Na bijna 25 jaar samen te zijn en 12 jaar getrouwd, is de koek op. We kennen elkaar al sinds onze jeugd, zijn samen volwassen geworden. Ik had al een zoon uit een eerdere relatie, en samen kregen wij 15 jaar geleden ook een zoon. Het had allemaal zo mooi kunnen zijn. Dat we verschillend zijn, was altijd duidelijk, maar dat hield ons al die jaren bij elkaar. We hebben zo veel van elkaar geleerd, ongelooflijk. 6 jaar geleden vroeg ik al eens of de koek niet op was, daar was bij hem geen sprake van. Ik dacht dat het dan wel aan mij zou liggen. 4 jaar geleden, idem, 2 jaar geleden idem, 6 maanden geleden idem. In die 6 jaar ben ik eigenlijk al begonnen met het verlies van de liefde van m'n leven, alles fases. ben ik doorgegaan. Het laatste jaar vooral heel veel depressie, alleen en eenzaam in bed. Hij wist het wel, maar kon er niet mee dealen, wilde liever dat het er niet was, dat het een fase zou zijn waar ik ook wel weer overheen zou komen. Maar dat deed ik niet. 2 weken geleden besloot ik eindelijk het heft in eigen handen te nemen. Enorm moeilijk want ik hou van hem met elke vezel in mijn lichaam, ben eigenlijk nog steeds verliefd op hem..maar ik kan niet meer. De constante afwijzing, de onbevredigende gevoelens, het gevoel dat ik niet goed genoeg ben omdat hij en ik zo anders zijn. Na een paar goede gesprekken was hij het er ook gewoon mee eens. Geen gevecht, geen therapie, gewoon..zomaar liet hij ons huwelijk los. Wat had ik anders verwacht?! Ik weet het niet. De oudste is al op de hoogte, van de week vertellen we het de jongste (autismespectrumstoornis), daar hadden we even meer tijd voor nodig. We zijn nu zoveel liever voor elkaar, omdat we weten dat het een aflopende zaak is. We slapen nog samen in bed omdat we er beiden nog niet aan toe zijn om apart te slapen. Je bent echt een deel van de ander geworden, je hebt beiden een gebroken hart, een groot gevoel van falen. We vinden steun en liefde bij elkaar. De meeste mensen begrijpen dat niet; waarom vertrekt er niemand iemand "gewoon"? Omdat dat voor ons niet goed voelt. We gaan 7-9 maanden samen rouwen, ook met de kinderen. Stukje bij beetje onthechten van elkaar. Het huis verkoop klaar maken en verkopen, voor beiden een nieuwe plek zoeken en dan, als de scheiding rond is en het huis is verkocht, vliegen we samen uit. Hij naar zijn nieuwe plek en ik naar de mijne. Ik mis hem al als ik er alleen al aan denk. En dus doen we het op ons tempo, wat voor ons goed voelt. Als je zoveel van elkaar houdt dat je elkaar echt een gelukkiger leven gunt, hoeft het allemaal niet zo naar te gaan. Zijn er hier mensen met een zelfde ervaring? Scheiden terwijl er nog zoveel liefde tussen elkaar is? Samen scheiden, samen rouwen, samen de toekomst opnieuw inrichten zonder elkaar? Of is dat een utopie? Klinkt dat als een goed idee maar is dat helemaal niet haalbaar? Ik hoop zo dat we dit samen kunnen doen, elkaar de tijd geven om het een plekje te geven, te steunen op elkaar, samen door naar de volgende fase, zonder elkaar.
Zoë
27-08-2023
