De eenzaamheid doet ontzettend pijn

Ik heb de meeste verhalen over langere tijd nu gelezen en heb besloten zelf mijn verhaal ook eens te delen. Meer ook omdat de grote klap nu pas is aangekomen na bijna een jaar.
We kregen op een ochtend onenigheid en we besloten om pauze te nemen. We waren al langere tijd als broer en zus aan het leven. Ik ging een week bij mijn ouders slapen. Al snel kreeg ik door dat ze niet eerlijk was en al met datingapps bezig was. Zo onrespectvol. Nog geen dag na de breuk. Naaktfoto's vlogen voorbij. Ik kon alles lezen en zien aan vieze chats want onze foto's van de telefoons waren verbonden.
Bij mij was toen ook besef dat we dit door moesten zetten, ook voor de kinderen. Toen 7 en 2,5.
Na een hele heftige periode nadat ze 2 maanden na onze breuk al iemand in huis nam, ben ik het nu gaan verwerken en dat komt nu harder aan dan ik had verwacht. De eenzaamheid doet ontzettend pijn. Aan de andere kant heb ik twijfels of ik überhaupt nog wel samen wil zijn met iemand. De kids hebben op den duur toch ook een vrouwelijk rolmodel nodig in huis. Ben ik daar wel klaar voor?
Het is misschien gek om het van een man te horen maar ik heb zo'n behoefte aan genegenheid en warmte.