Hoi allemaal,
Tja ik ben ook gescheiden sinds februari dit jaar.
Na aantal jaren langs elkaar geleefd te hebben, door omstandigheden die te lastig zijn om zo even uit te leggen.
We hebben 1 zoon van 8 jaar die moest huilen toen we het vertelde de avond voor sinterklaas.
Wat natuurlijk heel veel pijn deed voor alle drie.
De maanden gingen voorbij samen in een huis.
Op 18 maart kreeg ik bericht dat we een huisje toegewezen kregen.
Ik was nog nooit zo blij geweest.
De weken van klussen zijn aangebroken en ga te keer als een gek.
Alles lijkt goed te gaan en eindelijk zou ik rust krijgen!
Nou we zitten nu in juli en mijn leven is ondraaglijk!
Weet niet meer wat goed en slecht is, ben bang als mijn kindje terug komt van papa, met de gedachte hoe zal hij zijn, zal hij goed slapen, want dat doet hij niet.
Krijg gewoon afentoe flinke paniekaanvallen en zou dan willen dat ik er niet meer was, dat ik de pijn van het unknown niet meer hoef te voelen.
Waar we wonen voelt als een zwart gat. Is absoluut niet Mn thuis.
Ik kan me alleen nog concentreren op op stap gaan , verliefd zijn, en verder doet alles pijn!
Thuis zijn met mijn zoontje is ook heel moeilijk.
Ik heb een vriendje maar voel me zo ontzettend eenzaam en vraag me vaak af kan ik dit wel?
Zou het liefst weer een gezinnetje hebben.
De zon schijnt maar voel me zo klote.
Groet suzan
Tja ik ben ook gescheiden sinds februari dit jaar.
Na aantal jaren langs elkaar geleefd te hebben, door omstandigheden die te lastig zijn om zo even uit te leggen.
We hebben 1 zoon van 8 jaar die moest huilen toen we het vertelde de avond voor sinterklaas.
Wat natuurlijk heel veel pijn deed voor alle drie.
De maanden gingen voorbij samen in een huis.
Op 18 maart kreeg ik bericht dat we een huisje toegewezen kregen.
Ik was nog nooit zo blij geweest.
De weken van klussen zijn aangebroken en ga te keer als een gek.
Alles lijkt goed te gaan en eindelijk zou ik rust krijgen!
Nou we zitten nu in juli en mijn leven is ondraaglijk!
Weet niet meer wat goed en slecht is, ben bang als mijn kindje terug komt van papa, met de gedachte hoe zal hij zijn, zal hij goed slapen, want dat doet hij niet.
Krijg gewoon afentoe flinke paniekaanvallen en zou dan willen dat ik er niet meer was, dat ik de pijn van het unknown niet meer hoef te voelen.
Waar we wonen voelt als een zwart gat. Is absoluut niet Mn thuis.
Ik kan me alleen nog concentreren op op stap gaan , verliefd zijn, en verder doet alles pijn!
Thuis zijn met mijn zoontje is ook heel moeilijk.
Ik heb een vriendje maar voel me zo ontzettend eenzaam en vraag me vaak af kan ik dit wel?
Zou het liefst weer een gezinnetje hebben.
De zon schijnt maar voel me zo klote.
Groet suzan
Suzan
> 2 jaar geleden
