2de echtgenoot
Toen wij elkaar ontmoette,kon ik met hem lachen,praten,gieren en brullen,alles!
Maar toen wij eenmaal samen woonden, was dat allemaal weg!! Ik ben heel vaak in gesprek gegaan, van..waar is dat alles gebleven en heb ook vaak gezegd,dat dit niet mijn idee is van een partner,en wou ook een einde maken aan onze relatie,omdat ik totaal geen genegenheid, geen aandacht,geen gesprekken,niet lachen samen eigenlijk totaal niks geen raak vlakken,ineens he,was er wel.....in de veroveringstijd
Maar ik bleef strijden,want ik was verliefd en hij is een gouden man,qua zorgen voor mij en familie.Ik dacht dat komt wel weer...maar ik heb verkeerd gedacht....ik bleef erin geloven....en bleef strijden en gesprekken los trekken en het enige wat hij zei was: Ja je hebt gelijk,ik ga beter mijn best doen...
Waarop ik weer zei: daar hoef je je best niet voor te doen,dat is ER of NIET,dat kost geen moeite,dat komt vanzelf.....maar helaas,om de 3 mnd benauwde het mij weer en had ik weer zo'n gesprek en wou ik einde maken aan relatie,en hij weer beter beloven
Genegenheid is bij mij geen seks,het is een arm om me heen spontane kus,een compliment,seks is seks,maar de liefde bedrijven dan kan hij niet,de allereerste x met hem,geen voorspel,hij tot zijn climax en dat was het,waarop ik riep; Hallo ik ben er ook nog
En toch blijven strijden en geloven dat t goed komt,inmiddels veel van hem gaan houden als persoon,heel veel en nog steeds kriebels in mijn buik,nu niet meer,we zijn 5 jaar getrouwd en onze liefdesleven is nihil
Ik snak naar genegenheid en voel me zo alleen in deze relatie.
Inmiddels veranderd mijn lichaam en ook werd ik onzeker,ik kreeg vaginale problemen,ingreep gedaan zodat HET beter zou kunnen,5 mnd verder en maar 1x geprobeerd.
Dit klinkt zo egoïstisch van mij,maar er is ook zoveel wat wij niet hebben,dat kan ik hier komt opnoemen,en mijn partner hou ik nog steeds van en hij van mij,zegt hij,maar ik zie hem als mijn verzorger en niet als partner.
Als er mensen bij zijn doet hij ook heel anders tegen mij,grof,zeg maar,en ik laat dat niet gebeuren dus Zeg ik er iets van,en krijg je dan discussies,in bijzijn van anderen en dat wil ik weer niet.
Het is best veel,en ik weet niet meer wat te doen,ik moet er niet aan denken om mijn leven zonder hem te zijn,dus ook gek
Ik ben eenzaam en verdrietig en ook niet gelukkig in deze relatie,maar hou veel van hem
Ik zou zonder hem veel gelukkiger zijn,dat weet ik maar wil ik dat echt??
Bedankt voor t lezen,dit is zo kort geschreven ,7 jaar strijd in een paar minuten
Mijn partner is een goed mens,echt waar,niks is hem te veel !Hij doet alles!! Maar wat heb ik aan spullen als ik geen genegenheid heb?
Toen wij elkaar ontmoette,kon ik met hem lachen,praten,gieren en brullen,alles!
Maar toen wij eenmaal samen woonden, was dat allemaal weg!! Ik ben heel vaak in gesprek gegaan, van..waar is dat alles gebleven en heb ook vaak gezegd,dat dit niet mijn idee is van een partner,en wou ook een einde maken aan onze relatie,omdat ik totaal geen genegenheid, geen aandacht,geen gesprekken,niet lachen samen eigenlijk totaal niks geen raak vlakken,ineens he,was er wel.....in de veroveringstijd
Maar ik bleef strijden,want ik was verliefd en hij is een gouden man,qua zorgen voor mij en familie.Ik dacht dat komt wel weer...maar ik heb verkeerd gedacht....ik bleef erin geloven....en bleef strijden en gesprekken los trekken en het enige wat hij zei was: Ja je hebt gelijk,ik ga beter mijn best doen...
Waarop ik weer zei: daar hoef je je best niet voor te doen,dat is ER of NIET,dat kost geen moeite,dat komt vanzelf.....maar helaas,om de 3 mnd benauwde het mij weer en had ik weer zo'n gesprek en wou ik einde maken aan relatie,en hij weer beter beloven
Genegenheid is bij mij geen seks,het is een arm om me heen spontane kus,een compliment,seks is seks,maar de liefde bedrijven dan kan hij niet,de allereerste x met hem,geen voorspel,hij tot zijn climax en dat was het,waarop ik riep; Hallo ik ben er ook nog
En toch blijven strijden en geloven dat t goed komt,inmiddels veel van hem gaan houden als persoon,heel veel en nog steeds kriebels in mijn buik,nu niet meer,we zijn 5 jaar getrouwd en onze liefdesleven is nihil
Ik snak naar genegenheid en voel me zo alleen in deze relatie.
Inmiddels veranderd mijn lichaam en ook werd ik onzeker,ik kreeg vaginale problemen,ingreep gedaan zodat HET beter zou kunnen,5 mnd verder en maar 1x geprobeerd.
Dit klinkt zo egoïstisch van mij,maar er is ook zoveel wat wij niet hebben,dat kan ik hier komt opnoemen,en mijn partner hou ik nog steeds van en hij van mij,zegt hij,maar ik zie hem als mijn verzorger en niet als partner.
Als er mensen bij zijn doet hij ook heel anders tegen mij,grof,zeg maar,en ik laat dat niet gebeuren dus Zeg ik er iets van,en krijg je dan discussies,in bijzijn van anderen en dat wil ik weer niet.
Het is best veel,en ik weet niet meer wat te doen,ik moet er niet aan denken om mijn leven zonder hem te zijn,dus ook gek
Ik ben eenzaam en verdrietig en ook niet gelukkig in deze relatie,maar hou veel van hem
Ik zou zonder hem veel gelukkiger zijn,dat weet ik maar wil ik dat echt??
Bedankt voor t lezen,dit is zo kort geschreven ,7 jaar strijd in een paar minuten
Mijn partner is een goed mens,echt waar,niks is hem te veel !Hij doet alles!! Maar wat heb ik aan spullen als ik geen genegenheid heb?
Anoniem
