Vorig jaar werd ik overspannen

Vorig jaar werd ik overspannen. Maar ik was het misschien al veel langer zonder het te beseffen. Het is verraderlijk hoe je langzaam kunt wennen aan het gevoel 'moe' te zijn en zo telkens onbewust je grens te verleggen van wat je aankunt.

Moe zijn dat ben ik al jaren, sinds de geboorte van de oudste kan ik me geen dag herinneren dat ik niet moe was. Ik denk dat het zo is begonnen.

Deze gewenning in combinatie met een 'rupsje nooit genoeg' mentaliteit.
Dit rupsje in mij zorgt er voor dat ik iedere dag weer tegen mezelf zeg wat ik beter en anders en meer had moeten doen. Leuk hoor als je jezelf graag wilt ontwikkelen. Ik leer graag, ik ontwikkel mezelf graag en ben in de valkuil van 'nooit goed genoeg, geen rust, opstaan en weer doorgaan' gestapt. Dat was voor mij de cocktail waardoor ik vorig jaar tot stilstand kwam, met een knal.

Ik voelde me zo ontzettend falen. Ik wist immers hoe het werkte? Ik begeleid zelf mensen nota bene en dan doe ik precies hetzelfde?

Gelukkig trof ik een therapeut die me leerde milder naar mezelf te kijken en dit ook echt te doen van 'binnenuit' en niet alleen cognitief te zeggen van 'buiten'. Heel langzaam ging er een nieuwe wereld voor me open.

Ik leerde als tuinman mijn innerlijke ervaringstuin verkennen en onderhouden. Ik leerde dat ik grenzen nodig had en hoe ik ze kon stellen.

Ik leerde realistische en milder omgaan met mijzelf en anderen.
Ik leerde vooral hoe ik bij mij Zelf kon blijven ook in de relatie met anderen.

Ik doe nog steeds hetzelfde werk maar anders dan voorheen. Ik ben oprechter, doe wat ik doe van harte. Ik oordeel minder en milder.

Dit pad bevalt me beter. Ik slaap beter, ik maal minder, ik ervaar meer innerlijke vrede.