Bewustwording van het verleden gebruiken om te helen

Bewustwording van het verleden gebruiken om te helen.

Ondanks de pogingen om in de huidige tijd TCK’s beter te begeleiden en te begrijpen, zijn er veel volwassen ATCK’s die opgegroeid zijn zonder enige begeleiding op emotioneel gebied. De noodzaak van begeleiding op dit gebied werd gewoonweg niet erkend en herkend.

Gelukkig hebben veel TCK’s hun weg gevonden in het moeras van conflicterende culturen en levensstijlen. Zij hebben hun verdriet een plaatsje kunnen geven en een goed gevoel van identiteit ontwikkeld.

Helaas zijn er ook veel ATCK’s die zo beschadigd of in de war zijn door de uitdagingen die zij in hun jeugd het hoofd hebben moeten bieden, dat zij als volwassene nooit de vruchten hebben kunnen plukken van deze ervaring(en). Depressie, eenzaamheid, afzondering, boosheid, wanhoop en/of rebellie regeren hun leven.

Sommige ATCK’s zijn aan de buitenkant nog steeds die succesvolle kameleon maar vragen zich diep van binnen af: “Wie ben ik?”, “Waar kom ik vandaan?”, “Waarom kom ik niet verder in mijn leven?”

Andere ATCK’s zijn van mening dat het prima met hen gaat, maar partners, kinderen, vrienden en medewerkers weten wel beter. Zij hebben een muur om zich heen gebouwd waar niemand doorheen kan breken, zelfs niet door mensen die dicht bij hen staan.

Zij zijn emotioneel beschadigd en getraumatiseerd door de vele verhuizingen en zitten vast in hun verdriet, vaak zonder dat zij zich hier zelf bewust van zijn. Zij weten alleen dat zij “ergens” in gevangen zitten en weten niet hoe zij kunnen “uitbreken.”

Gelukkig is het nooit te laat om onverwerkt verdriet, identiteitsvragen of andere problemen te behandelen. Hoe kan een ATCK helen? ATCK’s en hun ouders kunnen uiteraard niet teruggaan in de tijd en hun ervaringen herbeleven.

Wat zij wel kunnen doen is woorden geven aan hun verleden aan datgene wat zij beleefd hebben en de voordelen maar ook de nadelen benoemen. Een zin als: “Ik ben opgegroeid als een Third Culture Kid”, kan al een nieuwe kijk op het leven geven. Ontdekken dat hun ervaringen en gevoelens normaal zijn, kan helpen om deze ervaringen beter te begrijpen zodat zij zich niet meer af hoeven te vragen wat er mis is met hen. Dit “normaal zijn” kan erg bevrijdend werken. Het lost niet alle problemen op maar het geeft de ATCK toestemming om veranderingen door te voeren.

In plaats van de eeuwige kameleon te zijn die probeert om overal bij te horen, kunnen zij nu gaan onderzoeken wie zij werkelijk zijn, bij wie zij passen, of wat hun passie is. Wanneer ATCK’s zich bewust worden van en erkennen waarom zij zich op een bepaalde manier gedragen, dan kan dit niet alleen de ATCK helpen maar ook de mensen om hen heen.

Als ATCK’s gaan beseffen dat hun verleden het heden en hun keuzes zonder enige twijfel hebben beïnvloed, dan is het tijd voor een eerlijke evaluatie.

Zijn er zich herhalende patronen in je leven? Bijvoorbeeld steeds opnieuw verhuizen, geen verbondenheid voelen met andere mensen, alles altijd wegwuiven met als excuus: “Dat is nu eenmaal wie ik ben.” Is je boosheid of angst vaak buiten proportioneel? Wanneer dit het geval is, dan is het zinvol voor een ATCK om zich af te vragen of deze zichzelf herhalende patronen niet terug te voeren zijn naar het onverwerkte verdriet uit hun jeugd.

Vaak is angst de grootste belemmering voor genezing. Angst om de pijn tegemoet te treden, angst om weer een risico te nemen, angst voor afwijzing. Deze angst zit verscholen onder opmerkingen als: “Ik zie geen enkele reden om terug te gaan naar het verleden” of “Dat TCK gedoe is allemaal onzin. Ik ben wie ik ben en mijn jeugdervaringen hebben hier niets mee te maken” of “Het maakt niet uit waar ik ben opgegroeid, ik zou hetzelfde zijn geweest als nu.”

Het is eng om terug te gaan naar het verleden maar het kan helpen om je te realiseren dat hoe pijnlijk een bepaalde situatie ook was, je deze situatie reeds overleefd hebt en dat deze situatie nu in het verleden ligt.

Het verdriet onder ogen zien kan pijnlijk zijn maar als het doorleefd wordt en uiteindelijk een plaats gegeven kan worden, dan ontstaat er weer ruimte voor andere dingen. De pijn en het verdriet niet onder ogen komen kan de ATCK meer en meer drijven naar destructief gedrag.