Verschillende visies op tranen

Aanstellerij was het volgens de vriendin van vader. Als zijn dochter van 13 jaar haar zin niet kreeg, als ze een tegenvaller had, als ze ruzie met een vriendin had… altijd weer die tranen. Vader trapte erin, vond stiefmoeder. Haar vader zag dat anders.

Afstand of juist iemand goed kennen?
Een buitenstaander ziet vanwege de afstand vaak meer dan de betreffende ouder. Zij zag precies hoe dochter haar vader bespeelde om haar zin te krijgen.
Hoewel vader zijn vriendin een zachtaardig persoon vond, zag hij jaloezie bij haar, zeker als het om zijn dochter ging. Zij was erg kritisch over alles wat zijn dochter deed. Niets kon zij goed doen. Was ze aardig voor haar vader, dan reageerde vriendin jaloers dat het pure manipulatie was, was dochter in tranen dan waren het neptranen volgens zijn vriendin. , Hij kende zijn dochter echt heel anders. Zij was altijd al buitengewoon gevoelig, had veel last gehad van de scheiding. Maar soms verschool ze zich achter een pubermasker.

Ik heb gelijk!
Volgens de vriendin van vader waren er zelden echte tranen zichtbaar. Vader zag juist puur verdriet bij zijn dochter en vond zijn vriendin jaloers omdat hij daar ook gevoelig op reageerde naar zijn dochter. Vader en zijn vriendin kwamen bij mij om te horen wie er gelijk had. Natuurlijk kan ik geen uitspraak doen wie er gelijk heeft: ik ben geen rechter. Men bleef maar aan het touwtrekken om het gelijk, maar daar kwam de oplossing niet dichterbij. En wie zal het zeggen wie er gelijk had. De ene keer waarschijnlijk vader, de andere keer misschien ook wel diens vriendin.

Mijn visie
Ik had een andere visie. Kinderen zijn geen heilige boontjes en kunnen wel degelijk manipuleren. En het is wel handig als je daar als ouder niet steeds intrapt. Anderzijds zijn kinderen soms verdrietig en voelen ouders dat heel goed aan, ook al kunnen ze er niet precies de vinger op leggen. Maar in dit geval was ik de buitenstaander als het ging om het gelijk van vader en dat van de vriendin: allebei bewijzen leveren maakte dat ze ruzie kregen, terwijl men het eigenlijk wilde oplossen.

De oplossing
Niet ieder aan een kant van het touw trekken maar samen overleggen wat het in dit ene geval zou kunnen zijn, zodat je daar een gezamenlijk beleid op kunt voeren. Het is plezieriger EN effectiever. Desnoods een verkeerde aanname doen op grond waarvan je een maatregel neemt is beter, dan blijven ruziën over het grote gelijk. Vaak is niet de júiste oplossing de beste maatregel, maar de oplossing die rust geeft binnen het gezin. Soms zie je achteraf pas hoe het probleem in elkaar stak.