Ik ben 58 alleenstaand en kinderloos

Hoi Marij,

Verdrietig hoe het vergaan is in je leven… maar dapper dat je het deelt… misschien helpt het (ook voor mij) om voor deze eenzame gevoelens uit te komen en te delen met anderen.
Ik noem het ook wel “gestold verdriet”… en ik ervaar zelf dat de kinderloosheid met het ouder worden er niet gemakkelijker op wordt. Ook de oma-rol wordt/is niet vervuld. Inmiddels ben ik 67… en ik zie nogal tegen de toekomst op. Weliswaar ben ik getrouwd, maar dit verdriet is voor ons lastig te delen met elkaar. Het zet ook nogal een wissel op je relatie als een van beiden meer gesloten is en de ander nogal hoogsensitief.
Ik voel me vaak buitengesloten en een “buitenstaander”… terwijl ik mij in mijn leven zo erg gericht heb op anderen, (gezondheidszorg, yogalessen) is , nu mijn werk is weggevallen wel erg veranderd.
Ik doe genoeg leuke dingen, kunstgeschiedenis, vrijwilligerswerk in de kerk en in een kunstcentrum, museum bezoek.
De kinderloosheid is ook geen thema wat erg toegankelijk is om over te praten.. ik merk vooral veel onbegrip.
Ik zal hier zelf mee moeten dealen… maar soms weet ik ook niet meer hoe ik dat moet doen.

Het is inderdaad moeilijk misschien wel vooral omdat de meerderheid wel kinderen heeft. Het zorgen voor kinderen en kleinkinderen is boeiend maar soms ook moeilijk en hier is dus die meerderheid mee bezig en de rest is minder belangrijk. Dat is soms moeilijk ik pas me vaak aan en vergeet /weet soms niet wat voor mij belangrijk is. Na jarenlang gewerkt te hebben, merk ik dat door verlies van vrienden, ouders valt het mij soms zwaar.
Toch maak ik er wat van door in beweging te blijven toch met vrienden om te gaan ook al draait hun leven om kinderen en kleinkinderen. Uiteindelijk is het prima dat niet iedereen kinderen heeft. Tips zijn natuurlijk altijd welkom… om met wat meer zelfvertrouwen te leven.