Toen in een jaar of 17 was wist ik het. Ooit word ik mama. In mijn hoofd maakte ik plannen. Het leek mij heerlijk een gezin te hebben. Een vader en moeder voor mijn kindje(s). Mijn moeder heeft mij en mijn broer in haar eentje opgevoed en dat heeft ze fantastisch gedaan. Dus ik dacht ik kan dat ook. Toen ik 28 was leerde ik mijn huidige partner kennen. We wisten beide dat we een kindje wilde en dat we er een paar jaar later klaar voor waren. We hadden het fijn samen maar toen verloren we beide onze baan en woonden piepklein. Mijn vriend raakte in een depressie dus een kindje dat zou nu niet passen. Dat zou tegenover het kindje niet eerlijk zijn. Langzaam krabbelden we weer op. Totdat we ernstige overlast van de nieuwr buurman ervaarden. Stress, slapeloze nachten. Bijna 2 jaar lang. Het leidde weer tot baanverlies en dus ook flink wat inkomen minder. Dat liet ons wederom geen keus. Een kindje dat kon gewoon niet. Het verdriet en verlangen werd steeds groter. Uiteindelijk verhuisd naar een andere sociale huurwoningen. We waren dolblij. We verhuisden en probeerden er het beste van te maken. En we konden eindelijk weer een basn zoeken. Zouden we nu dan eindelijk papa en mama mogen worden? We gingen ervoor. Maar toen gebeurde hetzelfde (voor de 2e keer in ons leven) ernstige burenoverlast. En nog steeds geen baan en een zware depressie bij beide tot gevolg. Ik ben nu 41 en we zitten nog midden in de depressie en het verdriet wat dat meebrengt. Worden we ooit papa en mama? Waarschijnlijk niet. Of er moet nog een wonder gebeuren. Met dit verhaal wil ik duidelijk maken dat ook dit tot ongewenst kinderloosheid kan leiden.
Anoniem
> 2 jaar geleden
