Dit is geen leven

Eenzaamheid. Op t moment dat je je realiseert dat je eenzaam bent, blijk je het al veel langer te zijn. Gedurende de jaren zie je steeds meer mensen wegvallen. Tot t moment dat je niemand meer hebt. Geen vrienden. Geen familie. Het enige waar je voor blijft vecht is je kinderen. Ook al zie je die ook veel minder dan je zou willen.
Ik zie ze elke 2 weken een weekend. Dat zijn de enige 2 dagen dat ik leef. 2 dagen leven en daarna 2 weken eenzaamheid. Mn dagen zijn zo standaard dat ik vergeet wat ik doe. Wordt wakker . Ga werken. Kom thuis eet luister wat muziek en ga slapen. De volgende dag het zelfde. Voel me een geest. Ik word door niemand opgemerkt. Niemand die zich oprecht voor mij interesseert. Al die vrienden en familie die ik altijd geholpen heb weten niet eens meer dat ik besta. Al aantal jaar op b.v. oudjaarsavond. Ga ik om 22h naar bed in de hoop dat ik door de jaarwisseling heen slaap. Niet hoeft te horen hoe andere plezier hebben met hun naasten. Het kost steeds meer moeite om dat masker op te zetten voor mn werk en mn kinderen. Boodschappen doen kost zo veel moeite. Bang dat iemand tegen me gaat praten en ik gewoon instort. Dit is geen leven. Dit is bestaand zonder enige reden om hier te blijven.