Zal het ooit goed komen?
Wat is dit ontzettend moeilijk om te moeten schrijven, nooit fijn om te erkennen dat het niet goed met je gaat. Ik ben een 34-jarige jongeman met een in mijn ogen uitermate moeilijke angststoornis, genaamd 'anuptafobie' ofwel de angst om voor altijd alleen te blijven. Dit is echter nooit gediagnostiseerd door medici, maar mijn verhaal begint als volgt.
Vroeger op de basisschool voelde ik mezelf al een buitenbeentje, ondanks dat ik wel een aantal vriendjes had cijferde ik mezelf altijd weg. Als klein mannetje voelde ik mezelf nooit goed genoeg, trok mezelf terug op de achtergrond en werd gepest door klasgenootjes en schoolgenootjes. Ik kan mezelf nog herinneren dat op een moment in groep 8 de volledige klas mij op heeft staan wachten, waardoor ik niet meer naar school durfde. Dit heeft mij ontzettend beschadigd, waardoor ik mijzelf nog meer terug trok ondanks eerdere pesterijen en treitermomenten. Zo ben ik in die periode ook verschillende keren aangevallen of slachtoffer geweest in vechtpartijen, zelfs zo dat iemand over mij heen plaste. Want ja, zeg nu zelf een makkelijk slachtoffer die niet voor zichzelf durft op te komen.
Dit zette zich voort op het voortgezet onderwijs, al kwam er in deze periode van mijn leven nog een andere strubbeling opzetten. Mijn moeder werd ziek, godzijdank is ze nog onder ons. Maar we hebben verschillende kerstfeesten en andere feestdagen in het ziekenhuis moeten vieren. In de periode dat ze thuis was heb ik haar vaak horen huilen, dat het leven voor haar geen zin meer had, e.d. Iets wat ik naar gelang haar pijn die ze geleden heeft zeker begrijp, maar voor een tiener is dit een ongelooflijk zware periode. Niet dat ik iets tekort kwam thuis, want alles werd in het werk gesteld om de kinderen zorgeloos te laten opgroeien. Ik heb hier wel de basis voor een trauma gelegd, ben ik van overtuigd want het zal me altijd bij blijven. Deze strubbeling met de gezondheid van mijn moeder is nooit opgehouden toen ik thuis woonde, en raakte ik dus verslaafd aan de drank en de drugs. Puur naar ik het idee heb om de pijn te verdoven, ik kwam weekenden niet thuis in de jaren dat ik 16-26 was puur omdat ik niet thuis wilde zijn om dat daar traumatische dingen gebeurde.
Mijn zus ging samen wonen toen ik 18 jaar was, en ik was toen de steun van haar kwijt in de thuis situatie. Ik had nooit beseft hoe ik dit miste tot op latere leeftijd, toen ik er wel bewust van werd. Ik zocht voor mezelf naar antwoorden, maar ook genegenheid en intimiteit maar door mijn lage zelfbeeld liep elke date met een leuke dame op niets uit, ik heb meerdere dates gehad in de hoop dat ik ook ooit de ware zou mogen vinden. Ik ben nu inmiddels 34 jaar, en vele dates ten spijt is het nooit gelukt om iemand te vinden waarmee ik een relatie op zou kunnen bouwen. Soms dat het gevoel er bij mij niet is, vaak dat het gevoel bij de meiden waar ik mee date er niet was. Wat ik uiteindelijk op mijzelf ben gaan betrekken, zie je wel ik ben niet goed genoeg voor iemand?! Zie je wel ik zal voor altijd alléén blijven! Ik zal nooit gelukkig zijn!
Inmiddels is er in mijn 20-er jaren veel gebeurd, ik ben ver verkoop in gegaan op interieurgebied. Het verkopen van meubelen en badkamers heeft mij een ander mens gemaakt, iets méér zelfvertrouwen. Ik heb daardoor ook alles op de rails, heb één eigen woning, goede baan, eigen auto, heb niets te klagen. En toch blijft er altijd dat gevoel van, ik zal nooit iemand vinden! Ik word alléén oud! Ik ben niet goed genoeg! Het voelt als een gevangenis die om mijzelf is opgetrokken, één trechter waar ik niet uit kom.
Ondanks steun van mijn familie en vrienden, mensen die zeggen dat zij niet kunnen geloven dat ik voor altijd alléén blijf omdat ik zo'n toffe kerel ben met een hart van goud. Blijft het voor mij altijd voelen alsof ik grandioos faal in het leven, het voelt alsof ik gedoemd ben om voor altijd alléén te blijven. Ondanks alle steun van mijn naasten voel ik mij ontzettend eenzaam, zeker op de momenten dat ik alleen thuis kom of er wat te vieren is zoals de feestdagen of feesten en partijen, ik ben ook jaloers op degene die het wel hebben en dat vind ik verschrikkelijk. Ik verafschuw mezelf, geloof niet dat ik ooit gelukkig mag worden. En, ja, ik ken de clichés een relatie is niet de garantie voor geluk, op ieder potje past een dekseltje, etc. Alléén ik voel mijzelf eenzamer dan ooit, en weet niet meer welke kant ik op moet in het leven!
