Onzekerheid, iets waar ik veel last van had buitenshuis. Ik ben gepest als kind. Er werd daardoor op mij gelet, ik werd in de gaten gehouden. Door de pesters, zodat ze toe konden slaan met dat wat mij het meeste pijn deed. Door de juffen om me te helpen.
Het gaf me veel sociale belemmeringen, zowel bij uitgaan en plezier als in het werk. Het liefst maakte ik mij onzichtbaar. Voor veel problemen ben ik nog onder behandeling.
Een probleem is echt wel flink verbeterd: de onzekerheid als ik een ruimte binnenkom waar al mensen zijn. Ik was er altijd zeker van dat iedereen direct naar mij keek als ik in de deuropening verscheen. Dat ik beoordeeld werd en vooral dat ik raar of ongewenst gevonden zou worden.
Ik kreeg een echt praktische huiswerkopdracht: als ik weer ergens naar binnen zou moeten, zou ik niet rondkijken naar hoe mensen op mij reageren en wat ze van mij vinden. Nee, met daarbij (een geoefende) bewuste lichaamshouding, zou ik binnenstappen en rondkijken en focussen op wie voor mij interessant, leuk of belangrijk zou kunnen zijn.
Daar zou ik op afstappen en me voorstellen. Daarbij zou ik letten op mijn handdruk, oogcontact, mijn voetenstand, mijn rug en schouders, en mijn kin. De kans zou groot zijn dat ik in gesprek zou raken en dat daarna andere mensen mij ook eerder zouden aanspreken. En raad eens... dat werkt!
Inmiddels ben ik over deze beperking heen en ga ik regelmatig de deur uit, prive en voor het werk, zonder angstig kloppend hart en zonder op het laatste moment met een smoes af te zeggen. Ik heb er daardoor al een hoop leuke kennissen bij.
