Na 15 jaar en 2 kinderen van 4 en 2 wist ze mij begin december ineens te vertellen dat ze al een tijd niet meer gelukkig was (2 jaar) en dat ze in het afgelopen half jaar is vreemd gegaan en verliefd is. Ze heeft mij nooit aangegeven ongelukkig te worden of zijn. Dus ik heb haar, dacht ik, overtuigd van het feit dat ik geen eerlijke kans heb gekregen om samen aan de relatie te werken.
Dat duurde twee weken, toen wilde ze rust. Ze had (zegt ze) inmiddels het contact met die ander verbroken en zou met de kinderen naar haar ouders gaan. In het nieuwe jaar hebben we besloten een time out op te zetten, waarbij we in het weekend tijd voor elkaar en het gezin zouden hebben. Dat was na welgeteld 1 weekend al over. Er was weer ruzie door woorden die ze gebruikte en waarmee ze de boel bagatelliseert. 3 dagen later vertelt ze mij dat ze niet verder wil.
Ik ben vervolgens naar huis gegaan en zij ging naar een huisje dat ik geboekt had. Volgende ochtend dacht ik wat spullen te brengen die ze nodig zou hebben daar. 3 keer raden wie daar zat. En nu wist ze mij ineens te vertellen dat die anderhalve maand dat ze het met mij nog probeerde, was om het goed te doen voor de kinderen. Ze heeft mij gewoon anderhalve maand extra met van alles en nog wat voorgelogen en zodra ze de deur achter zich dicht trekt valt ze in zijn armen. De man die ook z'n vrouw met twee kinderen heeft verlaten.
Ik weet het, dat soort huichelaars verdient elkaar. Maar voor mij voelt het nu alsof ik 15 jaar van mijn leven heb weggegooid en dat ik mijn kinderen heb opgescheept met een moeder die er vooral voor zichzelf is. Ik voel mij zo ontzettend slecht en heb geen idee hoe ik verder moet. Het enige wat ik weet is dat ik zo snel mogelijk zo weinig mogelijk contact met haar wil. Maar het idee dat ik met haar in contact zal moeten blijven... Ik gruwel er werkelijk van. Wordt er ziek van in mijn maag. Want zij, de vrouw van wie ik zoveel heb gehouden, heeft ook het allerslechtste (pure woede) in mij naar boven gehaald. Ik ben mijzelf niet meer. Behalve als ik met de kinderen ben. Dan voel ik dat ik het goed moet doen voor hun. En ook dat is lang niet makkelijk.
Dat duurde twee weken, toen wilde ze rust. Ze had (zegt ze) inmiddels het contact met die ander verbroken en zou met de kinderen naar haar ouders gaan. In het nieuwe jaar hebben we besloten een time out op te zetten, waarbij we in het weekend tijd voor elkaar en het gezin zouden hebben. Dat was na welgeteld 1 weekend al over. Er was weer ruzie door woorden die ze gebruikte en waarmee ze de boel bagatelliseert. 3 dagen later vertelt ze mij dat ze niet verder wil.
Ik ben vervolgens naar huis gegaan en zij ging naar een huisje dat ik geboekt had. Volgende ochtend dacht ik wat spullen te brengen die ze nodig zou hebben daar. 3 keer raden wie daar zat. En nu wist ze mij ineens te vertellen dat die anderhalve maand dat ze het met mij nog probeerde, was om het goed te doen voor de kinderen. Ze heeft mij gewoon anderhalve maand extra met van alles en nog wat voorgelogen en zodra ze de deur achter zich dicht trekt valt ze in zijn armen. De man die ook z'n vrouw met twee kinderen heeft verlaten.
Ik weet het, dat soort huichelaars verdient elkaar. Maar voor mij voelt het nu alsof ik 15 jaar van mijn leven heb weggegooid en dat ik mijn kinderen heb opgescheept met een moeder die er vooral voor zichzelf is. Ik voel mij zo ontzettend slecht en heb geen idee hoe ik verder moet. Het enige wat ik weet is dat ik zo snel mogelijk zo weinig mogelijk contact met haar wil. Maar het idee dat ik met haar in contact zal moeten blijven... Ik gruwel er werkelijk van. Wordt er ziek van in mijn maag. Want zij, de vrouw van wie ik zoveel heb gehouden, heeft ook het allerslechtste (pure woede) in mij naar boven gehaald. Ik ben mijzelf niet meer. Behalve als ik met de kinderen ben. Dan voel ik dat ik het goed moet doen voor hun. En ook dat is lang niet makkelijk.
Anoniem
> 2 jaar geleden
