Mijn zoon voelt zich waardeloos
Mijn zoon is 31 jaar bijna 32 en heeft ASS wat hij op aan rade van mij heeft laten onderzoeken bij het GGZ omdat hij steeds vastliep met opleidingen, werk en passende stageplekken te vinden.
Op het basisonderwijs werd hij gepest en het pesten ging door toen hij op het voorgezet onderwijs zat, maar daar had hij het wel 4 jaar volgehouden en z’n diploma behaald op niveau C3.
Hij had altijd al architect willen worden dus besloot hij om na de mavo naar het MBO richting bouwkunde te gaan doen, helaas werd hij ook daar vreselijk gepest.
Toen had hij besloten een andere richting te kiezen Het grafisch lyceum in Utrecht, daar zat hij best op z’n plek en werd gelukkig niet gepest en daar accepteerde en respecteerde de leerlingen elkaar maar door bijna alle stagebedrijven werd hij afgewezen en als hij wel eens een stageplek kreeg kreeg hij klusjes wat eigenlijk niks met z’n opleiding te maken had, in die tijd besefte ik me als moeder dat hij zo’n test op autisme moest laten doen, dat heeft hij uit laten zoeken en uit de test bleek inderdaad ASS, maar ja…..toen wist hij het en kreeg die stempel opgedrukt en ja wat moet je ermee!,,,
Hij had zich in laten schrijven bij een soort uitzendbureau speciaal voor autistische mensen, hij kreeg een jobcoach ( weet niet of ik het goed schrijf ), in samenwerking met haar ging hij naar z’n eerste sollicitatie, daar werd hij niet aangenomen omdat ze vonden dat het een te lawaaierige werkomgeving was en ze zeiden dat het gesprek heel goed was gegaan maar dat de keuze niet naar hem was gegaan maar dat er binnenkort bij een ander gelijksoortig bedrijf dichter bij huis een baan vrijkwam.
Helaas hoorde hij niks meer van de jobcoach, hij heeft nog wel een aantal pogingen gewaagd om contact met haar te krijgen maar tevergeefs.
Via het UWV dan maar proberen om aan het werk te komen, daar kreeg hij ook een job coach die wel een mooie baan voor m’n zoon wist….gesolliciteerd en al en mn zoon beloven wel te contacten met hem…. Wat denk je? Deze job coach koos ook eieren voor z’n geld.
Mijn man en ik vonden dat m’n zoon z’n rijbewijs maar moest gaan halen maar na 60 lessen en geen vooruitgang hebben we maar besloten om te stoppen met de rijlessen en dat vond hij zelf ook.
Mijn zoon heeft ook zo’n training gedaan om wat assertiever te worden maar die mensen vonden dat hij na de 10 trainingen maar nog naar 10 trainingen moest gaan maar dat deed hij niet.
Nu is hij een man van 31, heeft nog nooit gewerkt, woont nog thuis, heeft geen uitkering heeft nog nooit een relatie gehad en hij wil alles zoooo graag! Maar hij weet niet hoe hij alles moet aanpakken en mijn man en ik zijn het spoor ook bijster.
Het is wel zo dat hij sinds een jaar of 6 a 7 bijna elke week in z’n eentje naar de stad gaat om te stappen, Het laatste jaar heeft hij een vriendengroep waar hij overal bij betrokken word, verjaardagen, weekend weg en alles.
Dat geeft hem enigszins wel een heel goed gevoel dat hij word geaccepteerd zoals hij is, dus…. Het begin is er.
Maar wij als ouders zijnde worden ook ouder en ouder resp. 60 en 58 jaar oud en we willen dat het goed met hem komt en dat hij z’n eigen boontjes kan doppen als wij er niet meer zijn.
Mijn zoon is 31 jaar bijna 32 en heeft ASS wat hij op aan rade van mij heeft laten onderzoeken bij het GGZ omdat hij steeds vastliep met opleidingen, werk en passende stageplekken te vinden.
Op het basisonderwijs werd hij gepest en het pesten ging door toen hij op het voorgezet onderwijs zat, maar daar had hij het wel 4 jaar volgehouden en z’n diploma behaald op niveau C3.
Hij had altijd al architect willen worden dus besloot hij om na de mavo naar het MBO richting bouwkunde te gaan doen, helaas werd hij ook daar vreselijk gepest.
Toen had hij besloten een andere richting te kiezen Het grafisch lyceum in Utrecht, daar zat hij best op z’n plek en werd gelukkig niet gepest en daar accepteerde en respecteerde de leerlingen elkaar maar door bijna alle stagebedrijven werd hij afgewezen en als hij wel eens een stageplek kreeg kreeg hij klusjes wat eigenlijk niks met z’n opleiding te maken had, in die tijd besefte ik me als moeder dat hij zo’n test op autisme moest laten doen, dat heeft hij uit laten zoeken en uit de test bleek inderdaad ASS, maar ja…..toen wist hij het en kreeg die stempel opgedrukt en ja wat moet je ermee!,,,
Hij had zich in laten schrijven bij een soort uitzendbureau speciaal voor autistische mensen, hij kreeg een jobcoach ( weet niet of ik het goed schrijf ), in samenwerking met haar ging hij naar z’n eerste sollicitatie, daar werd hij niet aangenomen omdat ze vonden dat het een te lawaaierige werkomgeving was en ze zeiden dat het gesprek heel goed was gegaan maar dat de keuze niet naar hem was gegaan maar dat er binnenkort bij een ander gelijksoortig bedrijf dichter bij huis een baan vrijkwam.
Helaas hoorde hij niks meer van de jobcoach, hij heeft nog wel een aantal pogingen gewaagd om contact met haar te krijgen maar tevergeefs.
Via het UWV dan maar proberen om aan het werk te komen, daar kreeg hij ook een job coach die wel een mooie baan voor m’n zoon wist….gesolliciteerd en al en mn zoon beloven wel te contacten met hem…. Wat denk je? Deze job coach koos ook eieren voor z’n geld.
Mijn man en ik vonden dat m’n zoon z’n rijbewijs maar moest gaan halen maar na 60 lessen en geen vooruitgang hebben we maar besloten om te stoppen met de rijlessen en dat vond hij zelf ook.
Mijn zoon heeft ook zo’n training gedaan om wat assertiever te worden maar die mensen vonden dat hij na de 10 trainingen maar nog naar 10 trainingen moest gaan maar dat deed hij niet.
Nu is hij een man van 31, heeft nog nooit gewerkt, woont nog thuis, heeft geen uitkering heeft nog nooit een relatie gehad en hij wil alles zoooo graag! Maar hij weet niet hoe hij alles moet aanpakken en mijn man en ik zijn het spoor ook bijster.
Het is wel zo dat hij sinds een jaar of 6 a 7 bijna elke week in z’n eentje naar de stad gaat om te stappen, Het laatste jaar heeft hij een vriendengroep waar hij overal bij betrokken word, verjaardagen, weekend weg en alles.
Dat geeft hem enigszins wel een heel goed gevoel dat hij word geaccepteerd zoals hij is, dus…. Het begin is er.
Maar wij als ouders zijnde worden ook ouder en ouder resp. 60 en 58 jaar oud en we willen dat het goed met hem komt en dat hij z’n eigen boontjes kan doppen als wij er niet meer zijn.
Julia
15-10-2023
