Angst kan traumatisch uitwerken

Als we angstig zijn detecteert ons (autonome) zenuwstelsel dat er gevaar is. Of dat nu werkelijk is of slechts een gedachte. Dat maakt voor ons brein niet uit. Logisch ook, want als er eerst uitgevonden moet worden hoe het precies zit zou het al te laat kunnen zijn. Daarom neemt onze biologie het 'volautomatisch' over. Daarmee kaapt ons lagere (oudere) deel van ons brein (wat we wel ons reptielenbrein noemen) onze intelligentie en logica (neo-cortex). Deze laatste heeft dan even niets in te brengen. Daarom ook dat iemand enorm last ergens van kan hebben, blijvend, wat zich maar steeds herhaalt, terwijl een ander die erbij is zich er helemaal niks bij voor kan stellen ("er is toch niets aan de hand? Zo erg is het toch niet?!").

Dit laatste kan ook nog tot schaamte leiden. En als we nog jong zijn, maken we daar met ons kinderbrein van: "ik doe het verkeerd! Ik ben verkeerd!"

Wat voor angst je ook hebt, deze is eigenlijk alleen bedoeld als waarschuwing en bescherming. Maar als deze langere tijd blijft bestaan, zitten we in overleven en worden daarmee door het reptielenbrein steeds Vechten en Vluchten opgeroepen. Ons zenuwstelsel raakt uit balans, ontregeld. Voortdurend stresshormonen, verkramping, een "aan" staan. Steeds opnieuw wordt dan angst getriggerd. Het wordt een vicieuze cirkel.

Praten kan wat helpen. Soms ook gedrag wat aanpassen. Maar uiteindelijk gaat het erom ons zenuwstelsel terug in balans te krijgen, zodat we uit de voortdurende overlevingsstand geraken.
Dit kan onder andere met lichaamsgerichte (trauma)therapie. Daar ben ik in gespecialiseerd.