Wat spiegelt je kind?

Als kinderen iets doen wat ons raakt is onze neiging onze aandacht te richten op het kind en daar een correctie aan te brengen. Als het kind dan ophoudt met dat gedrag dan verdwijnt onze geraaktheid. Problem solved. Of niet?

Een andere, vruchtbare invalshoek is om eens je eigen geraaktheid te onderzoeken in plaats van de oorzaak ervan weg te nemen. Wat maakt dat je je schaamt wanneer je kind luid is? Hoe komt het dat je je ergert als je kind dromerig en langzaam is? Wat maakt dat je meteen ermee bemoeit als je kinderen onderling ruzie hebben?

Misschien sta je jezelf moeilijk toe om luid en aanwezig te zijn? Om helemaal je plek in te nemen? Wellicht kan je moeilijk conflict verdragen omdat je zelf hebt ervaren dat dat pijnlijke situaties kan opleveren?

Kinderen kunnen als geen ander onze eigen moeilijkheden spiegelen. En eigenlijk is dat iets prachtigs! We worden uitgenodigd zelfonderzoek te doen en onze eigen pijnpunten te helen. Een groter cadeau kan je je kinderen niet geven, want datgene wat jij als ouder in jezelf oplost, geef je niet meer door aan je kinderen.