Wat is dit ontzettend moeilijk om te moeten schrijven, nooit fijn om te erkennen dat het niet goed met je gaat. Ik ben een 34-jarige jongeman met een in mijn ogen uitermate moeilijke angststoornis, genaamd 'anuptafobie' ofwel de angst om voor altijd alleen te blijven. Dit is echter nooit gediagnostiseerd door medici, maar mijn verhaal begint als volgt.
Vroeger op de basisschool voelde ik mezelf al een buitenbeentje, ondanks dat ik wel een aantal vriendjes had cijferde ik mezelf altijd weg. Als klein mannetje voelde ik mezelf nooit goed genoeg, trok mezelf terug op de achtergrond en werd gepest door klasgenootjes en schoolgenootjes. Ik kan mezelf nog herinneren dat op een moment in groep 8 de volledige klas mij op heeft staan wachten, waardoor ik niet meer naar school durfde. Dit heeft mij ontzettend beschadigd, waardoor ik mijzelf nog meer terug trok ondanks eerdere pesterijen en treitermomenten. Zo ben ik in die periode ook verschillende keren aangevallen of slachtoffer geweest in vechtpartijen, zelfs zo dat iemand over mij heen plaste. Want ja, zeg nu zelf een makkelijk slachtoffer die niet voor zichzelf durft op te komen.
Dit zette zich voort op het voortgezet onderwijs, al kwam er in deze periode van mijn leven nog een andere strubbeling opzetten. Mijn moeder werd ziek, godzijdank is ze nog onder ons. Maar we hebben verschillende kerstfeesten en andere feestdagen in het ziekenhuis moeten vieren. In de periode dat ze thuis was heb ik haar vaak horen huilen, dat het leven voor haar geen zin meer had, e.d. Iets wat ik naar gelang haar pijn die ze geleden heeft zeker begrijp, maar voor een tiener is dit een ongelooflijk zware periode. Niet dat ik iets tekort kwam thuis, want alles werd in het werk gesteld om de kinderen zorgeloos te laten opgroeien. Ik heb hier wel de basis voor een trauma gelegd, ben ik van overtuigd want het zal me altijd bij blijven. Deze strubbeling met de gezondheid van mijn moeder is nooit opgehouden toen ik thuis woonde, en raakte ik dus verslaafd aan de drank en de drugs. Puur naar ik het idee heb om de pijn te verdoven, ik kwam weekenden niet thuis in de jaren dat ik 16-26 was puur omdat ik niet thuis wilde zijn om dat daar traumatische dingen gebeurde.
Mijn zus ging samen wonen toen ik 18 jaar was, en ik was toen de steun van haar kwijt in de thuis situatie. Ik had nooit beseft hoe ik dit miste tot op latere leeftijd, toen ik er wel bewust van werd. Ik zocht voor mezelf naar antwoorden, maar ook genegenheid en intimiteit maar door mijn lage zelfbeeld liep elke date met een leuke dame op niets uit, ik heb meerdere dates gehad in de hoop dat ik ook ooit de ware zou mogen vinden. Ik ben nu inmiddels 34 jaar, en vele dates ten spijt is het nooit gelukt om iemand te vinden waarmee ik een relatie op zou kunnen bouwen. Soms dat het gevoel er bij mij niet is, vaak dat het gevoel bij de meiden waar ik mee date er niet was. Wat ik uiteindelijk op mijzelf ben gaan betrekken, zie je wel ik ben niet goed genoeg voor iemand?! Zie je wel ik zal voor altijd alléén blijven! Ik zal nooit gelukkig zijn!
Inmiddels is er in mijn 20-er jaren veel gebeurd, ik ben ver verkoop in gegaan op interieurgebied. Het verkopen van meubelen en badkamers heeft mij een ander mens gemaakt, iets méér zelfvertrouwen. Ik heb daardoor ook alles op de rails, heb één eigen woning, goede baan, eigen auto, heb niets te klagen. En toch blijft er altijd dat gevoel van, ik zal nooit iemand vinden! Ik word alléén oud! Ik ben niet goed genoeg! Het voelt als een gevangenis die om mijzelf is opgetrokken, één trechter waar ik niet uit kom.
Ondanks steun van mijn familie en vrienden, mensen die zeggen dat zij niet kunnen geloven dat ik voor altijd alléén blijf omdat ik zo'n toffe kerel ben met een hart van goud. Blijft het voor mij altijd voelen alsof ik grandioos faal in het leven, het voelt alsof ik gedoemd ben om voor altijd alléén te blijven. Ondanks alle steun van mijn naasten voel ik mij ontzettend eenzaam, zeker op de momenten dat ik alleen thuis kom of er wat te vieren is zoals de feestdagen of feesten en partijen, ik ben ook jaloers op degene die het wel hebben en dat vind ik verschrikkelijk. Ik verafschuw mezelf, geloof niet dat ik ooit gelukkig mag worden. En, ja, ik ken de clichés een relatie is niet de garantie voor geluk, op ieder potje past een dekseltje, etc. Alléén ik voel mijzelf eenzamer dan ooit, en weet niet meer welke kant ik op moet in het leven!
Richard
16-06-2023
