sterkte allemaal en heeft iemand nog tips om met dat rotgevoel om te gaan?
Mvg,
Serge
Serge
10-06-2023
